Come What(ever) May overtreft het debuutalbum namelijk op alle punten. De songs zitten beter in elkaar, de bandleden zijn beter op elkaar ingespeeld, en het geluid is beter. De balans tussen harde en rustigere rocknummers is nu iets beter verdeeld. Zo heb je aan de harde kant heerlijke nummers als de titelsong, het catchy Socio en het beste nummer van het album, opener 30/30-150, die allen balanceren op de rand van harde rock en metal. Aan de rustige kant staan daar dan bijvoorbeeld Sillyworld, het iets te aanstekelijke Through Glass en het prachtige Zzyxz Rd. tegenover (met Slash-achtige gitaarsolo!). Deze compenseren dan weer voor bijvoorbeeld het wat matige Cardiff.
Stone Sour zal met dit album niet helemaal het imago van "die andere band van die 2 Slipknot gasten" kwijtraken. Het gitaargeluid en natuurlijk de zang komen nog teveel overeen, wat op zich niet zo heel vreemd, of erg, is. Het is wel allemaal wat rustiger, en minder chaotisch. Dat de band van drummer gewisseld is is niet echt te horen. Wat wel een verschil maakt is dat er voor een andere producer gekozen is. Het geheel klinkt veel voller en levendiger. Dat is de grootste verbetering, want qua songs ligt het toch wat in het verlengde van het debuut (maar dan toch allemaal net iets beter). Wederom een zeer nette plaat van deze Amerikanen.
Tracklist:
1. 30/30-150
2. Come What(ever) May
3. Hell & Consequences
4. Sillyworld
5. Made Of Scars
6. Reborn
7. Your God
8. Through Glass
9. Socio
10. 1st Person
11. Cardiff
12. Zzyzx Rd.
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
