Ik zal het maar direct bekennen: de impact die het Franse Alcest heeft gehad op mijn leven is onmiskenbaar. Sinds de eerste keer dat ik de formatie rondom zanger/gitarist Neige (Stéphane Paut) live zag - het moet tijdens Eindhoven Metal Meeting in 2010 zijn geweest - ben ik geraakt door de prachtige combinatie van fragiele shoegaze, melancholische black metal en gevoelig postrockgetokkel die deze band laat horen. Niet alleen het magische debuutalbum Souvenirs D’Un Autre Monde (2007), maar vooral ook het briljante Écailles De Lune (2010) staat in mijn geheugen gegrift. Er zijn nauwelijks andere bands denkbaar die zo slagvaardig op de traanklieren weten te spelen: bij de twee openingstracks van laatstgenoemde klassieker weet ik het nog steeds niet droog te houden.
Als een groep zó bepalend is in zijn begindagen, is het vaak vrijwel onmogelijk om die magie te blijven vasthouden. Het derde album Les Voyages De L'Âme (2012) en het experimentele, deels geslaagde maar geheel bewonderenswaardige Shelter (2014) zijn over de gehele linie minder grensverleggend dan hun voorgangers, maar de kwaliteit is onmiskenbaar aanwezig. Het is des te knapper dat Alcest met het donkere Kodama (2016) en vooral het verrassend moderne, met post-metal flirtende Spiritual Instinct (2019) wederom subliem voor de dag komt. Het zijn platen die wat mij betreft eveneens het predicaat ‘tijdloos’ verdienen.
Vijf jaar heeft het geduurd voordat de Fransen toe zijn aan hun zevende langspeler, die de titel Les Chants De L’Aurore (‘nummers van de dageraad’) heeft meegekregen. Neige beschrijft het album als een plaat vol harmonie en positiviteit, die hopelijk helend kan werken in een donkere tijd. Die samenvatting had niet beter kunnen zijn. Het is alsof de ontwapenende onschuld van het debuut Souvenirs D’Un Autre Monde, het dromerige optimisme van Shelter en de compositorische rijkdom van Spiritual Instinct samenkomen. De werkelijk wonderschone hoes vormt in die zin de perfecte visuele verbeelding van de muziek.
Opener Komorebi blijkt al direct een absoluut schot in de roos. De wonderschone riffs in combinatie met de als altijd betoverende vocalen van Neige zorgen voor kippenvel. Het nummer straalt een volwassenheid, rust en zachtaardige melancholie uit die de luisteraar als een comfortabele deken omarmt. Met L’Envol volgt nog een moment van pure magie. Het romantische getokkel vloeit harmonieus samen met hemelse, optimistische riffs, die echter geen moment gekunsteld aanvoelen. Integendeel: de toch al spirituele en emotionele muziek van de band wordt er alleen maar oprechter en dieper door. Als het schitterende, akoestisch gedeelte halverwege na een minuut of vijf uitmondt in betoverend gitaarwerk en grootse screams als een openbrekende regenbui neerklateren, zit ik toch weer met tranen in mijn ogen.
Améthyste is met achteneenhalve minuut de langste compositie op dit verrassend compacte album. Dit nummer lijkt qua stijl nog het meest op de blackgaze/post-black van de laatste albums. Tegelijkertijd schemeren ook hier duidelijk de etherische, serene melodielijnen door. De band bouwt middels een indrukwekkend post-rockcrescendo toe naar een fantastisch hoogtepunt. L'Enfant De La Lune (???) begint juist met verrassende beats en een Japans spokenwordgedeelte, waarna drummer Winterhalter zich even mag uitleven in een vurige passage. Daarna volgt een reflectief gedeelte waarin een puntige basgitaarpartij de hoofdrol opeist, om al snel middels prachtige cleane zanglijnen richting hogere sferen te vertrekken.
Op sommige momenten kiest Alcest voor een zeer minimalistische aanpak, maar in die stilistische beperking toont zich de meester. Zo is het amper drie minuten durende Réminiscence eigenlijk vooral een klassiek stuk - een pianoballad met hemelse zanglijnen - waar desondanks de pure schoonheid en souplesse van afspatten. En met L'Adieu eindigt de plaat op ingetogen en serene wijze: niet als een nachtkaars, maar als het kalme einde van een weldadige meditatiesessie.
Les Chants De L'Aurore is een album dat even tijd nodig heeft. Niet omdat het een buitengewoon complexe plaat zou zijn, maar omdat de diepere gevoelens niet direct aan de oppervlakte komen. Maar hoe vaker ik deze nieuweling aandachtig luister, hoe beter alle stukjes op hun plek vallen. Magistraal, betoverend mooi en als balsem voor de ziel!
Tracklist:
1. Komorebi
2. L'Envol
3. Améthyste
4. Flamme Jumelle
5. Réminiscence
6. L'Enfant De La Lune (???)
7. L'Adieu
