Op 6 augustus is Thomas Wouters overleden. Ik kan niet zeggen dat ik hem goed gekend heb, maar mijn eerste interview voor Metalfan.nl was met Thomas toen Battle Breed in 2015 verscheen. We hebben toen meermaals contact gehad en ik heb hem kort gesproken op de releaseparty. Ik mocht hem wel. Thomas was recht voor zijn raap en had een duidelijk doel voor ogen. Langs deze weg wil ik mijn medeleven betuigen aan zijn vriendin, familie, vrienden en aan de bandleden van Bodyfarm.

Bodyfarm gaat door en op deze plaat is Thomas nog te horen. Live viel Remco Kreft (Soulburn, Graceless) het laatste half jaar al in en het ziet ernaar uit dat hij de band blijft vergezellen. Met Remco als frontman is een uitstekende show gegarandeerd. De band heeft recent de overstap gemaakt naar No Dust Records en levert met Dreadlord een plaat van formaat af. De lijn die is ingezet op voorganger Battle Breed wordt ten dele voortgezet. Ditmaal wordt zonder enig intro afgetrapt met de titeltrack. De langgerekte instrumentale passages die de voorganger kenmerken zijn korter, maar niet verdwenen. Wat ook overeind is blijven staan, is de variatie in songstructuren, al doen de eerste tracks anders vermoeden. Wat daarbij vooral opvalt, is de aandacht voor details. De giftige riffs en fraaie gitaarpartijen van Thomas en Bram Hilhorst trekken bij de eerste luisterbeurt de aandacht, maar ook bassist Alex Seegers weet de aandacht op zich te vestigen. Het is echter vooral het slagwerk van Quint Meerbeek dat deze plaat naar een hoger niveau tilt.

De grunts van Thomas zijn goed verstaanbaar en de sound is precies goed. Dan Swanö heeft zijn goede reputatie waargemaakt. Naarmate het album vordert, worden de tracks gevarieerder en ietwat toegankelijker. Dat geldt vooral voor We Sailed To Death, waarin het tempo wat lager ligt en de catchy leads een beetje doen denken aan viking metal. Na de groovende passage halverwege draait het nummer echter om naar een bruter karakter. Het ingetogen gitaarstuk Eternal vormt een fraai rustpunt en Angel Reaper blijft als een op hol geslagen stoomwals door je hoofd denderen. Bijzonder fraai is het NWOBHM-eerbetoon halverwege de afsluiter Undead Warmachine. Sowieso is dit een sterke track, maar geen enkel nummer is ondermaats. Unholy Resurrection is een ware oorwurm en steekt er met kop en schouders bovenuit, mede door de aandacht voor details. Ook Woods Of Dismay, Rites Of Damnation en Faces Of Death behoren tot de favorieten.

Het tempo op Dreadlord ligt hoger dan op Battle Breed. De energie spat ervan af. Bodyfarm klinkt als een geoliede machine en Thomas lijkt al zijn kracht gespaard te hebben voor deze plaat. Dreadlord is de kers op de taart. Toch nog een puntje van kritiek: de volgorde van de nummers. Het tempo van Rites Of Damnation en Manhunt (de eerste track die is verschenen) verschilt weinig. Daarnaast zijn het net als de titeltrack stevige nummers die de veelzijdigheid van het album als geheel niet verraden. Een andere volgorde zou de nummers nog sterker gemaakt hebben. Waar hebben we het over? Met Dreadlord heeft Bodyfarm simpelweg een album van formaat afgeleverd. Job well done. R.I.P. Thomas.