Voor de derde editie van Fields Of Rock is voor het eerst gekozen voor een meerdaagse opzet, mét camping dus. Consequentie daarvan is wel dat het Goffertpark in Nijmegen niet meer volstaat en uitgeweken moet worden naar Biddinghuizen, op dezelfde locatie waar al vele jaren Lowlands plaatsvindt. De line-up is echter onveranderd sterk. Iron Maiden mag op zaterdag het hoofdpodium afsluiten, terwijl brokkenpiloot Ozzy Osbourne dat op de zondag doet. Ook onder de andere bands is veel interessants terug te vinden. Het bomvolle programma heeft ook zijn nadelen, want zelfs met vier reporters ter plekke hebben we niet alles kunnen meepakken. Excuses aan het adres van alle Type O Negative-, Pain Of Salvation-, Amon Amarth-, Delain- en Aiden-fans. En dan nu het verslag van Fields Of Rock 2007.
Zaterdag
Op het kleine podium, de zogenaamde Rage Stage, kregen we het eerste optreden in Europa van The Spyderz te zien, wat hun derde optreden ooit bleek te zijn. Ex-Biohazard frontman/bassist Evan Seinfeld (en tegenwoordig ook porno producent/acteur) heeft de smaak van muziek weer te pakken, maar komt nu toch met een wat luchtigere band. De hard rock&roll (hardrock + rock&roll) van de band is simpel, maar erg aanstekelijk. Alleen de pogingen om bij de eerste twee nummers al direct het publiek mee te laten zingen vallen wat in het water. Niet zo vreemd, want de mensen die de nummers misschien al gehoord hebben zijn letterlijk op een handje te tellen. (Tonnie)
Op de Mean Stage mocht Lauren Harris het festival openen. Van het optreden heb ik nog het laatste stuk weten mee te pakken, maar het was niet echt op z'n plaats op een festival als Fields Of Rock. De poprock die de dochter van Iron Maiden bassist Steve Harris ten gehore brengt is niet onaardig, maar reacties bij het publiek maakte het niet los. En wederom was het podium veel te groot voor zo'n klein meisje. Mooie meid, best aardige muziek, maar niet op een metalfestival. (Tonnie)
De eerste band die de Temple Of Rock-tent onveilig maakt is het Britse Panic Cell. Eerder dit jaar toerden de heren al door Europa als voorprogramma van Soil en later van Ill Niño en destijds lieten ze een goede indruk achter. Vanmiddag is dat niet anders. Nummers als Save Me en Thousand Words doen het goed bij het toegestroomde publiek en zanger Luke Bell en consorten hebben het zichtbaar naar hun zin. Een waardige opening van de Temple Of Rock. (Edo)
Het gebeurt niet vaak dat je in nauwelijks dertien uur tweemaal dezelfde band aan het werk ziet. Bij Bloodsimple is dit wel het geval, al had het contrast tussen het optreden gisteren in 013 en dat van vandaag niet groter kunnen zijn. In plaats van 60 mensen staan er nu vele honderden, zo niet duizenden. Daar staat tegenover dat het geluid een stuk minder is. Het enthousiasme is echter niet minder, waardoor genoten kan worden van nummers als Straight Hate, Falling Backwards en publieksfavoriet Blood In, Blood Out. Binnenkort verschijnt de nieuwe plaat, Red Harvest. Hou ze in de gaten. (Edo)
Omdat Papa Roach wat problemen had met de tourbus werd het schema wat omgegooid. Niet iedereen was hier zo blij mee, want het werd naar verluid niet zo heel duidelijk meegedeeld. Bij het hoofdpodium stonden dus al mensen te wachten voor Papa Roach, maar het werd After Forever die daar mocht optreden, twee uur eerder dan ze eigenlijk aan de beurt waren. Ondanks dat gitarist/grunter Sander Gommans ontbrak (z'n vocalen werden kundig vervangen door ex-Orphanage keel George Oosthoek) was het toch een spetterend optreden van deze Nederlanders. (Tonnie)
Eén van de verrassingen deze zomer is het jonge Californische gezelschap In This Moment. Onder leiding van de volgetatoeëerde en in een onschuldig jurkje gestoken zangeres Maria Brink, brengt het vijftal de tent in verroering met louter nummers van het debuutalbum Beautiful Tragedy. Je zou In This Moment kunnen omschrijven als een melodieuze variant op Walls Of Jericho met daaraan de nodige heavy metal-elementen toegevoegd. Het geluid is eigenlijk gedurende het hele optreden dik in orde en Brinks vocalen zijn goed hoorbaar. Het strakke spel van de Amerikanen valt eveneens op. Als je bedenkt dat In This Moment nog maar twee jaar bezig zijn kun je niet anders concluderen dat deze band erg goed bezig is. (Edo)
Daags voor het festival kwam ik er pas achter dat Fastway de oude band is van 'Fast' Eddie Clark, de originele gitarist van Motörhead. Een geinige constatering, zie ik die ook nog eens een keertje. Want sinds de opheffing van de band in 1990 is hij nog maar zelden te zien op het podium. Nu doet hij 'for old time's sake' een tourtje langs de zomerfestivals, inclusief Fields Of Rock. Twintig minuten later dan gepland laat Eddie zien dat hij nog prima gitaar kan spelen. Toch boeit de simpele, doch degelijke rock 'n roll niet langer dan vijf nummertjes en blijkt Eddie lang niet meer zo'n podiumbeest als vroeger. De enige die de show steelt is de jonge zanger Toby Jepson. Met een loepzuivere stem en Robert Plant-achtige uitstraling maakte hij er toch nog een onderhoudende show van. (Rene)
Na het wegvallen van Machine Head is Dublin Death Patrol gepromoveerd tot hoofdpodiumact. Voor velen zal 'DDP' geen belletje doen rinkelen, maar als je weet dat de band bestaat uit leden van legendarische Bay Area-thrashbands als Testament, Exodus en Laaz Rockit, weet je ook dat je je als doorgewinterde thrashliefhebber bij het hoofpodium dient te melden. De meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar de twee zangers van de band; Chuck Billy (Testament) en Steve Souza (ex-Exodus). Het spel is strak, het geluid prima. In de warme zon brengt DDP oude nummers (sommigen zijn al een kwart eeuw oud) van het nieuwe album DDP 4 Life ten gehore, alsmede de UFO-cover Lights Out, dat voor de gelegenheid is omgedoopt tot Lights Out In Dublin. Dublin Death Patrol maakt het gemis van Machine Head een stuk dragelijker. (Edo)
Twee jaar geleden stonden Tony Iommi en Geezer Butler met de originele line-up van Black Sabbath als co-headliners op het podium. Ditmaal worden beide heren onder de noemer Heaven & Hell vergezeld door meesterzanger Ronnie James Dio en drummer Vinnie Appice, waarmee de line-up van de Sabbath albums Mob Rules (1981) en Dehumanizer (1992) in ere is hersteld. De setlist bestaat uit slechts één song van Dehumanizer en maar liefst vier nummers van zowel Heaven And Hell (1980) als Mob Rules (inclusief het intro E5150). Aangezien beide albums klassiekers zijn levert dat een sterke reeks songs op, met als uitschieter de uitvoering van Children Of The Sea, het eerste nummer dat de heren indertijd samen geschreven hebben. Dio bewijst eens te meer tot de absolute top te behoren. De jaren hebben nog altijd geen vat op zijn krachtige en zuivere stemgeluid. Dit optreden smaakt naar meer. Stiekem hoop ik dat Iommi en Dio zullen besluiten om het niet bij een eenmalige toernee en verzamelalbum te houden en met deze versie van Black Sabbath nog een lange tijd door te gaan. (Gilbert)
Bij het optreden van Mastodon krijg ik deja-vu's naar de optredens van deze band in 2005, op zowel Wâldrock, Bospop als Fields Of Rock. De muur van geluid voelt hetzelfde, de brei van complexe klanken die de Amerikanen voortbrengen lijken hetzelfde, maar toch weet ik dat we inmiddels twee jaar verder zijn. Desalniettemin is Mastodon nog altijd even geniaal, en hebben ze nu alleen wat meer nummers om uit te kiezen. Jammer dat Dublin Death Patrol zo vet was, anders had Mastodon bovenin geëindigd voor gaafste optreden van de dag. (Tonnie)
De aanwezigheid van een forse groep dolenthousiaste fans bewijst dat Kamelot in Nederland behoorlijk populair is. De band beloont haar fans met een mooie show. Simone Simons (Epica) verzorgt op The Haunting (Somewhere In Time) een gastoptreden en tijdens Karma is er zelfs een kleine vuurshow. Van het nieuwe album Ghost Opera speelt men drie songs. Verder komen een aantal publieksfavorieten voorbij, zoals de sterke afsluiter March Of Mephisto. Dit is mijn eerste live kennismaking met Kamelot en ze hebben er in ieder geval één fan bij. Eind september komt de band al weer naar Nederland terug. (Gilbert)
Al enkele jaren kampt Slayer op festivals met hetzelfde euvel. Het is namelijk al weer een tijdje geleden dat Tom Araya en de zijnen als headliner fungeerden en het gevolg daarvan is dat het thrash-kwartet altijd in de volle zon moet opereren. En als je iets niet wilt is het een Slayer-show zonder enige ambiance. Echter lijkt het publiek zich net na zeven uur toch goed te vermaken met een aantal nummers van het vorig jaar verschenen Christ Illusion en verplichte klassiekers als Bloodline, Mandatory Suicide, Angel Of Death en natuurlijk Raining Blood. Slayer oogt gedreven en bijgestaan door een heel behoorlijk geluid, waarbij de zang echter iets harder had gemogen, maakt de band zijn reputatie zeker waar. (Edo)
Terwijl menigeen een mooi plekje probeert te scoren voor het aanstaande optreden van Iron Maiden, werken de snelheidsduivels van DragonForce zich eerst moeizaam door hun uurtje speeltijd. Enthousiast zijn de Britten absoluut, maar het publiek lijkt niet erg mee te werken. Terwijl DragonForce overtuigend nummers van hun albums Valley Of The Damned, Sonic Firestorm en Inhuman Rampage de Tempel injaagt, haken er steeds meer mensen af om niks van Maiden te hoeven missen. En het volk wat wel achterblijft is tot ergernis van zanger ZP Theart, die alles doet om de boel op te hitsen, nauwelijks in beweging te krijgen. Enkel vooraan gaan er wat mensen los, maar de zaal raakt naarmate de tijd verstrijkt leger en leger. Gelukkig mag DragonForce later dit jaar op herhaling als voorprogramma van Machine Head. (Edo)
Iron Maiden sluit de eerste dag van het festival op een uitstekende wijze af. De heren willen duidelijk plezier beleven aan optredens en spelen doodleuk vijf songs van het laatste album, waarvan drie aan het begin van het optreden, ongeacht wat de kritische fans van het eerste uur willen. Bruce Dickinson betrekt tijdens de nieuwe songs het publiek volop en brengt zo zijn enthousiasme over op de fans. Bij de standaardklassiekers die de band natuurlijk ook op het programma heeft staan, lijkt men echter op de automatische piloot over te schakelen. Dan beperkt de interactie met het publiek door Dickinson zich tot het herhalen van “Scream for me, Holland” en “Scream for me, Fields Of Rock”. Hij is vanavond trouwens zeer goed bij stem, al heeft hij net als op recente cd's van Iron Maiden moeite met de hoge uithalen. De showelementen zijn hetzelfde als op de zaaltoernee van vorig jaar, met fraaie decors, mooie lichtshow en een grote tank die tijdens Iron Maiden het podium op komt rijden. Het optreden is niet verrassend, maar er zijn weinig bands die zo'n show neer kunnen zetten. (Gilbert)
