In eerste instantie maakte Octavarium vooral een geroutineerde indruk op me. Het zat allemaal wel prima in elkaar, maar toch miste er iets en ik kon me niet aan het gevoel onttrekken dat de band te gemakzuchtig te werk was gegaan. Het materiaal klonk te mak en vooral instrumentaal gezien kreeg ik het idee dat er veel meer had ingezeten.
Let wel: het betrof hier dus een eerste indruk. Gelukkig blijkt dit album een echt groeialbum te zijn, dat na een korte incubatieperiode haast smeekt om in de cd-speler te blijven zitten. Opener The Root of all Evil ligt nog behoorlijk in het verlengde van Train of Thought. Niet zo gek, wanneer men zich bedenkt dat het nummer de (voorlopige?) kroon vormt op de saga die in de vorm van The Glass Prison en This Dying Soul (het hoogtepunt van het vorige album) al eerder gestalte kreeg. De hieropvolgende ballad The Answer Lies Within heeft erg lang nodig gehad om de juiste waardering in huize Wehrens te krijgen. In eerste instantie kwam het nummer bijzonder matig en vooral cheesy over, maar pas na meerdere luisterbeurten valt op dat de kracht van dit nummer juist in de eenvoud schuilt. Uiteindelijk ontpopt deze ballad zich zelfs tot een meesterwerkje á la Another Day.
Het volgende nummer – These Walls – valt vooral op door de schitterende melodielijnen van Jordan Rudess en het sterke refrein. Een van de meest toegankelijke, gemakkelijk in het gehoor liggende nummers van het album, dat niet misstaan had op Images & Words. I Walk Beside You klinkt eveneens vrij toegankelijk en lichtvoetig. Niet het beste nummer van het album, maar gewoon een bijzonder lekker, positief nummer met een refrein dat al vrij snel blijft hangen.Met Panic Attack grijpt de band terug naar haar Scenes from a Memory-dagen. De sfeer van dit nummer herinnert erg aan de sfeer op dat geniale conceptalbum en bepaalde breaks doen wel héél erg denken aan het nummer Strange Deja-Vu, maar desondanks (of eerder juist daardóór) behoort dit nummer tot een van de beste nummers van Octavarium.
Never Enough is eigenlijk het enige nummer dat ik echt onder de maat vind. Er is al vaker gerept over de Muse-invloeden die in dit nummer doorklinken (vooral in het begin), maar ook zonder deze kritiek doet het nummer me weinig. Te voorspelbaar en te gemakkelijk afgewerkt, zo lijkt het wel. Sacrificed Sons ligt qua thematiek dicht tegen In the Name of God aan, maar is subtieler opgebouwd. Met name het eerste gedeelte van dit nummer – met zorgvuldig geselecteerde samples, een simpele pianomelodie en prachtige zang van LaBrie – zorgt voor kippenvel.
Het magnum opus van dit album is echter het liefst 24 minuten durende titelnummer, dat zich na enkele aandachtige luisterbeurten ontpopt heeft tot één van de beste Dream Theater-nummers aller tijden. Een episch meesterwerk dat zich zelfs met het fenomenale A Change of Seasons kan meten. De band laat zich ongebruikelijk lang de tijd om het nummer op te bouwen, maar halverwege slaat de vlam pas echt in de pan door middel van een bijna tien minuten durende instrumentale achtbaanrit, waarbij Petrucci en Rudess zich nog eens helemaal mogen uitleven. Met open mond heb ik zitten luisteren hoe deze heren de ene na de andere bizarre overgang en razendsnelle solo op de luisteraar afvuren. Een geniaal nummer!
Al met al kunnen we gerust stellen dat Octavarium wederom een buitengewoon geslaagd hoofdstuk in het succesverhaal van Dream Theater is. Muzikaal gezien is het album een mengeling van Images & Words, Scenes from a Memory en Train of Thought, maar met genoeg nieuwe ideeën. Wederom een groeialbum dat op het eerste gehoor kan tegenvallen, maar geef het album dan ook de tijd om tot bloei te komen. Mocht het album al meteen bevallen, dan is dat natuurlijk helemaal mooi meegenomen.
Tracklist:
1. The Root Of All Evil
2. The Answer Lies Within
3. These Walls
4. I Walk Beside You
5. Panic Attack
6. Never Enough
7. Sacrificed Sons
8. Octavarium
