De Britse symfonische rockformatie The Tangent mag dan in alle opzichten ouderwets klinken met zijn in de jaren zeventig gewortelde, vriendelijk progressieve sound, achterhaald is de muziek van de band rondom keyboardspeler Andy Tillison (het enige overgebleven lid van deze duiventil) zeker niet. De groep lijkt in een creatieve ‘flow’ te zitten. Slechts één jaar na de release van The Slow Rust Of Forgotten Machinery (2017) – met een speelduur van vijfenzeventig minuten toch geen korte zit – ligt sinds eind 2018 al een opvolger in de schappen. Met Proxy is The Tangent toe aan zijn elfde langspeler. Niet gek voor een groep die in eerste instantie begon als eenmalig studioproject!
De uitgesponnen, fijnbesnaarde muziek van The Tangent klinkt zelfs beter en geïnspireerder dan ooit. Natuurlijk hebben de oude albums van de Britten hun charme - zeker voor degenen die smullen van authentieke, symfonisch gedreven progrock à la The Flower Kings, IQ, Kaipa en Camel – maar in vergelijking met de toch wel erg brave platen van de laatste jaren is Proxy een aangename verrassing. De band heeft dan ook het nodige om zich kwaad over te maken. Terwijl The Slow Rust Of Forgotten Machinery qua tekstuele thematiek al de nodige maatschappijkritiek bevat met betrekking tot de chaos rondom de Brexit en de vluchtelingencrisis in Europa, lijkt The Tangent met Proxy nog feller van leer te trekken.
Zo is de zestien minuten durende titeltrack een aanklacht tegen ‘proxyoorlogen’: conflicten waarbij verschillende grootmachten op de achtergrond opereren, maar andere partijen de strijd laten uitvechten (denk aan Syrië en Jemen). Muzikaal gezien schiet de track alle kanten op, met karakteristieke tempowisselingen, inventieve drumpartijen en ‘jazzy’ ritmes. De subtiel ingezette saxofoon, de ronkende basgitaar van Jonas Reingold en een tevreden spinnend hammondorgel dat overuren draait, zorgen voor een warme totaalsound. De stijl is nu eens uitbundig, dan weer heel ‘mellow’ en dromerig. A Case Of Misplaced Optimism is een relatief kort nummer dat opvalt door zijn frivole ritme en swingende saxofoonwerk. De subtiele effectjes die in de muziek verstopt zitten, geven de track een modern jasje.
Soms schiet de band door in die moderne uitstraling. Neem het eind van The Adulthood Lie, waarin een misplaatst disco-gedeelte en industrial-achtig gitaarwerk de toch al wat voortkabbelende track doen ontsporen. Dan is de fulminerende, maar met verfijning gebrachte protestsong Supper’s Off vele malen scherper en overtuigender, niet alleen vanwege de pinnige tekstuele inhoud en de urgentie in het spel, maar met name door de expressieve ‘spoken word’-passage van Andy Tillison. Zijn nogal eigenzinnige zang mag dan een kwestie van smaak zijn en qua vocaal bereik zal hij nooit een topzanger worden, maar de man kwijt zich wel met overgave van zijn taak.
Proxy is grotendeels geschreven tijdens de tour van The Tangent met Karmakanic. Het album straalt dan ook – meer dan sommige oudere albums – een bepaalde spelvreugde uit. De nummers zijn nog steeds gelaagd en complex, maar bevatten ook een souplesse en swingende ‘vibe’ die goed zal werken in een live-setting. Proxy kleurt al met al iets te veel binnen de lijntjes om het tot de jaarlijsten te schoppen, maar liefhebbers van authentieke, perfect gespeelde symfonische rock à la Karmakanic, The Flower Kings en Kaipa (of voor de ouderen onder u Yes en King Crimson) valt er genoeg te genieten om een aanschaf te rechtvaardigen. Wie de speciale editie aanschaft, wordt getrakteerd op een tien minuten durende bonustrack, waarin een gedeelte van het album Exo-Oceans, dat Tillison onlangs uitbracht onder de naam Kalman Filter, te horen is.
Tracklist:
1. Proxy
2. The Melting Andalusian Skies
3. A Case Of Misplaced Optimism
4. The Adulthood Lie
5. Supper's Off
6. Excerpt From "Exo-Oceans"*
*Bonustrack
