Het in 2013 opgerichte als Dune opgerichte Dvne debuteerde datzelfde jaar met de ep Progenitor. Na de tweede ep, Aurora Majesty (2014), werd de door Frank Herberts sciencefiction-roman geïnspireerde bandnaam veranderd en zag de eerste full-length (Asheran) het levenslicht in 2017. Vanaf dat moment krijgt het uit Edinburgh afkomstige, progressieve metalgezelschap meer aandacht. In 2018 staat de groep goed te spelen op ProgPower Europe in Baarlo en eind vorig jaar kwam de derde ep uit (Omega Severer).
In de loop der jaren is de muziek van het kwintet complexer geworden. In de beginjaren overheerste de relatief eenvoudige sludge metal. De technische vaardigheden verbeterden daarna en progressieve elementen vonden hun weg in de composities. Invloeden van Mastodon, The Ocean, Baroness, The Mars Volta, Gojira, Isis en Kylesa komen steeds terug, maar Dvne probeert in toenemende mate een eigen stempel te drukken.
Op Etemen Ænka doet het vijftal dit door ambient keyboardpartijen toe te voegen aan de uit meerdere gitaar- en baspartijen bestaande, dichtgemetselde sound. De elektronische elementen duiken slechts af en toe op en overheersen niet (behalve in de intermezzo’s The Weighing Of The Heart, het Muse meets Anathema-achtige Adræden en het Keltische rustpunt Asphodel). Ze hebben net als het atmosferische gitaarspel (zeker het fraaie tweede deel van Towers en het rustige middendeel van Court Of The Matriarch) de intentie om de emotionele connectie te versterken. Dat lukt de ene keer wat beter dan de andere. Het toetsenwerk blijkt soms een verrijking (The Court Of The Matriarch, het kalme stuk in Omega Severer) en soms een overbodige toevoeging (het snelle exemplaar in SÌ-XIV).
In eerste instantie heeft deze nieuwe collectie songs wat minder impact dan de vorige. Het kost door de wat drukke samenkomst van elementen wel meerdere luisterbeurten om het geheel goed te doorgronden. De misschien wel iets te nette, volwassen productie heeft daar wellicht mee te maken. Hoewel het gitaar- en baswerk lekker schuurt, klinkt het net wat strak en professioneel. Toch is het met name vanaf de break na drie minuten van Towers genieten geblazen vanwege de prima ideeën.
Dat het technische vermogen van de Schotse muzikanten toegenomen is, hoor je duidelijk terug. De sludgeriffs zijn relatief eenvoudig, maar met name in het leadwerk verraadt de vingervlugheid van de leadgitarist (het repetitieve loopje in Towers). Niet alleen instrumentaal, maar ook vocaal is er flink progressie geboekt. Dat blijkt onder meer uit het shoegazende Mleccha, de relatief rustigste compositie op deze meer dan een uur durende schijf.Sterkste visitekaartjes zijn Court Of The Matriarch, Omega Severer, SÌ-XIV. Eerstgenoemde bevat de sterkste massieve riff van het album. In het grootse Omega Severer (dat ook al op de vorig jaar uitgebrachte, prima ep met dezelfde titel staat), versterken Mastodon-achtige stevige passages en cleane stukken (waaronder aan Alcest herinnerende shoegaze) elkaar uitstekend. Deze track ligt ondanks zijn speelduur van ruim tien minuten en verschillende secties direct lekker in het gehoor. Hetzelfde geldt eigenlijk voor SÌ-XIV. Andere tracks hebben wat meer luisterbeurten nodig.
Etemen Ænka heeft dus even tijd nodig. Het is echt een groeiplaat die wat moeizaam op gang komt (pas vanaf de drieminutengrens van Towers is het genieten). De intermezzo’s, zeker de eerste twee, hadden achterwege gelaten mogen worden. Wat overblijft is een ijzersterke plaat met sludge metal als basis en allerlei elementen uit andere genres die voor een divers en boeiend geluid zorgen. Hoewel de productie wat netjes is, hebben de composities toch een emotionele impact. Het eerdere songmateriaal van Dvne pakt wat sneller, maar het is de aanhouder die wint met Etemen Ænka.
Tracklist:
1. Enûma Eliš
2. Towers
3. Court Of The Matriarch
4. Weighing Of The Heart
5. Omega Severer
6. Adræden
7. SÌ-XIV
8. Mleccha
9. Asphodel
10. Satuya
