We zijn dus al toe aan onze duizendste review. Ik begon een kleine twee jaar geleden met te schrijven voor deze site (en heb inmiddels ook al meer dan 220 promo's, cd's, mini's, demo's en dvd's besproken) en in die tijd is er naar mijn mening veel veranderd. In begin waren het vooral de kleinere bands die besproken werden en af ten toe waren er interviews met die bands. Tegenwoordig ziet het er wel professioneler uit; bijna elke toonaangevende harde cd wordt besproken, er zijn interviews geweest met topbands als Iron Maiden, Iced Earth, Manowar, My Dying Bride, Fear Factory, King Diamond, Nightwish , enzovoorts. Maar ook onbekendere bands als Flesh Made Sin, Thunderstone, Disfear en nog veel andere kwamen aan het woord.
Door de jaren heen is het Metalfan.nl team wel eens veranderd, maar Summoner, Wolfgard, Tokus, Bob en ik zijn nu toch al langer bezig met reviewen. Nieuw bloed zoals grindcorefreak Rascul en de nieuwste aanwinst Draconian hebben onlangs dit team aangevuld.
Uiteraard is dit een review en geen zelfverheerlijking. Na wat discussies onderling hebben we gekozen om de eerste echte metalplaat aller tijden eindelijk eens te bespreken. Topbands als Deep Purple en Led Zeppelin te spijt hebben we gekozen voor het debuut van Black Sabbath. Summoner, Rascul en ikzelf geven onze kijk op het album, en waarom dit album voor ons en heavy metal belangrijk geweest is.
- Kristof
"What is this that stands before me, figure in black that points at me"
De eerste regels van een plaat die een ongekende invloed op de ontwikkeling van de metal heeft gehad. Oh, wijs gerust naar iets eerder verschenen debuutalbums van Led Zeppelin en Deep Purple en merk daarbij (terecht) op dat ook deze platen van groot belang zijn geweest voor het genre waar deze website aan is gewijd, maar vanuit gevoelsmatig oogpunt is het wat mij betreft allemaal hier mee begonnen. Waarschijnlijk valt dat gevoel voor een groot deel te herleiden naar mijn eigen verleden als metalfan, aangezien "Black Sabbath" een van de eerste metalplaten was die ik in mijn beginperiode zo'n tien jaar geleden leerde kennen. Ik moet toegeven dat ik het occulte imago van de band en de snerpende stem van Ozzy toen wat intimiderend vond, maar dat stimuleerde alleen maar mijn interesse in Sabbath en het metal genre in z'n algemeenheid. Niet lang daarna kwam ik echter in aanraking met bands als Impaled Nazarene en Deicide, waardoor mijn beeld van de heren van Sabbath terstond veranderde van demonisch en beangstigend naar gezellig en puriteins.
Niettemin hebben de eerste paar Sabbath platen niets aan kracht ingeboet. Samen met de oude albums van Maiden, Zeppelin en AC/DC behoort die eerste magische reeks tot de schamele selectie platen uit mijn beginperiode die ik niet uitsluitend om nostalgische redenen nog eens opzet. En ook al weet ik dankzij MTV precies hoe het er bij Ozzy en z'n gezin in dat enorme huis aan toe gaat, het mystieke element van Black Sabbath in de originele bezetting is nooit verloren gegaan. Miljoenenproducties van commerciële zenders noch nu-metal festivals van welke slag dan ook kunnen dat van mij afpakken. "Black Sabbath" zal voor immer en altijd een monumentale release zijn, in zowel mijn eigen geschiedenis als die van het metalgenre.
- Summoner
De roemruchte jaren '70 en '80. De jaren waarin Metal werd gevormd. Een periode waar veel hedendaagse metalfans nog met heimwee aan terug denken, "toen de metal nog puur was". Jaren waarin metal nog echt nieuw was, en toen het als cultuur nog hele regeringskwesties opleverde. Die jaren zijn nu voorbij, maar veel oudere metalfans zouden zich graag 20 jaar terug in de tijd wensen. Ik niet. Ik heb die jaren om biologische redenen überhaupt niet (bewust) meegemaakt, en mijn metalzijn is pas rond 2000 een beetje gaan lopen. Ook heeft mij de nodige muzikale opvoeding ontbroken, aangezien mijn ouders beiden qua muzieksmaak liever nog verder teruggaan in de tijd, richting de Barok (klassieke muziek dus, voor de onwetenden). Dat ik geen purist ben die zijn metal het liefst obscuur en Bay Area ziet, betekent echter niet dat ik het belang niet kan inzien van het metalen verleden.
Neem nu het debuut van Black Sabbath. Als je die nu terugluistert klinkt hij, zeker voor een Death/Grind fan, absoluut niet meer extreem. Dit beeld wordt echter anders als je de plaat in zijn tijdscontext gaat plaatsen. Toendertijd, in 1969, vond men de heupbewegingen van Mick Jagger en het haar van de Beatles al schokkend. En dan komen daar die 4 jongeren uit Birmingham, met een zanger die zingt alsof hij gek is, teksten die gaan over allerlei soorten gekte en zelfs satanisme, en die bovendien muziek maken die harder is dan alles wat je kent! Bovendien trekt zo'n groep ook nog eens een publiek aan met, schokkend, haar tot over hun schouders! Jongens met lang haar!
Los van het feit dat Sabbath op het gebied van image een revolutie teweegbracht, dat kan immers iedere kneus met een hoop fantasie, wist de groep ook muzikaal een gevoelige snaar te raken. Ozzy's ferme strot, Tony Iommi's onnavolgbare licks, het was nog nooit vertoond. Tot op de dag van vandaag weet de band nieuwe groepen te inspireren. Dat hebben niet veel artiesten voor elkaar gekregen. En zelfs nu Ozzy zijn hele obscuriteit overboord heeft gegooid, zelfs nu de Sabbath al ontelbare keren uit elkaar is gegaan en weer (voor het geld?) bij elkaar is gekomen, zelfs nu blijft deze plaat staan als een huis. Petje af. Dan vergeet ik voor het gemak maar even mijn weerzin tegen al die puristen die alles weer jaren '80 zouden willen, en roep uit volle borst: Nostalgiaaaaaaa!
- Rascul
Ik ga het nog eventjes hebben over de nummers die op deze super elpee staan. Er zijn in die tijd twee versies uitgekomen, een Europese en een Amerikaanse. Op de Amerikaanse versie vinden we het mooie dromerige 'Wicked world' terug en op de Europese versie vinden we het funky en catchy 'Evil woman' (lijkt op een hedendaags stonerrock nummer!) terug. De overige zes nummers zijn op beide releases het zelfde.
Het album begint natuurlijk met het ultieme doom nummer 'Black Sabbath' dat eenvoudig is maar o zo duister. Je kan veel over dit nummer vertellen maar je moet het eigenlijk gewoon horen. De versnelling op het einde van het nummer zorgt ook altijd voor een ouderwetse grote pit (ik zag Black Sabbath 1 keer live aan het werk in 1997). Het afwijkende 'The wizard' lijkt op het eerst zicht heel commercieel maar de harmonica-lijnen zijn zo aanstekelijk dat dit nummer zeker niet misstaat tussen de andere nummers. Andere nummers op deze cd zijn van even hoog niveau: het lange epische 'Sleeping village'; en mijn persoonlijke favorite 'N.I.B', het eerste nummer dat ik ooit op gitaar kon spelen. Eigenlijk kan je heel lang praten over de fantastische nummers op deze elpee maar iedereen moet gewoon op de rommelmarkt de Black Sabbath debuutelpee kopen. Later heeft Black Sabbath nog veel prachtige elpees uitgebracht. Midden en naar het einde van de jaren '70 is de band wel teruggevallen maar in de jaren '80 verschenen er weer prachtige elpees met zangers Ronnie James Dio en Tony Martin. Vooral die platen met Tony Martin op zang worden heel erg onderschat tegenwoordig.
- Kristof
Europese versie:
1. Black Sabbath
2. The Wizard
3. Behind the Wall of Sleep
4. N.I.B.
5. Evil Woman
6. Sleeping Village
7. Warning
Amerikaanse versie:
1. Black Sabbath
2. The Wizard
3. Behind the Wall of Sleep
4. N.I.B.
5. Wicked World
6. Sleeping Village
7. Warning
