Het is inmiddels twee jaar geleden dat Atoms Aligned, Coming Undone uitkwam. Luister je nog wel eens naar dat album, of doe je dat alleen ter voorbereiding op shows?

Haat/liefde is te sterk uitgedrukt, maar het kost me altijd tijd voordat ik na het maken van een album er überhaupt naar kan luisteren. Zoals je zegt, is het noodzakelijk om ernaar te luisteren ter voorbereiding op liveshows. Zeker in mijn geval, want ik heb drie sessiemuzikanten bij me op het podium. Die moeten zich de verschillende delen van de composities eigen maken en ook bepalen we wie welke delen speelt. Ik luister over het algemeen niet veel naar mijn oudere albums. Dat komt ook omdat ik zeer zelfkritisch en zelfs wat onzeker ben over bepaalde dingen. Ik hoor altijd wel kleine dingen die beter hadden gekund, maar ik kan die albums niet meer veranderen. Ik denk dat dat in zijn algemeenheid voor artiesten en kunstenaars geldt.

Toch heb ik bij Atoms Aligned, Coming Undone het beste gevoel. Ik beluister niet het hele album, maar af en toe een track of een paar tracks. Ik ben zeer trots op die plaat. Ik heb er zo veel van mezelf in gestopt, alles wat ik destijds kon. Dat geldt zowel voor de muziek, als voor het artwork, de video's, etcetera. Het is wel grappig dat je het vraagt, want vorige week zat ik in de metro na het geven van een screaming-zangles. Toen beluisterde ik Abeyance en de titeltrack ter voorbereiding op het vierde album. Het zijn de enige tracks die ik nog op mijn telefoon heb staan, samen met wat yoga-muziek die ik gebruik voor mijn lessen. Ik kijk zeer tevreden terug op hoe het meest recente album klinkt.

Er zit wel een groot verschil tussen Wistful (2016) en Atoms Aligned, Coming Undone. Laatstgenoemde is dynamischer met grote verschillen tussen sereen en extreem en de muziek is gelaagder.

Ja, dat klopt. Wistful is meer uniform. Na het debuut had ik een duidelijk beeld van wat ik qua geluid wilde brengen. Toen ik aan het project Sylvaine begon, had ik uiteraard al een idee, maar zo'n debuutalbum (Silent Chamber, Noisy Heart uit 2014 -red.) is altijd een beetje knip- en plakwerk. Ik was destijds nog heel jong. Ik wil niet zeggen dat ik Wistful beschouw als het Sylvaine-debuut, maar daarmee zat ik wel echt in de wereld die ik wilde creëren met dit project. Op Atoms Aligned, Coming Undone zoek ik meer de uitersten op. De verschillen worden daardoor extremer. Ik wilde de tegengestelde krachten meer tot hun recht laten komen. Daardoor is het een dynamischere plaat met een balans tussen lichte en donkere elementen.

Ben je van mening dat die lichte en donkere elementen elkaar nodig hebben, niet alleen in je muziek, maar ook in het leven?

Absoluut. Het is ook vaak het antwoord dat ik geef als mensen vragen hoe Sylvaine klinkt. Het is een reflectie van hoe ik het leven zie. Het is geven en nemen. Enerzijds duwen tegengestelde krachten je verschillende kanten op, anderzijds gaan ze goed samen. Ik wil dat graag terug laten komen in mijn muziek en daarom hoor je daarin veel lichte en donkere stukken. Je waardeert het ene niet zonder de aanwezigheid van het andere. De communicatie en balans tussen de twee is belangrijk.

Wat betekent muziek voor je en wat hoop je dat het voor anderen betekent?

Dat is een goede vraag. Ik beschouw mijn muziek als een audio-dagboek. Ik gebruik muziek om over dingen te praten en ze te uiten. Het is voor mij een manier om dingen te verwerken die ik anders niet kan verwerken. Ik veronderstel dat dat ook bij veel andere artiesten zo gaat. Het is zeer persoonlijke muziek met persoonlijke onderwerpen. Daardoor is het een heel belangrijk deel van mijn leven. Ik zou ook niet weten wat ik zou doen zonder muziek. Als ik geen muziek aan het creëren ben, dan heb ik de neiging om mezelf een beetje te verliezen. Het is best raar, maar ik voel me dan slechter. Het is dus al sinds mijn tienerjaren dat ik voel dat dit voor mij de juiste manier is om dingen te uiten. Dat is ook het enige doel. Het effect op anderen komt er echter bij. Ik hoop dat het voor anderen wat betekent in de zin dat ze er iets bij voelen. Het hoeven niet dezelfde emoties te zijn als die ik ervaar, maar ik hoop dat mijn muziek en teksten anderen raakt en dat het iets voor hen betekent. Dat is iets heel moois als ik dat doel kan bereiken voor anderen.

L'Appel Du Vide is zo'n track die de luisteraar niet onberoerd zal laten.

Het is één van mijn favoriete tracks. Het is eigenlijk best grappig, want ik legde ‘m voor aan iemand die dichtbij me stond destijds. Diegene was best wreed, want die vond 't nummer helemaal niet bijzonder en vond dat ik de tekst aan het einde moet veranderen. Normaal ben ik daar best gevoelig voor, maar voor het eerst in m'n leven dacht ik: nee, het moet zo zijn zoals het nu is. Ik geloofde erin en het was precies wat ik wilde uiten. Het gevolg ervan is dat het zeer moeilijk voor me is om het live uit te voeren. Er staan altijd één of twee van die nummers op een album. Op Atmos Aligned, Coming Undone zijn dat L'Appel Du Vide en Mørklagt.

Zijn die titels in een andere taal omdat je daarmee beter kunt uitdrukken wat je ermee bedoelt uit te dragen?

Het is al iets wat ik sinds het debuutalbum doe. Het komt omdat de specifieke titel op dat album niet direct te vertalen is naar het Engels. Het begon met Tocka in het Russisch, gevolgd door Saudade in het Portugees. L'Appel Du Vide is een uitdrukking. Het staat voor het gevoel dat je hebt als je op een klip staat en je je afvraagt hoe het is om er vanaf te springen. Ik heb het album bijna zo genoemd, maar ik was bang dat mensen dachten dat ik suïcidaal was, haha. Ik wilde niemand triggeren en daarom heb ik een andere naam gekozen. Mensen voelen zich aangetrokken tot misère en iets wat ze pijn doet en dat gevoel wilde ik reproduceren.

Heb je het gevoel dat je op Atoms Aligned, Coming Undone zelfverzekerder bent geworden ten aanzien van hetgeen je wilt uitdrukken met Sylvaine?

Weer een goede vraag. Ik denk dat ik elke plaat zekerder van mezelf ben geworden. Aan de andere kant ben ik juist onzekerder geworden, omdat ik mezelf meer druk opleg. Het meest recente album was ongelooflijk moeilijk om te maken. Ik wilde niet opgeven, maar er waren wel momenten waarop ik me afvroeg wat ik met m'n leven aan het doen was. Het duurde dus erg lang voordat het album daar was waar ik het wilde hebben. Mørklagt moest ik als laatste nog afronden, maar het is me gelukt en ik ben er trots op. Ik wist voordat ik het album ging maken al wat ik ermee uit wilde drukken, dus in die zin is de plaat meer gefocust. Ik moest alleen op zoek naar hoe ik dat wilde bereiken. Ik worstelde tijdens het proces nogal met mijn zelfvertrouwen. Er waren momenten dat ik haatte wat ik aan het maken was en momenten dat ik het van een geschikt niveau vond om met anderen te delen. Dus zekerder over wat ik wilde uitdrukken, minder zeker over de manier waarop ik het aan het uitdrukken was.

Je bent eigenlijk té perfectionistisch. Aan de andere kant heb je dat wellicht nodig.

Ja, ik moet een balans vinden tussen perfectionistisch zijn en jezelf té veel druk opleggen. Bij Atoms Aligned, Coming Undone keerde het zich soms tegen me. Het weerhield me van creëren. Voor de nieuwe plaat is het doel om daar dan ook een betere balans in te vinden, maar dat werkt nog niet echt, haha.

Je vorige albums zijn heel enthousiast ontvangen, dus wat dat betreft hoef je je geen zorgen te maken over je creaties.

Die druk is inderdaad raar, want hoe meer albums je maakt, des te groter de angst voor het teleurstellen van anderen, ondanks dat de expressie hetzelfde blijft. Over Atoms Aligned, Coming Undone ben ik zeer tevreden, zowel over het geluid als over de songwriting, dus voor de opvolger ligt de lat heel hoog.

Je bent ook nog eens een controlfreak, want je doet veel alleen. Toch heb je van de diensten van je drummende vader en drummende vriend Neige gebruikgemaakt.

Ik ben erg blij dat deze mensen die dicht bij me staan me hebben geholpen. Ik heb weliswaar de meeste partijen voor hen geschreven, maar bij de uitvoering hebben ze iets van zichzelf erin gestopt. Die invloed van buitenaf is zeker welkom. Ze waren erg aardig, want ze hebben gespeeld wat ik ze voorlegde en zodoende past het prima in wat ik graag wilde. In de eerste plaats is kunst maken iets egocentrisch. Daarna ga je het delen. Ik blijf echter bij het uitgangspunt dat ik de muziek primair voor mezelf maak.

Laat je je muziek weleens horen aan deskundigen in de aanloopfase naar het album?

Ik deel mijn demo's ook nooit met anderen, tenzij ik vastloop en advies nodig heb. Een paar individuen hebben gehord waarmee ik momenteel bezig ben. Het is vooral een persoonlijk proces en natuurlijk is het een bonus dat mensen een album achteraf waarderen.

Heb je altijd wel het gevoel gehad dat mensen het mooi zouden kunnen vinden of ben je verrast en verbaasd door de positieve aandacht?

Voor een artiest is het anders. Als een album uitkomt, is het proces voorbij. Je hebt al jarenlang de nummers gespeeld en kent ze van binnen en buiten. Je hebt dan ook wel een gevoel van wat je van het album kunt verwachten. Over Atoms Aligned, Coming Undone had ik een heel goed gevoel. Aan de andere kant zou ik misschien te veel gewend kunnen raken aan de nummers en is het niet zoveel als je je voorstelt. Het kan ook goed zijn dat het voor jouw gevoel goed gelukt is om iets te maken, een gevoel te vangen, maar dat het anderen toch niet raakt. Wat wel grappig is, is dat er heel verschillende belevingen zijn. Wat ik beschouw als een filler, kan de favoriete track van iemand anders zijn of andersom. Niets is wat dat betreft zeker. Het is goed dat de meningen verschillen, want dat betekent dat elk nummer iets betekent en dat het daarom zijn plaats heeft verdiend op het album.

Je had het al even over de opvolger. Vorig jaar heb je een paar nummers geschreven en ik las dat het dit jaar sneller gaat met schrijven dan je had verwacht. Hoe staat het ervoor.

Het vierde album is klaar. Toch maak ik net als bij de andere albums, behalve ten tijde van het debuut, drie, vier of vijf songs extra zodat ik zeker weet dat wat op het album belandt, waardig materiaal is en past bij de emotionele intentie. Ik heb nu zes à zeven tracks en ik blijf werken. De opnamen zullen begin volgend jaar plaatsvinden. Het zou eigenlijk eind dit jaar in Frankrijk gebeuren, maar vanwege het virus zit ik momenteel vast in Noorwegen. Tenzij alles naar de verdoemenis gaat, wat zeer goed mogelijk is, ga ik in januari en februari de studio is. Ik vertelde je over het voorleggen van muziek aan anderen. Dat heb ik met betrekking tot één specifieke compositie gedaan om te weten te komen of het waardig materiaal is. Het is wat anders dan ik normaal gesproken creëer. Er zitten wat lange tracks tussen en het wordt een emotioneel intense plaat.

In de overgang van Wistful naar Atoms Aligned, Coming Undone zitten er al veel nieuwe elementen, terwijl de Sylvaine-identiteit sterk in tact blijft.

Dat klopt. Ik hou er bijvoorbeeld van om ambient-elementen toe te passen, zoals in het titelnummer.

Zo blijf je je eigen muziek ontwikkelen en houd je het songwritingproces fris.

Ja, zo heb ik het afwijkende nummer al voor Wistful geschreven, maar denk ik nu pas: "Fuck it, let's try it."

Je wilt ongetwijfeld graag weer optreden. Je werkt met Franse sessiemuzikanten live. Er staan wat shows gepland in Frankrijk. Gaan die door?

Ik heb het toevallig vanmorgen nog gevraagd aan mijn nieuwe booking agent. Er is nog veel onzekerheid. Niemand van ons wil anderen in gevaar brengen.

Blijf je met dezelfde sessiemusici werken?

Zeker. Ik hou erg veel van ze en ik mis ze enorm. Ik schrijf ze regelmatig en ik droom zelfs van ze.

Eerder dit jaar kwam er een split-ep met Unreqvited. Je was daaraan voorafgaand al van plan om een andere ep te maken. Wat gebeurt er met die songs?

>Minimaal één ervan komt op mijn volgende full-length. Twee staan op de ep, waarvan No More Solitude bedoeld was als bonustrack op Atoms aligned, Coming Undone. Door de jaren heen heb ik die track meerdere keren opgenomen, maar ik kon elke keer maar niet de juiste finishing touch geven. Eerder dit jaar dus wel. De vierde track komt misschien op het volgende album, misschien als bonus of als stand alone. De nieuwe versies zijn minder stripped down. Ik hou ervan om te experimenteren.

Zo heb je ook covers gemaakt van Slowdive en Billie Eilish. Komt daar nog een ep van met covers en akoestische versies?

Het initiële plan van vorig jaar was om een ep te maken met stripped down-versies. Vanwege mij en mijn liefde voor verschillende lagen is het er niet van gekomen. Het zou heel cool zijn om een ep met covers uit te brengen, maar je hebt wel te maken met rechten. Ik plaats de covers tot nu toe op YouTube. Het werkt heel inspirerend om dingen te doen die buiten je comfortzone liggen. Het zorgt ervoor dat je groeit als artiest. Sommige fans, zoals de blackmetalliefhebbers waren er echter niet echt blij mee toen ik Billie Eilish coverde. In ben echter open minded en ik denk dat het ook het beste is. Ik sta open voor verschillende soorten muziek, zolang het me maar raakt en daar speelt genre geen rol bij. Ocean Eyes kwam op het juiste moment bij me, bleef in mijn hoofd rondzingen en ik heb die dan ook gebruikt voor mijn isolatie-sessie. Ik hoop dat die versie wat afleiding en licht brengt.

Je bent al vroeg in aanraking gekomen met verschillende soorten muziek. Je vader is dertig jaar lang een professioneel muzikant geweest en je moeder werkte voor labels en Live Nation.

Mijn vader speelt veel verschillende stijlen, van soul en pop tot rock en jazz. Hij heeft een zwak voor free jazz, dus ik kwam al snel in aanraking met die muziek en scene. Mijn moeder zit meer in de pop- en rockhoek. Mijn liefde voor melodie en zangharmonieën komt van beiden. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik in een gezin ben opgegroeid waarbij muziek tot een gewoonte hoorde. Het heeft me wel gevormd als persoon.

Je bent op een gegeven moment Muziekwetenschap gaan studeren in Oslo.

Daar heb ik mijn bachelorsdiploma gehaald, aan de universiteit van Oslo. Ik heb zeven jaar lang op verschillende muziekscholen gezeten. Het hele debuut is opgenomen in Oslo en Wistful voor de helft. Ik vind het heel waardevol dat ik vanwege de verschillende educaties in aanraking ben gekomen met allerlei stijlen, ondanks dat ik destijds niet overal enthousiast over was.

Inmiddels ben je zelf ook zangdocente.

Inderdaad. Ik heb zelf zes of zeven jaar les gehad. Ik heb daar ook wel drum- en pianolessen gevolgd, maar zang is toch altijd mijn belangrijkste instrument geweest. Een paar jaar geleden ben ik face to face les beginnen te geven in Parijs. Het begon met Stéphane van Alcest. Hij had geen enkele basis. Hij begon aan anderen te vertellen dat ik een goede docente was en zodoende ontstond een sneeuwbaleffect. Toen ik hier in Oslo vast kwam te zitten vanwege het virus viel opeens een groot deel van mijn inkomen weg. Ook mijn andere baan voor Live Nation viel weg omdat er niets meer werd georganiseerd. Sylvaine is mijn belangrijkste inkomstenbron, dus ik begon me af te vragen: wat nu? Wat kan ik doen om mezelf te onderhouden dat tegelijkertijd iets positiefs voor anderen betekent? Zodoende ben ik online les gaan geven. Het was best grappig, want al die studenten kwamen vooral binnen via de Sylvaine-pagina's. Het was best even spannend voor sommigen, want nu moesten ze opeens voor mij zingen. Het is erg cool en positief. Er is veel licht in mijn leven gekomen doordat ik deze mensen zie groeien als vocalisten. Ze koppelen gelukkig aan me terug dat ook zij het leuk vinden. Op dit moment heb ik zeventien studenten. Ze komen overal vandaan, van Canada tot Australië. Volgend weekend houd ik mijn eerste concert voor mijn studenten.

Je hebt ook nog screaming-workshops georganiseerd.

Ja, dat is voortgekomen uit de groep. Sommigen vroegen of ik dat wilde doen. Het is heel moeilijk om antwoorden te vinden op vragen over hoe je het screamen precies doet. Ik kreeg bovendien vragen of ik of Neige verantwoordelijk was voor de extreme vocalen op de albums. Dat ben ik. Ik heb mezelf ook vragen gesteld, en daardoor heb ik een mini-tutorial opgezet voor het nummer Mørklagt. De respons was zo positief dat ik een workshop heb georganiseerd voor degenen die wat verdieping wensen. Het was leuk om te doen. De reacties waren positief, dus ik ga het de komende maanden nog wel een keer doen, denk ik.

Voor jezelf is het ook nog eens interessant, want het brengt je terug naar de basis.

Je leert heel veel door andere mensen te onderwijzen. Ik ben er dit jaar veel beter door gaan zingen, omdat ik me nu meer concentreer op de techniek. Het is een zeer waardevolle ervaring.

Is Neige nog steeds één van de studenten?

Nee, wat hij heeft momenteel geen shows. Misschien in de toekomst weer.

Naast muziek maken, ben je ook heel actief met yoga, vooral de laatste drie jaren.

Het begon op de middelbare muziekschool. Je kon daar yoga doen als lunch-activiteit. Ik was eigenlijk nog te jong. Ik was destijds zestien. Ik vond het wel leuk, maar het resoneerde nog niet echt bij me. Pas jaren later, in 2017, vond ik dat ik mijn geest en lichaam gezond en in balans moest houden. Ik wilde bovendien een connectie krijgen met mijn spirituele kant, die heel belangrijk voor me is. Het is heel makkelijk om daar geen aandacht aan te besteden, want de monotone en gewone taken die je overdag hebt, kunnen leiden tot het niet verbonden zijn. Je raakt als het ware verloren en raakt ongeaard. Halsoverkop raakte ik gefascineerd door de oefeningen. Ik doe ze vanaf dat moment elke dag en ik werd echt een hippie. Ja, ik ben zo iemand die als ik merk dat iemand anders niet gelukkig is, zegt: "Heb je al yoga geprobeerd?" Zelfs voor iemand die geen interesse heeft in de spirituele kant, heeft het zoveel fysieke voordelen. En voor iemand die het wel interessant vindt, zoals ik, biedt het het beste van twee werelden. Het versterkt je lichaam op een vreedzame manier. Het is zelfbewustzijn en op een positieve manier zorgen voor jezelf.

Het is ook een kwestie van meer in het nu zijn.

Ja, vaak bevinden we ons te veel in het verleden of in de toekomst. We maken ons zorgen, voelen ons melancholisch of nostalgisch of zijn te veel bezig met wat nog komt, zelfs al is dat doelen formuleren voor de toekomst. Soms vergeten we daardoor van het moment zelf te genieten. We missen daardoor dingen omdat we niet in het hier en nu zijn.

We zijn snel afgeleid door de overvloed aan informatie of het gejaag van de maatschappij.

Zeker nu de wereld zo klein is geworden door technologie is het makkelijk om overspoeld te raken. Het is daarom nog belangrijker om momenten van rust te nemen, te zitten en alleen maar te ademen.

Wat is je algemene advies aan iemand die nog niet aan yoga doet, maar er wel open voor staat?

Voor iedereen die denkt dat hij of zij niet sterk of flexibel genoeg is of zijn of haar handicap in de weg staat: yoga is er voor iedereen, ongeacht je situatie. Yoga is een ervaring voor jou en jouw lichaam, ongeacht je vaardigheden, ongeacht of je het individueel of in een groep uitvoert. Het gaat er niet om dat je een handstand kan of een andere moeilijke pose. Het gaat erom dat je bij jezelf bent en naar je lichaam luistert. We hebben de neiging om onszelf te vergeten, maar het is goed om naar je eigen adem te luisteren. Begin thuis. Er is niemand die op je let. Daardoor hoef je je niet ongemakkelijk te voelen. Je hebt het comfort van je eigen thuis en je hoeft je niet te verontschuldigen dat je bepaalde dingen technisch niet perfect uitvoert.

Voor mij is het begonnen met Adriene Mishler. Zij heeft mijn leven veranderd. Op YouTube kun je talloze video's van haar vinden. Haar lessen zijn beginnersvriendelijk. Ook voor wat meer gevorderden biedt ze lessen. Voor iedereen is het een prettige manier om met yoga te beginnen. De lessen zijn gratis. Er zijn er van vijf minuten tot wel een uur. Als ik bijvoorbeeld pijn heb in mijn schouders zoek ik daar specifiek een les bij. Dat typ ik simpelweg "schouders" in en dan krijg ik al verschillende opties.

Je hebt met Tim Yatras Guided Meditations gemaakt. Is dat ook voor beginners?

Dat was een heel cool project. Het is inderdaad voor beginners. Ik heb in het verleden wel eens zang verzorgd voor meditatiemuziek die hij heeft gemaakt. Hij nam contact met me op omdat hij merkte dat ik zoveel met yoga bezig was. Hij zag wel mogelijkheden om samen te werken, omdat hij meditatiemuziek creëert. Het is opgezet voor mensen die worstelen met de meditatie-oefeningen, zoals ik, haha. Verschillende gedachten vliegen constant door mijn hoofd en daardoor vind ik het moeilijk me te concentreren op het mediteren. Ik wilde een programma maken voor mezelf en anderen, waarbij ik mezelf makkelijk kon verplaatsen in diegenen. Ik heb ze handvaten gegeven die mij hebben geholpen. Het is een introductie voor mindfullness-meditatie. Mindfullness gaat over bewustzijn en in het hier en nu zijn. Het gaat om jezelf beter te leren kennen en je niet te veel te laten leiden door emoties. Ik vind het persoonlijk wat lastiger dan yoga, maar het is beginnersvriendelijk.

Je bent sinds juni ook gecertificeerd yoga-docente en je hebt je eigen bedrijf opgestart: Akiko Yoga. Is dat een specifiek soort yoga of slechts een naam?

Het is slechts een naam. Ik was op zoek naar één en kwam op deze naam omdat ik een connectie heb met Japan. Het is een zeer belangrijk en inspiratievol land voor mij. Ik resoneer met de wetten en idiomen. Akiko kun je vertalen met lichtkind of kristalkind. Mijn lessen zijn een mix van hava en vinyasa. Hava is waar alles begon, de traditionele asana's, dus de studie van de verschillende poses. Die poses houdt je steeds langer aan, zodat je tijd krijgt om het in je lichaam te ervaren en te centreren. Vinyasa is meer een slow-based- soort. Je in- en uitademing triggeren bewegingen tijdens de oefeningen en je blijft daardoor niet statisch. Voor mij biedt een mix het beste van twee werelden. Vinyasa biedt de cardio en je bouwt kracht op terwijl je je concentreert op je adem. Alles is naar binnen gericht. Vanmorgen heb ik trouwens nog een pranayama-les onderricht. "Prana" betekent energie en "yama" controle, dus het is met name controle leren hebben over je adem en die verdiepen wat je oefent. Er is een link naar meditatie die we meenemen. Ik vind het heerlijk om te ontstressen.

Gebruik je verschillende oefeningen ook in je zanglessen, want de juiste manier van ademen is daar ook heel belangrijk?

Zeker, want je hebt er veel baat bij. Ik stuur mijn studenten na de eerste les altijd een hele lading huiswerk mee. Daaronder vallen onder andere pranayamavideo's, die eigenlijk yogavideo's zijn. Ik vertel ze dat die video's gerelateerd zijn aan alles. Zonder controle over je ademhaling kom je als vocsalist(e) nergens.

En je moet het ook nog eens vanuit het middenrif halen.

Precies. Het is eigenlijk heel gek dat veel mensen alleen maar het bovenste deel van het borstgebied gebruiken. Daardoor benutten ze nooit de hele capaciteit van de longen. Als je snel wilt ontstressen, is pranayama een echte aanrader. Ik geef ook nog wind down-yoga, wat gerelateerd is aan yin yoga. Het is een introverte en zachte sessie voor het slapen gaan om na een drukke dag te kalmeren.

Hoe ben je dichter bij jezelf gekomen door het uitoefenen van yoga-oefeningen?

Ik geef groepslessen in Oslo, maar voor mij is thuis oefenen nog effectiever. Je bent dan in een intiemere, introvertere setting. Vooral als je de spirituele kant wil oefenen, is dat introverte karakter van de training belangrijk. Yoga heeft me herverbonden met mezelf, me weer bewust gemaakt van dingen die ik altijd wel in me had, maar waar ik niet bij kon. In het verleden kwam dat omdat ik nog te jong was. Zeker nu ik ouder wordt, kom ik steeds meer in aanraking met hetgeen waarin ik geloof wie ik ben. Yoga brengt je geduld bij, waardoor je de mooie dingen leert waarderen. Veel pijn en wanhoop komen voort uit onszelf, terwijl we denken dat iets van buitenaf de oorzaak is. Yoga heeft mijn ogen geopend dat veel van de negativiteit uit mezelf voortkwam, hoe ik omging met dingen. Je kunt echter nooit controle hebben over hoe anderen reageren. Je kunt alleen beïnvloeden hoe jij reageert en wat je doet met de impulsen. Als je ervoor openstaat en afstand neemt, realiseer je je dat niet andermans actie het probleem is, maar jouw reactie. Het heeft me tot een geduldiger en gebalanceerder persoon gemaakt. Het heeft de blik op mijn leven veranderd. Zelfs als mensen kwaad op je zijn, moet je eigenlijk rustig en vriendelijk reageren. Iedereen verdient namelijk licht in zijn of haar leven, zelfs als hun acties daar misschien niet direct toe uitnodigen.

Er lijkt heel veel negativiteit in de wereld te zijn, zoals momenteel in het nieuws, maar daar staat veel positiviteit tegenover, wat onderbelicht is.

Alles gaat nu zo snel en entertainment lijkt vooral om choqueren te gaan om maar de aandacht van mensen te winnen. Als we niet uitkijken, kan dat ons leven bepalen. Ik moet echt de tijd beperken dat ik het nieuws lees, want je raakt bijna het vertrouwen in de mensheid kwijt als je te veel gaat lezen. Je moet je realiseren dat media vooral draaien op sensatie. Elke dag gebeuren er geweldige dingen en er zijn veel mooie momenten die je je niet eens realiseert als je niet in het hier en nu leeft. Het gaat erom dat je je realiseert dat je niet alleen bent, maar met veel anderen om je heen. Probeer elke dag wat goeds voor jezelf te doen, maar ook aardig te zijn en iets te betekenen voor een ander.