Veel negens en zelfs enkele tienen. Wat is hier aan de hand? Het debuutalbum van Empress wordt de hemel in geprijsd alsof we hier met muzikanten van de buitencategorie te maken hebben. De betreffende Amerikanen zijn er uiteraard heel blij mee en hadden het plotselinge succes niet verwacht. Laten we eens gaan beluisteren en beoordelen of we inderdaad met een uitzonderlijk goed album te maken hebben.
Empress maakt een aansprekende en vakkundige mix van progressieve power metal en symfonische metal. Denk aan Angra, Kamelot, Versailles, After Forever, Visions Of Atlantis, Epica en Symphony X. Het kwintet uit Philadelphia maakt een zeer gemotiveerde en professionele indruk. Hoewel het wiel niet opnieuw uitgevonden wordt, heeft de groep iets eigens. Het songmateriaal klinkt fris en heeft power. Bovendien is de uitvoering heel sterk.
Gitarist Vlad Khavin en zangeres Barbara Blackthorne zijn de voornaamste smaakmakers. Khavin komt niet alleen met smaakvolle riffs en solo’s (Chimera), hij schrijft ook nog eens veelzijdige en uitdagende composities. Luister maar eens naar Beyond The Sleep en het spannende Chimera. Blackthorne kan veel met haar stem. In de directe powermetaltrack Legion komt ze vooral rockend voor de dag, maar daarna laat ze haar diversiteit gelden met oosters getinte zanglijnen en operazang in Beyond The Sleep. Haar achtergrond in opera en operette komt goed tot zijn recht, zoals in het verhalende The Fall Of Kingdoms. De beste refreinen vind je in Legion, Eventide en Into The Grey.
Ook de andere muzikanten brengen het er prima van af. Ze vallen wat minder op, omdat ze minder prominent in de mix staan. Gelukkig is het basspel dankzij de heldere mix van Dan Swanö af en toe goed te volgen. Met name in de rustige stukken komt bassist Nicholas Bonsanto (Lör) met aangename melodielijnen. Ook drummer Mark Stainthorpe komt af en toe met onderscheidend spel, bijvoorbeeld in Black Arcana. Het zijn echter vooral het toetsenwerk en de orkestraties die regelmatig goed aan de oppervlakte komen, zoals in Monarch en het zware, atmosferische Eventide. Daarmee krijgen de songs niet alleen extra inhoud, maar ook iets episch. Chimera bevat bovendien een sfeervol intro.
Daarmee zijn we terecht gekomen bij de verbeterpunten. De band had namelijk elders wat meer gebruik van mogen maken van rustige momenten om voor meer afwisseling en spanningsopbouw te zorgen. Zo hier en daar neemt men wel wat gas terug zodat de luisteraar ademruimte krijgt, maar de impact van het album zou nog groter zijn als dat veelvuldiger zou gebeuren. Daarnaast zijn de extreme vocalen in Beyond The Sleep en Black Arcana minder overtuigend. Dan luister je veel liever naar de cleane zang, waarmee de achtentwintigjarige vocaliste zich met veel overtuiging door de songs werkt. Check de hoge uithaal in het Maiden-achtige Into The Grey en The Fall Of Kingdoms. Empressive!
Terugkomend op de negens en tienen, die zijn bemoedigend voor de band, maar niet realistisch. Daarvoor is het songmateriaal niet baanbrekend genoeg. Misschien wel in Philadelphia, waar symfonische metal nog in de kinderschoenen staat, maar waar het verder ontwikkeld is, zoals in Europa, zal men Fateweaver veel minder vaak aanmerken als een significante release. Toch is een groot compliment voor de Amerikanen op zijn plaats, want dit debuut luistert lekker weg, klinkt geïnspireerd, is prima uitgevoerd en vakkundig geproduceerd. Zowel de instrumentalisten als de zangeres zijn bovengemiddeld vaardige muzikanten. Samen met de songwriterskwaliteiten van Blackthorne is dit album zeker een aanrader.
Tracklist:
1. Legion
2. Beyond The Sleep
3. Chimera
4. The Fall Of Kingdoms
5. Black Arcana
6. Monarch
7. Into The Grey
8. Immortelle
9. Eventide
