Nu 2024 definitief achter ons ligt, de oliebollen verteerd zijn, de vuurwerkresten weggeveegd worden en de kerstbomen opgeruimd zijn, is het de eerste maanden van 2025 nog één keer tijd om achterom te kijken naar het afgelopen muzikale jaar, voordat het vizier weer op de toekomst wordt gericht. Welke platen van vorig jaar zijn interessant genoeg om alsnog in de schijnwerpers te zetten? In deze terugblikkende reeks bespreek ik tien platen uit 2024 die zeker de moeite van het beluisteren waard zijn.
De negende in deze serie die ik bespreek, is een album dat ook veertig jaar geleden had kunnen uitkomen. Daar waar een behoorlijk deel van de bevolking er veel aan gelegen is om maar jong en actueel te blijven, doet de Amerikaanse groep Demon Bitch er juist alles aan om iedere zweem van moderne invloeden in zijn sound te vermijden. Een authentieke, lekker rammelende productie? Check. Een tijdloze bandnaam, die aan zelfs de meest ongeïnitieerde ziel duidelijk maakt dat we hier met Heavy Metal in hoofdletters te maken hebben? Ook aan dat criterium wordt voldaan. Voeg daar een sfeervolle, ouderwetse albumhoes aan toe en het vrijwel onvermijdelijk dat dit schijfje als vanzelf zijn weg naar de liefhebbers vindt.
Hoewel een bepaalde mate van charmante ‘belegenheid’ ontegenzeggelijk aanwezig is, blijkt Master Of The Games (het tweede album van Demon Bitch) vooral een heel plezierig werkje. Het vijftal, dat luistert naar de illustere pseudoniemen Lord Mars, Master Commander, Logon Saton, B. Beastmaker en Solon Saton, vist opzichtig in het vaarwater van groepen als Mercyful Fate, Satan en – recenter – bands als Hell Fire en Satan’s Fall. Die invloeden verwerken de heren echter wel vol inspiratie en speelplezier. Zo is opener The Quickening al direct een voltreffer door zijn combinatie van energiek drumwerk, prima gitaarpartijen (bestaande uit jachtige riffs en vingervlugge loopjes) en een bassist die zich met veel souplesse een plek op de voorgrond toe-eigent. Ook Not Of The Cruciform en Sentinel At The Spire blinken uit qua flitsend gitaarwerk en heerlijk melodieuze riffs, terwijl Into The Archway zich juist onderscheidt met een fijn meezingrefrein en sterke headbangpassages.
Iedereen die authentieke metal een warm hart toedraagt, zal in ieder geval in instrumentaal opzicht enorm blij worden van Master Of The Games. Vooral het gitaarwerk is van grote klasse, maar ook het vuige drumwerk van Master Commander, dat vol bravoure zit, verdient een eervolle vermelding. Hoewel sommige nummers bijna ontsporen door de soms wat al te onstuimige passages, werkt het hoge energieniveau aanstekelijk – en weet Demon Bitch altijd (hoewel glibberend en glijdend) heelhuids de finish te halen. De gepassioneerde, heroïsche zang van Logon Saton zal echter het grootste twistpunt zijn. De frontman beroept zich namelijk regelmatig op hoge gilletjes en uitbundige uithalen, waarin bezieling en pathos vele malen belangrijker zijn dan totale toonvastheid of zuiverheid. In het titelnummer klinkt hij alsof hij ieder moment van een hoge klif kan vallen. Tegelijkertijd dragen zijn sterk verhalende zanglijnen en zijn onmiskenbare presentie bij aan het epische karakter en de charme van dit schijfje.
Wie zijn metal het liefst gelikt en Instagramwaardig heeft, kan het best in een grote bocht om Master Of The Games heen lopen. Maar wie authenticiteit hoog in het vaandel heeft staan en met nostalgie terugdenkt aan de tijd dat bands nog krakkemikkige bandjes uitwisselden en puur voor het plezier muziek maakten, zal veel plezier leven aan dit schijfje.
Tracklist:
1. Beyond The Pillars
2. The Quickening
3. Master Of The Games
4. Not Of The Cruciform
5. Protector And The Horse
6. Into The Archway
7. Sentinel At The Spire
8. Tower Of Dreams
9. Soldiers Of Obscurity