Het Britse Winterfylleth heeft de laatste jaren snel naam gemaakt met een uitstekende, enerverende vorm van epische black metal die geworteld is in de rijke historie van het land. The Threnody Of Triumph (2012) en The Divination Of Antiquity (2014) vormen een ware triomftocht: platen vol machtige songs verpakt in epische riffs, die getekend worden door een grootse, heroïsche sfeer. Met The Hallowing Of Heirdom kiest het vijftal uit Manchester echter voor een volledig andere aanpak. Weg zijn de grandeur en heroïek. Daarvoor in de plaats komen ingetogen, akoestisch haardvuurgetokkel, cleane en zelfs a capella-zang en subtiele folk.
Nu zijn er wel vaker blackmetalbands geweest die een dergelijke richting zijn ingeslagen (of het een eenmalige stijlwisseling of een blijvende koerswijziging is, moet de toekomst uitwijzen). Dornenreich kiest bijvoorbeeld vaker voor akoestische albums en ook Wolves In The Throne Room, Drudkh en Svarti Loghin hebben al eerder gekozen voor het uitbrengen van zeer ingetogen materiaal. Dat loopt niet altijd even goed af overigens, want vaak blijken die platen toch relatief mager ontvangen te worden. Helaas blijkt ook The Hallowing Of Heirdom een teleurstelling te zijn, hoewel er onmiskenbaar mooie momenten op de plaat te vinden zijn.
Zo zijn de meanderende opener The Shepherd en het volledig instrumentale Friþgeard erg mooie nummers. Laatstgenoemde kan bovendien bogen op een sterke bijdrage van violiste Victoria Bernath. Het melancholische Latch To A Grave wordt ondersteund door een zeer fraaie cellomelodie van Jo Quail. Daarmee zijn de hoogtepunten echter wel genoemd. Voor de rest is The Hallowing Of Heirdom vooral een slaapverwekkende aangelegenheid. De cleane zang is nogal monotoon en zeker niet krachtig genoeg om zo op de voorgrond te staan. Ook het akoestische gitaarwerk blijkt al snel saai te worden, zeker in Embers en het hierop volgende A Gleeman’s Volt, die uit niets anders dan minimalistisch getokkel bestaan.
Met een speelduur van bijna een uur duurt The Hallowing Of Heirdom veel te lang, vooral omdat de nummers totaal niet dynamisch zijn. Akoestisch gitaarwerk kan erg mooi zijn - luister bijvoorbeeld maar eens naar :Of The Wand & The Moon:. Maar ook dan dient er een bepaalde spanning te worden gecreëerd in de muziek (Dornenreich is daar bijvoorbeeld meesterlijk in). Winterfylleth slaagt daar echter totaal niet in. The Hallowing Of Heirdom is daarom een perfect nachtmutsje: ik merk keer op keer dat ik halverwege het album al begin te knikkebollen, om bij afsluitende titelnummer definitief de ogen te sluiten. Dat kan toch onmogelijk de bedoeling zijn geweest. Verstokte anglofielen mogen overigens nog wel een punt optellen bij de eindscore. Zij zullen ongetwijfeld smullen van de teksten, die handelen over historische mythen en sagen. Ik slaap vooral goed van dit album.
Tracklist:
1. The Shepherd
2. Friþgeard
3. Æcerbot
4. Hælgemónaþ
5. Elder Mother
6. Embers
7. A Gleeman's Volt
8. Latch To A Grave
9. The Nymph
10. On-Cýðig
11. Resting Tarn
12. The Hallowing Of Heirdom
