Het is heerlijk tot rust komen met deze release van de vriendin van Neige, de man achter Alcest, die een groot deel van de drumpartijen heeft ingespeeld. Het is niet wegdromen in de zin van in slaap vallen, maar even niet aan de boze buitenwereld en alle verplichtingen denken. Relativeren, tot rust komen met prachtige klanken, zoals die in het goed opgebouwde titelnummer, dat de sfeer uitstekend neerzet met mistige riffs en tribale ritmiek. Het is fijn meedeinen met het catchy Abeyance, dat één van de directere nummers is op deze plaat.

Soms komt er een waterig zonnetje door het wolkendek heen prikken om kleur te bieden en dichtbij te komen, maar de shoegaze die raakvlakken heeft met Alcest en Les Discrets blijft op een comfortabele afstand klinken, met een emotionele diepte en schijnbare onbereikbaarheid die de luisteraar naar meer laat verlangen en verder laat zinken in zijn eigen wereld. Een soms kalme wereld, zoals het fragiele Worlds Collide toont met zijn postrockgetokkel en hemelse zang. Schijn bedriegt echter, want wie de teksten bestudeert, komt erachter dat het over eenzaamheid gaat, over verstrikt zijn in een web en maar moeizaam een connectie kunnen vinden met de buitenwereld.

De roes blijft van begin tot eind aanwezig en is niet monotoon. Integendeel, in de eerste twee tracks zijn er behalve rustige secties ook blasts en screams te horen, waar op een passende manier naar toe gewerkt wordt, hetgeen getuigt van goede songwriting. Waar Severance ontlaadt, is L’Appel Du Vide niet alleen een prachtige, berustende afsluiter, maar ook een zielenstreling. Atoms Aligned, Coming Undone is intiem, bevrijdend en biedt na het prachtige vorige album Wistful (2016) een unieke kijk in de wereld van de multi-instrumentaliste Sylvaine. Reflectief, atmosferisch, prachtig.

Tracklist:
1. Atoms Aligned, Coming Undone
2. Abeyance
3. Mørklagt
4. Worlds Collide
5. Severance
6. L’Appel Du Vide