Nightwish, echter, zat zonder zangeres en al snel werd gedacht aan het einde van de band. Niets bleek minder waar, want na een tijdelijke break, een intensieve schrijfperiode en een heuse zoektocht voor een nieuwe zangeres is dan eindelijk het zesde studioalbum van de Finnen gearriveerd.
De gelukkige nieuwe zangeres is de Zweedse Anette Olzon en klinkt geenszins als haar voorganger. Of Nightwish hiermee voor een complete koerswijziging heeft gekozen lees je straks, maar eerst eens even die onbekende Olzon onder de loep nemen.
Waar Turunen uitblonk in hoge uithalen die perfect pasten bij de bombastische muziek, daar moet Olzon het hebben van een rustigere manier van zingen. Net als Liv Kristine heeft ze een wat lievere stem dan de meeste dames in het genre en in sommige ingetogen gedeeltes klinkt ze meer als Sharon den Adel. Bovenal klinkt ze als Anette Olzon, want je kan niet zeggen dat ze geen eigen geluid heeft.
Met een totaal verschillende zangeres zou je wellicht ook een muzikale wijziging verwachten. Dat is echter maar deels waar. Ondanks dat er weer voor is gekozen om gebruik te maken van een compleet orkest vind ik het minder bombastisch dan eerdere albums. Natuurlijk, in een song als Amaranth dat orkest duidelijk aanwezig, maar in veel andere nummers fungeert het meer als subtiele opvulling.
Meer dan in het verleden is bassist Marco Hietala terug te horen als zanger. Zo heeft hij het nummer The Islander, een nummer dat hij zelf schreef, helemaal ingezongen en is hij ook op een aantal andere tracks terug te horen. Master Passion Greed begint met een agressieve gitaarriff en ontspint zich als het heftigste nummer van Dark Passion Play.
Tekstueel laten sommige nummers niks aan de verbeelding over en sneert componist/toetsenist/tekstschrijver Tuomas Holopainen naar zijn voormalige oogappel.
Did you ever hear what I told you?
Did you ever read what I wrote you?
Did you ever listen to what we played?
Did you ever let in what the words said?
Klinkt het in Bye Bye Beautiful, een rechtstreekse verwijzing naar de gebreken (betrokkenheid bij de band) van Turunen. Ook in Master Passion Greed worden Turunen en haar man Marcelo nog eens onder vuur genomen.
Met Olzon heeft Nightwish een goede vervanger voor Turunen in huis gehaald en ook zij zal na een wenperiode ongetwijfeld door de fans in de armen worden gesloten.
Is dit het beste Nightwish-album ooit? Nee, dat zeker niet. Vooral de tweede helft van Dark Passion Play valt tegen en de ballad Eva is een goede om bij in slaap te vallen. Met dertien nummers en 75 minuten duurt dit plaatje eigenlijk ook net iets te lang om in één zit te beluisteren. Neemt niet weg dat Nightwish de draad weer heeft opgepakt, waar velen de band al hadden afgeschreven. Daarvoor verdienen de Noord-Europeanen een groot compliment.
Tracklist:
1. The Poet And The Pendulum
2. Bye Bye Beautiful
3. Amaranth
4. Cadence Of Her Last Breath
5. Master Passion Greed
6. Eva
7. Sahara
8. Whoever Brings The Night
9. For The Heart I Once Had
10. The Islander
11. Last Of The Wilds
12. 7 Days To The Wolves
13. Meadows Of Heaven
