Ook ik kan er niet onderuit. Ik heb me jaren afzijdig kunnen houden, Lucifugum al die tijd compleet negerend, maar net als de pest, toen, krijgt een moorddadige ziekte als The Supreme Art Of Genocide je vroeg of laat toch wel te pakken. Waar je je zielige lichaampje ook verstopt hebt.
Of om met de band zelf te spreken: Lucifugum is a poison into your throat! Hoe anders kan je de muziek van The Supreme Art Of Genocide omschrijven? Dit is één lange godvergeten kille dodenmars. Voor “mooie atmosferische” stukken keyboardblack moet je hier niet zijn, allerminst! Geen besneeuwde bossen bij Lucifugum, geen “kracht van de natuur”, geen melancholie, maar verschroeide aarde, epidemieen, en jij er middenin; naakt, zielig, alleen.
Net goed.
Gedurende 43 minuten onderga je The Supreme Art Of Genocide om jezelf na afloop van de cd te betrappen op een groteske en verkrampte houding, je afvragend of je al die tijd al zo zit. En welja, zet hem nog maar een keer op. Nog een rondje vernedering en foltering.
Een dodenmars, nogmaals, dat is The Supreme Art Of Genocide. En nog op een rare manier subtiel ook. Gedurende de hele speeltijd zou je bijna denken dat je volgepompt wordt met dezelfde riff en dat continu één en hetzelfde tempo gehanteerd wordt, maar niets is minder waar. De kracht van dit album is juist de variatie. Het idiote is alleen, je moet er echt goed naar luisteren, wil je dat soort dingen bewust constateren. Doe je dat niet, dan is deze muziek een aanwezigheid die je gedurende de speeltijd van de cd, werkelijk martelt, door er maar te zijn, er maar te zijn, er maar te zijn, en je te pijnigen met tempo’s en riffs die maar op één manier te duiden zijn: doods.
Tracklist:
1. Поперечъе Их Начала
2. Линчевание Жизни
3. Триумф Плоти
4. Маскарад Скорби
5. Переломление Света
6. На Смерть
