Welkom in het zonnige Nederland.
Haha, ik ben donderdag uit Lionville vertrokken met een korte broek en een t-shirt aan en precies toen ik de grens met Nederland passeerde, kregen we regen en werd het voelbaar kouder. Het regende zo hard, dat iedereen op de rem stond op de snelweg.
Toch ben je er wel een beetje aan gewend, want je hebt een tijd in Nederland gewoond, vanaf 2008.
Ja. Mijn vriendin werd ingehuurd door TomTom en dat bedrijf was destijds dichtbij het Centraal Station van Amsterdam gevestigd. In 2013 keerde ik terug naar Frankrijk, vanwege het slechte weer hier, haha.
Je hebt tijdens je verblijf in Nederland een aantal keer opgetreden en vrienden gemaakt.
Ja, in Amsterdam, in de local scene, zijn er elke dag concerten in pubs. Onder meer in The Waterhole. We speelden soms drie keer per week op werkdagen en in het weekend ergens anders.
Een Nederlandse fan liet mij je muziek luisteren. Dat was ten tijde van het Be Prog! My Friend-festival in Barcelona, waar onder andere Steve Hackett optrad.
Ik hoop daar ooit nog eens te spelen. Een dag later stond hij in Lyon en ik ben daar uiteraard bij aanwezig geweest. Het Franse luchtvaartpersoneel was echter aan het staken, dus moesten de bandleden met de trein. Ze moesten drie of vier keer overstappen, maar kwamen toch op tijd. Hij nodigde me uit om bij de soundcheck aanwezig te zijn. Hij was begrijpelijkerwijs aan de late kant.
Je had hem al eens eerder ontmoet.
We hadden elkaar ontmoet op een festival in 2010, waar ik in een kleine support-act Genesis-covers speelde. Ik vertelde dat ik in Amsterdam woonde. Hij nodigde me uit om drie dagen later naar Cultuurpodium Boerderij te komen, waar hij toen zou optreden. Ik ontmoette hem in de kleedkamer. We hebben een uur lang gepraat. Hij moedigde me aan om een album te gaan maken. Ik had de ideeën slechts op een computer opgeslagen en had niet verwacht dat mensen ze leuk zouden vinden of erin geïnteresseerd zouden zijn. Niemand kende me immers, dus ik zag aanvankelijk nooit een reden om ze goed op te nemen. Hij gaf aan dat je het niet voor iemand anders moet doen, maar voor jezelf. Je hoeft anderen niet blij te maken, maar doe het voor jezelf en wees er zelf blij mee. Toen ik na het concert in de auto zat, realiseerde ik me dat ik eraan moest gaan werken, omdat het anders nooit zou gebeuren. Hij is een van mijn helden, dus de volgende dag begon ik met het plannen. Ik had wel demo’s in de computer opgeslagen, maar het waren geen goede opnamen. Ik belde wat goede vrienden, maar heb uiteindelijk bijna alles zelf opgenomen. Vandaar dat ik het project naar mezelf vernoemde.
Daarna begon het balletje te rollen.
Inderdaad. Na een maand of zes verschenen er artikelen over mij in magazines en begonnen mensen mij te bellen. Een van mijn eerste optredens was hier, in ’t Blok. De organisatie wilde graag dat ik kwam spelen, maar ik vertelde dat ik helemaal geen band om me heen had verzameld. Hetzelfde toen ik een aanbod kreeg om als support-act voor Mostly Autumn in Cultuurpodium Boerderij op te treden. Ik had echter wel vrienden waarmee ik in het Amsterdamse circuit speelde en die vertelden me dat ze het album wel mooi vonden en live wilden spelen. We hebben toen een aantal keer geoefend en zo begon het balletje te rollen.
Je komt graag terug naar ’t Blok terug.
Ja, de afgelopen twee jaar hebben we hier niet gespeeld, maar in de periode 2012 tot en met 2015 hebben we er regelmatig gestaan. Ook hebben we in Eindhoven, Alphen aan de Rijn en Amsterdam gespeeld.
Je speelt in de basis progrock, maar weet vanwege de show ook geïnteresseerden aan te trekken die niet zo bekend zijn met dat genre.
Er was zelfs iemand die normaal alleen naar technische death metal luisterde, maar het toch fantastisch vond wat ik liet horen en zien met mijn band. Hij maakte samen met anderen een gruntend juich-geluid. Dat was erg grappig.
Je hebt een bijzondere manier van nummers schrijven. De tour heet On The Road To Nowhere. Je begint met wat ideeën en tijdens de shows krijgen nummers steeds meer een vaste vorm.
Precies. We hebben nog niet voldoende songs voor een nieuw album, maar wel veel ideeën en een paar nummers die al goed klinken. We zijn ze gewoon gaan spelen en kijken hoe ze zich ontwikkelen tijdens de shows. Af en toe veranderen we wat. Op een avond heb ik een soort tribute to the sixties geschreven, een akoestisch nummer met de titel On The Road To Nowhere. Ik realiseerde me dat dat een goede titel voor de tour zou zijn, omdat we niet wisten hoe de nummers zich zouden gaan ontwikkelen.
Hoe is die ontwikkeling tot nu toe verlopen?
Ja, het is een dynamisch proces. Sommige nummers verdwijnen even van de setlist omdat we eraan werken en als we tevreden zijn, spelen we ze weer live. We spelen momenteel vijf nieuwe nummers, waaronder een over een superster.
Dat is Arion. Hij is je alter ego. Hoe is hij tot leven gekomen?
De inspiratie komt uit de Griekse mythologie. Ik las het verhaal over de eerste superster en wilde er graag een moderne versie van maken. Het nummer heet Superstar, duurt vijftien minuten, maar het vertelt een heel ander verhaal dan de mythe zelf. Ik realiseerde me dat een superster een hitsingle nodig heeft, dus schreef ik die voor hem. Ik heb het eerder gedaan met Alice. Ik hou van fictieve karakters. Je kunt er namelijk alle kanten mee op, dus ik heb een leuk verhaal geschreven.
Er is zelfs een Facebook-pagina voor hem opgetuigd.
Ja, op die manier komt hij echt tot leven. Omdat het een fictief karakter is, is alles toegestaan. Dat zie je ook terug in de videoclip. Er lopen meiden om hem heen, maar geeft niet om ze omdat hij arrogant is. Het was erg grappig om de videoshoot te doen.
Het nummer wijkt heel erg af van wat we van je gewend zijn.
Mijn huidige fans begrijpen dat het voor de grap is. Mensen van buitenaf zullen er wellicht raar tegenaan kijken. Het is bedoeld voor de radio. Er zit wel iets van progrock in, maar niet veel, omdat het een korte hitsingle is. Ik wil ook niet dat Arion te lang op het podium staat. Het moet wel een Franck Carducci-show blijven.
Zijn de andere nieuwe nummers wel progrock-georiënteerd?
Ja. Er is nog wel een folky tribute in de vorm van het twee minuten durende On The Road To Nowhere, waar we het net over hadden. Er is een science fiction-verhaal met de titel The After Effect. Dat is een nummer van tien minuten waarin van alles gebeurt. In het middelste deel speelt Mary op de theremin en er zitten progmetal-elementen in de compositie.
Over het gebruik van de theremin: het valt me op dat jullie die op een heel visuele manier gebruiken.
We stoppen veel visuele elementen in de show. Mary speelt op een sensuele manier op de theremin en onze gitarist doet het op een heel gekke manier, met zijn tong en gekke gezichten. Mary is bijvoorbeeld bezig met de kostuums en we hebben een eigen licht- en soundtechnicus die met veel bruikbare ideeën aankomt. Als je alleen maar het nummer van de cd speelt zonder show erbij, kun je beter thuisblijven. Als je graag wilt dat de mensen naar je concerten komen en daarna ook weer terugkomen naar andere shows, moeten we meer brengen dan alleen de muziek. Sommige mensen kennen ons niet en ik wil dat ze een geweldige ervaring opdoen. Er gebeurt echt iets waardoor ze niet alleen aan de bar blijven hangen om wat te drinken. Ik hou van de visuele effecten en het theatrale aspect. In elk nummer gebeurt wel wat.
Je hebt een groep van acht mensen. Werk je met een wisselende line-up?
De line-up is al een paar keer veranderd. Momenteel werk ik met mensen die dichtbij me wonen. Dat is praktischer, omdat we dan regelmatig kunnen oefenen en aan de show kunnen werken. Ik weet dat sommige bands over grote afstand met elkaar samenwerken, maar voor mij werkt dat niet. Ik mis dan de menselijke connectie.
Ben je full-time muzikant?
Nee. En zolang we er geen geld mee verliezen, vind ik het een goed idee om door te gaan.
Je hebt in het verleden met veel verschillende muzikanten gewerkt. Wil je daarmee doorgaan of concentreer je je met name op je eigen werk in de komende tijd?
Vooral toen ik in Amsterdam woonde, werkte ik met veel verschillende muzikanten samen. Ik heb geen regels met betrekking tot het concentreren op eigen werk of samenwerken met anderen. Ik laat het allemaal op me afkomen. Ik ben uiteraard veel bezig met de huidige bandleden, maar ik heb ook andere vrienden waarmee ik samenwerk, dus wellicht dat ik daar ook nog dingen mee ga opnemen. Ik ben wat dat betreft constant bezig.
Je bent nog niet bekend bij het grote publiek en werkt momenteel onafhankelijk. Heb je de ambitie om gecontracteerd te worden en een groter publiek aan te spreken?
Ik sta open voor een platencontract, maar heb nog geen concrete aanbiedingen mogen ontvangen. “Someday something will happen”, maar tot die tijd blijven we gewoon werken aan de nummers en de shows. Ik krijg overigens veel hulp van bepaalde fans die veel promotie voor me doen. We spelen steeds meer en verder weg, dus ik kan merken dat er wel een opgaande lijn in de interesse is en dat we aan onze naamsbekendheid werken. We zijn veel in Engeland geweest en zijn zelfs in Zuid-Amerika. We keren volgend jaar naar Engeland terug voor een tour en komen beslist terug naar Nederland.
