De Schotse schurfthonden van Alestorm mogen dan bij een groot deel van het zichzelf te serieus nemende metalpubliek geminacht worden wegens de platvloerse ‘drink-of-ik-schiet’-folk, ze weten tegelijkertijd een groot aantal jongere fans aan te spreken. En als ik eerlijk ben is de band rondom Christopher Bowes ook altijd een fijne ‘guilty pleasure’ geweest sinds de heren de trossen loswierpen met debuut Captain Morgan’s Revenge (2008). Inmiddels zijn we bijna tien jaar, de nodige wereldtours én aardig wat leverproblemen verder als No Grave But The Sea in de schappen ligt. Het is alweer de vijfde full-length van Alestorm. De kleurrijke hoes, met bandmascotte ‘Captain Morgan’ prominent aanwezig, maakt al duidelijk dat we geen plotselinge stijlwijzigingen hoeven te verwachten.
Gelukkig maar, zou ik daar direct aan willen toevoegen. De door blije keyboards gedomineerde power/folk-metal vol opzwepende zwierritmes, catchy meezingrefreinen en foute, maar o zo vermakelijke teksten klinkt namelijk keer op keer bijzonder leuk. Met intelligentie of diepgang heeft het allemaal niets te maken, maar wie om die redenen naar Alestorm luistert, kan zich sowieso beter laten nakijken. Waar de band wél steevast in slaagt, is om een dosis ongebreidelde energie te laten horen waardoor zelfs de grootste zuurpruim een glimlach niet zal kunnen onderdrukken.
Het nieuwe album trapt af met het frivole, zwierige titelnummer, dat al snel blijft hangen dankzij zijn catchy refrein. Dat geldt nog wel meer voor het geweldige drinklied Mexico, dat waarschijnlijk geen enkele diversiteitscommissie zou weten te passeren door zijn ongegeneerd platte en stereotyperende tekst, maar wel ontzettend lollig en pakkend is. Qua tekstuele inhoud is Alestorm sowieso op zijn vermakelijkst als er flink platvloers gevloekt wordt. Zo levert het refrein van Fucked With An Anchor me iedere keer een grijns van oor tot oor op en moet ik mezelf inhouden om in openbare ruimtes niet keihard mee te zingen (iets wat ongetwijfeld voor scheve blikken of dwangbuizen zou zorgen).
In een wereld die al gecompliceerd genoeg is, zorgt Alestorm voor een heerlijk potje vermaak. Wie de vorige albums in zijn bezit heeft, kan blindelings toeslaan. Wie hoopt dat de band volwassen is geworden, komt van een koude kermis thuis. Laat gaan die scepsis, gooi je bierglas nog eens vol en bedenk dat er niets mis is met een fout feestje op zijn tijd. Onder die condities is het nog altijd goed toeven op de schuit van Alestorm.
Tracklist:
1. No Grave But The Sea
2. Mexico
3. To The End Of The World
4. Alestorm
5. Bar Ünd Imbiss
6. Fucked With An Anchor
7. Pegleg Potion
8. Man The Pumps
9. Rage Of The Pentahook
10. Treasure Island
