Het is ontzettend spijtig dat de Finse band Kalmah nooit echt is doorgebroken. De muziek van het vijftal, waarvan de broers Antti en Pekka Kokko de as vormen, staat namelijk garant voor eersteklas melodieuze death metal, waarin vooral het gelikte, smeuïge gitaarwerk zeer belangrijk is. Sinds mijn eerste kennismaking met Kalmah, ten tijde van het in 2002 verschenen They Will Return, heb ik een zwak voor het gezelschap. Toen streefde de groep nog vooral het in die dagen zeer populaire Children Of Bodom-geluid na, maar inmiddels hebben deze moerasmannen al lang en breed een eigen smoel ontwikkeld.
Sterker nog: in het huidige muzikale landschap is de onopgesmukte, ‘ouderwetse’ melodieuze death metal van Kalmah een regelrechte verademing. Geen overdreven gepolijste productie, eindeloze ‘breakdowns’ of misplaatst hippe, ‘cleane’ refreinen (zoals veel moderne metalbands nastreven). En anderzijds ook geen overdaad aan techniek om maar zo complex mogelijk uit de hoek te komen. Nee, bij Kalmah staat de techniek in dienst van de muziek, ook al staat buiten kijf dat beide broers begenadigde gitaristen zijn. De soleerduels zijn ijzersterk, maar nergens overdreven extravagant. Het zijn vooral de heerlijke melodielijnen die de muziek van cachet voorzien.
Wars van alle trends levert dat een onweerstaanbaar album op, nog steeds ietwat in de lijn van het oude werk van Children Of Bodom, maar met vooral ook raakvlakken met ietwat uit het oog verloren groepen als Skyfire, Mors Principium Est en Omnium Gatherum. De eerste nummers (Blood Ran Cold en The Evil Kin) behoren tot de beste nummers die de band schreef. Vol élan en met een sublieme dosis gitaartechniek ontpoppen deze tracks zich tot regelrechte oorwurmen. Toetsenist Veli-Matti Kananen, die voor het eerst op Seventh Swamphony (2013) te horen is, laat horen makkelijk mee te kunnen in het instrumentale spierballenvertoon van de Kokko’s.
Het niveau is bovendien zeer consistent. Er staat immers geen zwakke broeder op Palo. De enige vreemde eend in de bijt is Take Me Away, dat met een ‘poppy’ keyboardmelodie begint die haast van een Songfestival-act zou kunnen komen. Gelukkig ontspoort de track niet, maar ontpopt het nummer zich juist tot een fraaie, melodieuze kraker. Ook de tweede helft van het album is meer dan overtuigend, getuige uitstekende nummers als het vurige Paystreak en het gelikte Erase And Diverge. Ahti Kortelainen heeft het album bovendien van een passende productie voorzien. Het geluid is krachtig en transparant, wat zeker een vooruitgang is ten opzichte van de soms ietwat ‘modderige’ sound van de eerdere albums (die overigens ook door hem geproduceerd zijn).
Ook de speelduur is haast ouderwets te noemen. Geen bonusdiscs met aanvullend materiaal waar niemand op zit te wachten, maar ‘gewoon’ tien ijzersterke nummers die gezamenlijk een keurige drie kwartier klokken. Daarmee voorkomt de band dat de aandacht verslapt en zit de luisteraar niet opgescheept met een reeks middelmatige tracks. Kalmah lijkt dan ook in veel opzichten op de slogan uit de reclames van Klaverblad Verzekeringen: als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder!
Tracklist:
1. Blood Ran Cold
2. The Evil Kin
3. The World Of Rage
4. Into The Black Marsh
5. Take Me Away
6. Paystreak
7. Waiting In The Wings
8. Through The Shallow Waters
9. Erase And Diverge
10. The Stalker
