Songs Against Humanity is de vierde langspeler van het in 2015 opgerichte The Spirit uit het Duitse Saarbrücken. De band bestaat uit het duo Matthias Trautes en Manuel Steitz, dat zich live laat ondersteunen door gastmuzikanten.The Spirit bevindt zich stilistisch ergens tussen MGLA en Dissection in, maar dan met een warmere, vollere productie en een iets publieksvriendelijkere sound zonder al te veel ruwe randjes. Niet dat ze nu meteen gelikt en commercieel genoemd mogen worden, daarvoor zit er nog genoeg agressie en intensiteit in de muziek. Maar het is duidelijk dat de heren alles wat ze uitbrengen zorgvuldig polijsten. Ook de nieuwe boreling is weer vlekkeloos geproduceerd.
In vergelijking met het eerdere werk is het geluid op Songs Against Humanity gevarieerder geworden en worden er wat vaker stilistische uitstapjes naar aanpalende genres, zoals death en thrash, gemaakt. Het voegt nog meer compositorische afwisseling toe aan hun toch al vrij gelaagde sound. De eerste drie albums waren al zeer genietbaar, maar Songs Against Humanity is wat mij betreft een duidelijke stap voorwaarts.
Het openingsnummer Against Humanity duurt maar liefst acht minuten, maar daar merk je helemaal niets van – en dat is een compliment. De band weet je mee te nemen vanaf het donderende drumintro tot het sfeervolle einde, waarbij de segmenten naadloos in elkaar overgaan, tempowisseling na tempowisseling, riff na ijzige riff. Het nummer weet bovendien door strategisch geplaatste gitaaraccenten en sterk, afwisselend drumwerk verschillende sferen op te roepen, waardoor de minuten ongemerkt voorbijvliegen. De toon is dus gezet.
Ook Cosmic Rain And Human Dust wordt gekenmerkt door verrassende wendingen en gelaagde gitaren. Daarnaast zitten er boeiende staccato riffs in die je niet zou verwachten bij dit soort metal en een meer progdeath-vibe hebben, maar die wonderwel passen in het nummer. Zowel compositorisch als muzikaal zit het wel snor bij The Spirit.
In Nothingness Forever zijn het de thrashy invloeden die opvallen en die de muziek een wat agressiever karakter geven, wat nog versterkt wordt door de d-beats die hier en daar opduiken. De mix van stijlen werkt hier heel goed en ondersteunt het verhalende karakter van het album, dat gedragen wordt door de ruwe, raspende vokalen van Trautes, die de voor black metal zo kenmerkende mix van bitterheid, nostalgie en agressie in zijn stem weet te leggen.
In Death Is My Salvation gaat het tempo omlaag, met een lekkere groove en prachtig ingehouden drumwerk, waardoor een veel weidsere sfeer opgeroepen wordt, hier en daar geaccentueerd met proggie accenten die ervoor zorgen dat het maar liefst achtenhalve minuut durende nummer niet gaat vervelen. Het sluit af met een razende riff over een donderende blast beat. Een waar epos! En dat het hier en daar wat rommelig klinkt, ach, wie maalt daarom?
Songs Against Humanity weet voortdurend te verrassen met interessante riffs en boeiende muzikale vergezichten. Het album is tot de rand gevuld met eersteklas en uiterst toegankelijke melodische black metal, met afwisselend thrash- en progdeath-elementen die het geheel fris en verrassend houden. The Spirit zal niet de boeken ingaan als de grote vernieuwer van de black metal, maar levert gewoon een dijk van een album af dat ook na meerdere luisterbeurten blijft boeien.
Tracklist:
1. Against Humanity
2. Room 101
3. Cosmic Rain And Human Dust
4. Spectres Of Terror
5. Death Is My Salvation
6. Nothingness Forever
7. Orbiting Sol IV
