De plaat begint met een intro dat uit twee delen bestaat, een deel met een memorabele lead die laag over laag opbouwt en een lead met militair geroffel eronder. The Race is een uptempo directe punktrack met de felle vocalen van Alissa. Het Megadeth-achtig rockende Blood In The Water is een stuk melodieuzer en bevat typische leads. The World Is Yours, dat qua opbouw en snelle riffs wel wat wegheeft van Nemesis, kent iedereen van de vrijgegeven clip. Het nummer is wat sneller en agressiever dan Blood In The Water, maar ook hier is er een herkenbare, melodieuze passage.

Met The Eagle Flies Alone breekt een nieuwe fase aan. Het nummer is wat atmosferischer (diepte in de sound zoals in You Will Know My Name) en zwaarmoediger dan de eerste drie reguliere tracks. De riff doet heel erg denken aan Amon Amarth. Voor het eerst zijn op de achtergrond de cleane vocalen van Alissa te horen. De pianopassage aan het einde staat wat los van het nummer zelf. Jammer en onnodig, want diezelfde melodie is al goed in deze fraaie track verwerkt. Will To Power toont al in de eerste helft aan wat gevarieerder dan zijn voorganger te zijn, met nog steeds veel metal, maar dus ook punk, rock en atmosfeer met een wat 'warmere', wat lossere sound dan War Eternal, hetgeen zich uit in bijvoorbeeld het minder metaalachtige geluid van de drums.

En ja, dan gebeurt het. In het traag rockende Reason To Believe gebruikt Alissa haar normale zangstem in drie ballad-achtige coupletten. In het meest opvallende nummer op deze release laat ze haar diversiteit gelden. Het eerste deel zingt ze laag en zacht, daarna is er een The Agonist-achtige (dat is eigenlijk vloeken in de kerk), stevige rockzang voordat ze haar screams inzet. In Murder Scene is haar cleane zang op de achtergrond te horen. Alissa presteert over de hele lengte prima en komt in het atmosferische Dreams Of Retribution met screams die tegen de black metal aan zitten.

Verder zijn er weinig verrassingen. De tracks zijn goed, maar deels voorspelbaar. Zo doet het galopperende First Day In Hell met Van Halen-lead aan My Apocalypse denken. Alhoewel Jeff Loomis al een tijdje op de loonlijst staat, is hij helemaal niet te horen op Will To Power, omdat zijn stijl van spelen afwijkt van die van Michael Amott. Michael toont in Murder Scene en het mooie, symforockende Dreams Of Retribution zijn kunnen met harmonieuze leads en soleerwerk. Laatstgenoemde is samen met Reason To Believe en de cinematische semi-epic A Fight I Must Win de meest opvallende track. Saturnine is een wat overbodig intermezzo van iets meer dan een minuut dat het laatste (symfonische) van drie delen inluidt.

Will To Power is een goede, krachtige en diverse release met wat sterke en minder sterke momenten. Alhoewel het hele album prettig wegluistert, zijn er eigenlijk niet echt uitschieters. Amott houdt vast aan een bepaalde succesformule en wenst geen grote veranderingen door te voeren. Maakt dat je niet uit en verlang je naar een gevarieerdere voortzetting van War Eternal? Dan haal je hiermee een prima cd in huis. Verwacht je muzikale vernieuwing, dan is aanschaf niet vanzelfsprekend. Deze tiende full-length rockt wat meer, is muzikaal veelzijdiger dan zijn voorganger en gaat de geschiedenis in als de eerste waarop Alissa clean zingt.

Tracklist:
1. Set Flame To The Night
2. The Race
3. Blood In The Water
4. The World Is Yours
5. The Eagle Flies Alone
6. Reason To Believe
7. Murder Scene
8. First Day In Hell
9. Saturnine
10. Dreams Of Retribution
11. My Shadow And I
12. A Fight I Must Win