Nu 2023 definitief achter ons ligt, de oliebollen verteerd zijn, de vuurwerkresten weggeveegd worden en de kerstbomen opgeruimd zijn, is het de eerste maanden van 2024 nog één keer tijd om achterom te kijken naar het afgelopen muzikale jaar, voordat het vizier weer op de toekomst wordt gericht. Welke platen van vorig jaar zijn onder de radar gebleven, maar zijn interessant genoeg om alsnog in de schijnwerpers te zetten? In deze terugblikkende reeks bespreek ik tien platen uit 2023 die zeker de moeite van het beluisteren waard zijn.

De derde in deze serie is het nieuwe werkstuk Meanwhile van het Franse, progressieve rockgezelschap Klone. Het is alweer de zevende langspeler van het ensemble uit Poitiers, maar echt doorgebroken is de groep nooit. Desondanks weten de liefhebbers van smaakvolle, zorgvuldig gecomponeerde progressieve rock de muziek van Klone te vinden, want op de kwaliteit van de muziek valt niets af te dingen. Voorganger Le Grand Voyage (2019) blijkt al een verfijnd gearrangeerd werkstuk met zich subtiel ontvouwende composities, die zowel introspectief als beschaafd zijn. De vier jaar later verschenen opvolger bouwt voort op die stijl. Meanwhile is geen album dat direct opvalt. De groep moet het niet hebben van carnavaleske extravaganties of schreeuwerige reclame. Daardoor springt het album minder direct in het oog. Klone laat de muziek spreken.

Die muziek doet sterk denken aan het werk van Katatonia (de druilerige klanken), Anathema (de stijlvolle, intelligente composities) en Riverside (de dromerige ondertonen). Dat zijn niet de minste namen om mee vergeleken te worden, maar Klone slaagt erin om de kwaliteiten van die bands te combineren en regelmatig ook te evenaren. Een sterke troef daarbij is zanger Yann Ligner, die over een wat eigenzinnig, maar desondanks sterk stemgeluid beschikt, dat bij vlagen wat aan dat van Matt Page (Dream The Electric Sleep) doet denken. Hij wordt ondersteund door een solide ritmesectie, bestaande uit strakke riffs, het prima, soepele drumwerk van Morgan Berthet en het lekker ronkende basgitaarwerk van Enzo Alfano.

Er zijn heel wat uitstekende nummers te vinden op Meanwhile. Neem het sterke, dynamische Bystander, dat ingetogen begint, om tegen het eind middels luide gitaarpartijen te culmineren in een post-rockachtige eruptie. Het saxofoonwerk van Matthieu Metzger wordt bovendien fraai verweven in de compositie. Ook in Elusive en Disobedience komt Klone bijzonder overtuigend voor de dag met een heerlijke combinatie van dromerige refreinen, strakke post-rockgitaarlijnen en pronte basritmes. Het zijn dit soort momenten, waarop de Fransen steviger uit de hoek komen, maar toch hun gesoigneerde stijl behouden, dat Klone op zijn best is. Het hoogtepunt is The Unkown, dat bovengenoemde combinatie nog eens verder verrijkt met spannend, subtiel toetsenwerk en een relatief uitbundige saxofoonpartij aan het einde.

Meanwhile is een bijzonder onderbelicht album van een band die vakmanschap combineert met intrigerende, subtiel opgebouwde composities. Dat de schijf van een ijzersterke productie is voorzien, waardoor de intelligente muziek van het gezelschap nog krachtiger in de etalage wordt gezet, is alleen maar extra winst. Wie van stijlvolle, goed uitgevoerde, progressieve metal houdt, zit bij Klone op de juiste plek.

Tracklist:
1. Within Reach
2. Blink Of An Eye
3. Bystander
4. Scarcity
5. Elusive
6. Apnea
7. The Unknown
8. Night And Day
9. Disobedience
10. Meanwhile