De kern van de band bestaat uit drummer Max Portnoy, gitarist Derrick Schneider, bassist Andrew Cooper en zanger Justin Bonitz. De eerste drie zijn in aanraking gekomen met Justin via zijn succesvolle YouTubekanaal Hungry Lights, waarop hij onder andere uitlegt hoe je op verschillende manieren het best kan schreeuwen en grunten. Dit kwartet wordt aangevuld door ritmegitarist Alex Snowden en DJ Mewzen.
Matriphagy is de debuutlangspeler van de band, nadat in 2018 al de ep No One Should Read This is uitgebracht. De vijf nummers op die ep staan ook allemaal, al dan niet in andere versie, op dit album. Matriphagy is een conceptalbum. Het verhaal gaat over een jongeman die bij zijn bezitterige en mishandelende moeder woont en haar uiteindelijk doodt om aan haar te ontsnappen.
Intro [Redacted] laat de oude numetalinvloeden erg goed horen. De combinatie van elektronische geluiden, gefluister, gehuil en geschreeuw zou zo van één van de eerste twee Slipknotalbums kunnen komen. Hierna barst de muziek los. De basis ligt in (oude) nu metal. Je hoort de harde kanten van Slipknot en Korn terug, maar ook invloeden van Linkin Park komen langs. De muziek kent veel tempo- en stijlwisselingen, waardoor deze geen minuut hetzelfde klinkt.
Het drumwerk van Max staat nadrukkelijk op de voorgrond. Hij wisselt continu van ritme, waardoor de muziek complex klinkt en je aandacht erbij wordt gehouden. Zeker in de vele breakdowns is zijn drumwerk een essentieel onderdeel. De gitaar- en baspartijen zijn iets meer recht door zee. De riffs zijn vaak kort en beukend. De uitgesponnen passages klinken voornamelijk onheilspellend en ongemakkelijk. De lage bastonen geven de muziek een erg dreunend maar ook energiek karakter. Als kers op de taart zijn in de al intense muziek ook continu draaitafeleffecten, zoals scratches, toegevoegd om het geheel nog intenser te maken.
Justin wisselt continu tussen zangstijlen, wat erg goed past bij de chaotische muziek. Zijn meest gebruikte zangstijl, die een beetje tussen zingen en rappen in zit, is te vergelijken met die van Jonathan Davis (Korn). Als hij daadwerkelijk zingt, is de invloed van Linkin Park goed hoorbaar. Verder krijst, brult, jammert en fluistert hij zich door het album heen. Geen twee coupletten worden op dezelfde manier gebracht. Zijn lage grunts lijken hun inspiratie te halen uit death metal, voornamelijk door de haast rochelende keelklanken. Soms brult hij zo laag dat het klinkt alsof hij slamdeath inzingt. Zijn gekrijs klinkt als een mix tussen thrash metal en metalcore. Vooral de razendsnelle afwisseling tussen al deze stijlen is opvallend en prijzenswaardig.
Dit alles resulteert in een knaller van een debuut. De invloeden van oude bands zijn duidelijk terug te horen, maar de heren hebben een eigen stijl weten te creëren. Het album duurt ruim vijftig minuten, maar er gebeurt zoveel dat de tijd voorbij vliegt. Het muzikale talent van de Amerikanen zorgt ervoor dat de muziek nooit te chaotisch wordt en dat het album als een geheel klinkt. Laat het label nu metal je vooral niet afschrikken. De muziek heeft namelijk voor veel fans van harde muziek wat te bieden. Of dit album twee decennia te laat is uitgebracht of dat Tallah een enorm succes wordt, zullen we moeten afwachten. Matriphagy is in ieder geval sterk genoeg om het tweede waar te maken.
Tracklist:
1. [Redacted]
2. No One Should Read This
3. Kungan
4. Overconfidence
5. Placenta
6. L.E.D.
7. The Silo
8. We, The Sad
9. Too Quick To Grieve
10. Cottonmouth
11. Murderseed
12. The Borderline Of Pain
13. Red Light
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
