De tweede in deze serie die ik bespreek, is van een band die afgelopen jaar niet één, maar twee albums uitbracht. Ik heb het over het gruwelijk ondergewaardeerde Amiensus, een Amerikaanse groep die sinds 2010 actief is. De sound van de band is zeer divers en veelzijdig, met invloeden uit black metal, doom, melodieuze death en progressieve metal, die naadloos geïntegreerd worden in volwassen, spannende en boeiende composities. Reclamation (Part 1) verschijnt in april van vorig jaar en kon al eerder op een lovende recensie rekenen. Het album laat de meest dynamische en avontuurlijke kant van Amiensus tot op heden horen. Het tweede deel van het tweeluik verschijnt eind augustus. De hoogste tijd dus om ook Reclamation (Part 2) in de welverdiende schijnwerpers te zetten.
Want wat gebeurt er ontzettend veel in de amper veertig minuten die dit schijfje in totaal klokt! Wie de noeste, ploegende vikingritmes van opener Sólfarið hoort – een beetje in de trant van het latere werk van Thyrfing - zal in eerste instantie op het verkeerde been worden gezet, ook al ontwikkelt het nummer zich in de tweede helft middels smaakvolle, progressieve toetsen en een fraaie, subtiele gitaarsolo tot een veelzijdiger geheel. Representatiever voor de feilloze pastiche aan stijlen is het schitterende Acquiescence, een parel van bijna negen minuten, die melancholische passages en zalvende, cleane zang, ruwe blackmetalerupties, melodieus deathmetalgitaarwerk en progressieve metalritmes aan elkaar rijgt tot een caleidoscopisch geheel. Ook in Decaying God Child en Leprosarium slaagt Amiensus erin om deze muzikale invloeden samen te smelten tot spannende en coherente tracks.
Het mooiste nummer is evenwel The Distance, dat sterk door Borknagar is geïnspireerd. Het is dan ook niet meer dan logisch dat niemand minder dan Lars Nedland de cleane gastvocalen verzorgt. Diens sibillijnse stemgeluid, dat hij zo vaak op voortreffelijke wijze bij de Noorse pioniers etaleert, voorziet de muziek van Amiensus van een verdere air van mysterie en grootsheid. Ook Orb Of Vanishing Light komt in glorieuze pracht en praal uit de speakers rollen. Drummer Chris Piette zorgt voor een machtige basis met zijn imponerende roffels, terwijl frontman James Benson zijn krachtigste grunts en screams voor deze afsluiter lijkt te hebben bewaard.
Met deze Reclamation-reeks bewijst Amiensus wederom te bruisen van creativiteit. Ook dit tweede deel is namelijk ondanks de relatief korte speelduur van achtendertig minuten enorm rijk en veelzijdig. Het tweeluik is dan ook verplichte kost voor iedere liefhebber van avontuurlijke en progressieve extreme metal, zeker degenen die ook groepen als Borknagar, Oak Pantheon, Agalloch en Wilderun een warm hart toedragen.
Tracklist:
1. Sólfarið
2. Acquiescence
3. Disconsolate
4. Decaying God Child
5. The Distance
6. Leprosarium
7. Orb Of Vanishing Light
.jpg){kind=small}
