Het is eigenlijk onmogelijk om Time II fair te beoordelen. Iedereen die de saga rondom multi-instrumentalist en boegbeeld Jari Mäenpää ook maar enigszins heeft gevolgd, weet dat Wintersun tot een internetmeme is verworden. Het is negentien (!) jaar geleden dat Time werd aangekondigd en twaalf jaar geleden dat een deel van het album in de vorm van Time I (2012) eindelijk het levenslicht zag. In de tussentijd heeft Mäenpää op werkelijk schandalige wijze geld binnengeharkt bij zijn fanschare om zijn eigen megalomane projecten te financieren, waaronder een geheel eigen studio. Het meest schrijnende voorbeeld is de release van de digitale 'single' Warning (2023), op de markt gebracht als gelimiteerde "Bandcamp-exclusive", met letterlijk twee minuten aan nieuwe muziek verpakt in zeven verschillende versies. Ik vraag me af of Mäenpää niet beter een carrière als flitshandelaar of iets dergelijks had kunnen nastreven, want de manier waarop hij schaamteloos lucht weet te verkopen als goud is in ieder geval creatief.
Ondanks de vele nieuwe vertragingen ligt eind augustus echter eindelijk Time II in de schappen via Nuclear Blast – het label dat ook hoofdbrekens moet hebben gekregen van de kuren van de bandleider. Via de digitale weg is er ook een zeventiendelige (!) boxset verschenen in de vorm van Time Package voor het luttele bedrag van 129 euro, waarin de originele en instrumentale versies te vinden zijn van beide albums, verschillende mixen, geïsoleerde tracks, singleversies en nog meer van zulk soorts. Kortom: volstrekt nutteloze rommel voor een belachelijk bedrag. Mäenpää heeft er in totaal meer dan een half miljoen euro (!) mee binnengeharkt. Het is zijn goed recht en je kunt natuurlijk stellen dat het materiaal waard is wat de gek ervoor geeft, maar sympathie wekt de man er bij mij niet mee op.
Die beladen voorgeschiedenis maakt het lastig om Time II als op zichzelf staand werkstuk te beoordelen, maar laat ik toch een poging wagen. In muzikaal opzicht ligt de plaat duidelijk in het verlengde van zijn voorganger. Dat wil zeggen dat de basis van melodieuze power/death/folk metal uit de begindagen (denk aan elementen van Ensiferum en Children Of Bodom) inmiddels aan alle kanten verfraaid is met symfonische en filmische elementen. De composities zijn bovendien zeer episch en progressief, waardoor een voorzichtige vergelijking met bijvoorbeeld Wilderun op zijn plaats is.
Met de instrumentale, zeer filmische opener Fields Of Snow toont Wintersun een fraai staaltje orkestratie. Vooral de Japanse invloeden zijn opvallend. Het tien minuten durende The Way Of The Fire komt vervolgens vol bombastische overtuigingskracht uit de speakers donderen. Eerlijk is eerlijk: het is een ronduit fantastische track, nu eens vurig en vol geldingsdrang, dan weer kalm en dromerig meanderend, maar onderwijl moeiteloos tien minuten boeiend. De heerlijk afwisselende zang van Mäenpää is een extra troef: hij varieert vrijwel moeiteloos tussen herkenbare, raspende screams en epische, cleane uithalen. Met One With The Shadows volgt een trager opgebouwd nummer, waarin veel nadruk ligt op de bij vlagen theatrale zanglijnen. Hoewel sfeervol is het nummer verder relatief ingetogen.
Daarna verdwijnt het momentum eigenlijk al snel. Zo is Ominous Clouds niet veel meer dan een kort intermezzo bestaande uit wat akoestisch getokkel en samples van – u raadt het al – in de verte rommelende donderwolken. Storm is een behoorlijk drukke compositie met snelle drumritmes en veel technisch gepiel (ik krijg bij vlagen het gevoel dat Turisas en Dream Theater samen een nummer hebben uitgebracht), maar het twaalf minuten durende epos verkruimelt in de tweede helft tot een inconsistente pastiche (en eindigt met weer een langdradig intermezzo). En Silver Leaves, met dertien minuten wederom aan de lange kant, kent weliswaar een dromerig en sfeervol begin, maar blijft vervolgens voortkabbelen. De band neemt uitgebreid de tijd om op te bouwen, maar bouwt uiteindelijk eigenlijk nergens naartoe, louter naar een nodeloos outro van twee minuten samples van golven die aanzwellen. Daardoor gaat het album als een nachtkaars uit.
Concluderend kunnen we stellen dat Time II net als zijn voorganger een aardig werkstuk is, dat echter de hooggespannen verwachtingen niet waarmaakt. De plaat is zeer sfeervol, vakkundig gecomponeerd en geproduceerd en kent enkele prachtige momenten, maar is ook te langdradig en bevat te veel opvulling om over de gehele linie te overtuigen. Het is een beetje het muzikale equivalent van een Netflix-productie: het ziet er op het eerste gezicht geweldig uit, maar voelt toch ook wat inhoudsloos en nodeloos uitgerekt. Liefhebbers van de cineastische en orkestrale muziek zullen zeker het een en ander van hun gading vinden, maar ook gezien de voorgeschiedenis zou ik geen cent aan de plaat uitgeven.
Tracklist:
1. Fields Of Snow
2. The Way Of The Fire
3. One With The Shadows
4. Ominous Clouds
5. Storm
6. Silver Leaves
