Vendetta is al weer ruim twintig jaar actief, maar de oorsprong ligt in de jaren tachtig. In 1990 ging de band na twee albums uit elkaar en in 2002 besloot bassist Klaus Ullrich om de formatie nieuw leven in te blazen. In 2007 verscheen de comebackplaat Hate, gevolgd door Feed The Extermination (2011) en The 5th (2017). Black As Coal is de vierde plaat sinds Vendetta weer actief is en kwam medio juli uit via Massacre Records. De thrash van deze heren is op Amerikaanse leest geschoeid. Verwacht dus niet de agressie van Kreator, het rauwe van Destruction of het venijn van Sodom. Sterker nog, wie hoopt op een herleving van het explosieve enthousiasme van Brain Damage (1988), of de rauwe, woeste snelheid van het debuut Go And Live... ...Stay And Die (1987), komt bedrogen uit.
De bandhistorie van Vendetta is redelijk vergelijkbaar met die van Exumer. Waar de andere Duitse thrashbands zich in de jaren tachtig vertakten naar de typerende Duitse sound, wortelde Vendetta zich in het Bay Area-geluid. Dat is nog steeds zo, maar dat is geenszins een verklaring waarom Exumer na de doorstart wel de juiste snaar weet te raken en de band uit Schweinfurt keer op keer de plank misslaat. Nee, er is iets anders aan de hand. Vendetta klinkt als thrash in een maatpak. Een beetje cheesy en levenloos.
Het album als geheel valt wat betreft gitaargeweld aanmerkelijk beter in de smaak dan de voorgangers. Met de komst van gitarist Jan Hüttinger en drummer Dominik Bertelt, tevens producer, heeft Vendetta nieuw bloed in de gelederen en dat werpt zijn vruchten af. Mario Vogel, de frontman sinds de doorstart, probeert zijn eigen draai te geven aan de originele microfoonstijl van zijn voorganger Achim "Daxx" Hömerlein. Zijn stemgeluid is een vreemd mengsel van Peavy Wagner (Rage), Dave Padden (ex-Annihilator) en Biff Byford (Saxon). Wat je daar ook van denkt, zijn gevarieerde vocale benadering is uniek en zeker niet heel slecht.
De thrash van de heren is zonder twijfel energieker, minder gepolijst en doorspekt met het klassieke Bay Area-geluid. Het gitaarwerk weet te overtuigen met stevige, galopperende riffs, catchy melodieën en uitstekend soleerwerk van Michael Opfermann en Jan Hüttinger. Bovendien staan de speelse baslijnen van Klaus Ulrich (tevens slaggitaar) op de voorgrond, zoals het goede thrash betaamt. De productie is solide en de stevige grooves komen goed uit de verf. Maar dan voeg je die zang toe en het resultaat is op zijn best gemiddeld. In het slechtste geval misschien een beetje maf. De titeltrack bijvoorbeeld is een protestsong, maar die boodschap komt niet echt binnen. Het gaat vooral mis in het refrein.
Een goed refrein schrijven is niet de sterkste kant van Vendetta. Er zijn nummers waarin dit element beter uit de verf komt, zoals in het groovende Strangehold Of Terror, maar in Time To Change gaat het opnieuw helemaal mis. Ditmaal omdat het ronduit saai is. Ligt dat aan Mario Vogel? Deels, maar ik denk niet dat je Mario overal de schuld van kunt geven. Hij levert een prima prestatie in bijvoorbeeld Cheap Death en weet het nummer zelfs volledig naar zich toe te trekken. Saillant detail, juist door het refrein. Nee, feitelijk is er slechts één nummer waarin ieder puzzelstukje op zijn plaats valt en dat is Death Means Relief. Een heerlijke mix van thrash met NWOBHM. Blijkbaar is dit een combinatie van stijlen die veel beter past bij Vendetta. Instrumentaal en vocaal is hier helemaal niets op aan te merken.
Al met al is Black As Coal best een degelijk album met een aantal prima tracks. Vooral het technische gitaarspel is echt de moeite waard. Dat de refreinen een beetje aanvoelen als noodzakelijk kwaad moet je maar voor lief nemen. Het is geen hoogvlieger, maar prima luistervoer. Tegelijkertijd zal de plaat gemakkelijk over het hoofd gezien worden met zoveel hevige concurrentie.
Tracklist:
1. Shoot To Kill
2. Stranglehold Of Terror
3. No Hands But A Gun
4. AK-47
5. Black As Coal
6. Time To Change
7. Death Means Relief
8. Cheap Death
9. Pallbearer
10. For Dear Life
11. Beast In Her Eyes
