Zondag:
“We want to get yesterday out of your body. We’re doing morning exercises with you, just move to the music”. Jesper Binzer, frontman van D.A.D., doet er alles aan om leven te blazen in de vermoeide bezoekers, maar ondanks het feit dat hij zich al tijdens het openingsnummer dichtbij het publiek begeeft, zijn er maar weinigen die wild worden van het optreden. Het lijkt er meer op dat men letterlijk gehoor geeft aan het afsluitende Sleeping My Day Away. En dat terwijl er qua show van alles valt te beleven en Everything Glows, A New Age Movin In prima klinken en I Want What She’s Got uitnodigt tot meezingen. Vooral bassist Stig Pedersen is een opvallende verschijning. Hij is vandaag verkleed als Napoleon en speelt op verschillende tweesnarige bassen, waaronder een raket. Het Deense D.A.D. (Disneyland After Dark) is vermakelijk en over the top, maar kan met uitzondering van een aantal enthousiaste fans de boel in de ochtenduren niet wakker schudden.
Dat lukt Powerwolf wel. Veel festivalgangers zijn vroeg op de dag komen opdagen om de Duitse powermetalband te zien optreden. Frotman Attila Dorn verwelkomt ze: “Welcome to the one and only heavy metalness. We are here to present the new album to you”. Voor het zover is, begint de show met Sanctified With Dynamite en Coleus Sanctus, waarbij de toetsenist de show steelt. Daarna komen verspreid over de setlist drie nieuwe tracks van het vorige maand verschenen zesde album van ‘de wolven’ aan bod. Dat zijn Army Of The Night, Armata Strigoi en het titelnummer. Bij eerstgenoemde valt het keyboardgeluid helaas even weg, maar de meezinger Blessed And Possessed krijgt veel bijval. Armata Strigoi komt er het sterkst uit van het drietal. De nieuwelingen doen qua bijval niet veel onder voor de bekendere tracks en ondanks dat de plaat net uit is, zijn er veel fans die al uit volle borst meezingen. Resurrection By Erection, Werewolves Of Armenia en het afsluitende Lupus Dei zijn de hoogtepunten. Het Duitse geschminkte gezelschap laat met een goede show en een sterke setlist een prima indruk achter.
“Welcome to the breakfast edition of Death. De pauze van vijfentwintig minuten tussen de bands blijkt te kort voor de mannen die ‘spreading the legacy of Chuck Schuldiner and the music of Death’ als doel hebben. Ze beginnen ruim tien minuten te laat, maar spelen gelukkig de geplande speeltijd wel vol met “as many songs as we can play”. Max Phelps moet tijdens The Philosopher nog even zijn stembanden opwarmen, maar vanaf Suicide Machine klinkt hij overtuigend. De afstemming van de timing van zijn gitaarspel op dat van Bobby Koelble is niet heel strak. Vooral tijdens de technischere tracks treedt deze onvolkomendheid op. Erg jammer, want drummer Gene Hoglan en bassist Steve DiGiorgio spelen juist wel indrukwekkend strak. Als Max en Bobby hun timing optimaliseren, is het volop genieten van het tweede deel van het optreden met Symbolic, Zombie Ritual, Baptized In Blood, Crystal Mountain en Pull The Plug. Deze klassiekers zorgen voor een betere publieksparticipatie en meer crowdsurfers. Death begint wat stroef, maar overtuigt met een sterk tweede deel van het optreden.
Over Annihilator kan ik kort zijn. Dat heeft te maken met het feit dat de Canadeze metalband na King Of The Kill en No Way Out te kampen krijgt met technische problemen. Al voorafgaand aan het optreden duurde het erg lang voordat de heren het podium beklommen. De vertraging in het programma liep daardoor al uit richting de vijfentwintig minuten. Zanger/oprichter Jeff Waters is over die zaken blijkbaar zo kwaad, dat hij de show niet wil hervatten. Erg jammer, want de twee tracks klonken erg goed. Annihilator speelt dus kort maar krachtig, maar het is jammer dat het teleurgestelde publiek niet meer krijgt.
Een groot voordeel van de korte show van Annihilator is dat Carcass op tijd kan beginnen. De Britse extreme metalband zet een strak en ruig optreden neer met een indrukwekkende setlist die de hele discografie behelst, bestaande uit een aantal combinaties (waaronder Black Star/Keep On Rotting In The Free World) en medley’s (bijvoorbeeld Ruptured In Purulence/Heartwork/A Congealed Clot Of Blood). Het levert heel veel songs op, onder andere zeven stuks van Surgical Steel (2013), maar er is ook plek voor de klassiekers Buried Dreams, Incarnated Solvent Abuse, Exhumed To Consume en Corporeal Jigsore Quandry. Het oude materiaal klinkt werkelijk subliem dankzij de ruige sound. Bij het nieuwere werk is het soms even zoeken naar de melodielijn. Laat dat het enige smetje zijn op het ijzersterke optreden van Carcass. Verder was het genieten, mede dankzij het accent en de sarcastische opmerkingen van Jeff Walker.
De zon is inmiddels wat achter de wolken verdwenen. Dat is maar goed ook, want dan komt de show van Behemoth beter tot zijn recht. In het donker zou het nog optimaler zijn en wellicht meer indruk maken, maar gezien het tijdstip van de dag, is het toereikend. Rook, vuur, een inzegening, brandende kruizen vormen slechts een gedeelte van de elementen van de grootse show. Muzikaal is het ook overtuigend, al overheersen de triggers tijdens Blow Your Trumpets Daniel en Ora Pro Nobis Lucifer nog. Zodra de gitaren daarna wat harder in de mix komen te staan, klinkt het beter. Technisch zit het prima in elkaar en ook vocaal is het sterk. Hoogtepunten van de set zijn er op het laatst met Chant For Eschaton 2000 en de toegift in de vorm van O Father, O Satan, O Sun. Behemoth overtuigt met een grootse show vol duistere tracks.
Wat een heerlijk gitaarspel tijdens het optreden van Accept. Van begin tot het einde is het genieten van de geweldige riffs en het prima soleerwerk. Ook de ritmesectie kwijt zich foutloos van zijn taak, alsmede zanger Mark Tornillo. Stalingrad (met zuivere backing vocals), een uitgebreide versie van Princess Of The Dawn, Metal Heart (met de melodie van Ludwig von Beethovens Für Elise en favoriet van de luchtgitaarspelende toeschouwers Balls To The Wall zijn de hoogtepunten van een ijzersterk optreden van deze heavymetalveteranen. Accept is een van de hoogtepunten van de zondag.
“What can we tend you fucking minions with?”. Venom-frontman Conrad ‘Cronos’ Lant is ondanks een vertraging van veertien uren (waardoor de Engelse formatie iets later begint) goed gehumeurd. Hij maakt wat opmerkingen tussen de nummers door en moedigt de bezoekers aan om de vuist in de lucht te gooien. De in een t-shirt van Slayer gehesen bassist/zanger krijgt met name tijdens de eerste twintig minuten (met onder andere de eerder dit jaar uitgebrachte tracks Rise en Long Haired Punks) weinig bijval en dat terwijl de uitvoering eigenlijk prima is. Het zit strak in elkaar, maar het songmateriaal biedt te weinig om er beweging in te krijgen. Daar komt verandering in met Resurrection. Het is qua compositie de meest interessante track op de setlist, maar het wachten is natuurlijk op de klassiekers en die komen er. Welcome To Hell krijgt veel bijval, alsmede Countess Bathory en uitschieter Black Metal. Er komt nog een toegift met In League With Satan, waarbij Nergal van Behemoth meezingt, en Witching Hour. Dankzij de klassiekers krijgt Venom een waarderend applaus.
Tja, en dan Sabaton. Het is een van de meest besproken bands van het moment. Gisteren was de Zweedse metalformatie headliner op Into The Grave en kwam het ter plekke en online tot het veelvuldig uiten van meningsverschillen door voor- en tegenstanders. De een vindt het een overschatte hype inclusief slecht geacteerde onderbroekenlol, de ander geniet in volle teugen van de show en de catchy nummers. Vandaag is het niet anders. Tot aan de geluidstoren is het al vroeg een groot feest. To Hell And Back krijgt duizenden aan het springen en tijdens Carolus Rex klappen vele fans mee. Daarachter raakt het veld steeds leger, mogelijk ook vanwege de vermoeidheid.
Er mag dan veel kritiek zijn op de simplistische songs, het soleerwerk tijdens met name het niet vaak gespeelde Wolfpack is fraai en Resist And Bite en Attero Dominatus komen goed uit de verf. Met Far From The Fame en Panzerkampf dient zich echter een mindere fase aan (mede dankzij het overheersende drum- en basgeluid). Een ander punt van kritiek is de niet altijd zuivere zang van Joakim Brodén. Het lijkt de fans niet te deren. Die zingen namelijk de melodie van Swedish Pagans tot na afloop mee. De gitarist komt vervolgens op het idee om het nummer opnieuw in te zetten, maar dat wil de frontman niet hebben en stuurt hem van het podium met een time-out. Dat hoort natuurlijk allemaal bij de show. Soms gaat het wel wat ver. Vooral de gemaakte lach van Joakim doet bij een aantal festivalgangers het hoofd heen en weer schudden.
Een bijzonder moment dient zich aan als Brodén zich dichtbij het publiek begeeft en zich wendt tot een negenjarige festivalganger. Het is niet de eerste keer dat de jongen een metalfestival bezoekt, maar het zal hem nog lang heugen. Hij krijgt de zonnebril van de goedgehumeurde Zweed aangereikt, die daarna weer de planken betreedt voor de toegift met Night Witches, fanfavoriet Primo Victoria en Metal Crüe, waarbij confetti de vermoeide, doch tevreden fans en het festivalterrein bedekt en vuurwerk de lucht inschiet. Een mooi einde van een geslaagd optreden van Sabaton en tevens het einde van Alcatraz 2015, ook al vermaken sommigen zich daarna nog prima elders op het terrein met een dj-set van o.a. Franky van Channel Zero, totdat de bladblazers de boel komen opruimen. Anderen verkiezen de gezellige camping of een van de cafés.
Met dank aan John Scheffers voor foto's van D-A-D, Death To All en Carcass.
Meer foto's van Alcatraz vind je op onze Facebook pagina.
Pagina 1: zaterdag 8 augustus
Pagina 2: zondag 9 augustus
