Het Amerikaanse Eye Of Nix werkt gestaag aan zijn wereldwijde bereik. Verschenen het debuutalbum Moros (2015) en opvolger Black Somnia (2017) nog via beperkte middelen (respectievelijk via een klein label en in eigen beheer), met de dit jaar verschenen derde langspeler Ligeia heeft het gezelschap onderdak gevonden bij het kwalitatief als uitstekend aangeschreven staande Prophecy Productions – in het verleden en heden thuisbasis van vele grootheden, zoals Alcest, Negură Bunget, Arcturus, Disillusion en Novembers Doom. Het label heeft direct ook maar het vorige album van een re-release voorzien. De interesse van Prophecy Productions schept verwachtingen. Hebben de liefhebbers van donkere, progressieve klanken er een nieuw pareltje bij?
Helaas lost Eye Of Nix de vooruitgesnelde verwachtingen niet in. De muziek van het vijftal uit Seattle is eigenlijk vlees noch vis. Ligeia bevat een nogal bijzondere mengelmoes van progressieve metal, post-black metal, sludge en ambient. Ik zie vergelijkingen voorbij komen met Bathsheba en Wolvennest, maar dat hoor ik er in de verste verte niet in. De enige overeenkomst is de combinatie van een zangeres met sludgy riffs, maar de muziek van Eye Of Nix mist de contrastrijkheid van eerstgenoemde en het briljante, ritualistische karakter van laatstgenoemde.
Openingstrack Concealing Waters begint nog redelijk boeiend met meanderende en dromerige zanglijnen en uitgesponnen, etherische riffs. Met het chaotische Pursued wordt de opgebouwde sfeer echter tenietgedaan. Rommelige riffs, abrupte tempowisselingen en de matige screams van Joy Von Spain maken deze track tot een nogal moeilijke luisterervaring. Dat geldt misschien nog wel meer voor Tempest, dat naast drukdoenerige riffs ook nog eens wordt ontsierd door misplaatste operazang. Het is pas tijdens het trage, dromerige Adrift dat Eye Of Nix weet te overtuigen. Dit is een ingetogen track die grenst aan ambient, maar juist door zijn minimalistische karakter aardig uit de verf komt. Ook de lange afsluiter Stone & Fury maakt nog iets goed. Hierin komen de dronende doomriffs, het ongepolijste drumwerk en de afwisselende, extreme zang van Von Spain eigenlijk voor het eerst goed samen.
Ligeia is uiteindelijk geen album om van wakker te liggen. Het probleem is dat de diverse stijlen van Eye Of Nix – nu eens meanderend en dromerig, dan weer progressief en eclectisch – vrijwel zelden harmoniëren. Als dan ook de goede composities uitblijven, blijkt Ligeia vooral een nogal abstract en moeilijk te doorgronden werkstuk.
Tracklist:
1. Concealing Waters
2. Pursued
3. Tempest
4. Stranded
5. Keres
6. Ligeia
7. Adrift
8. Stone & Fury
