De openingsband op de zondag start traditiegetrouw voor niet al te veel toeschouwers. Dat lot is helaas ook Onhou beschoren. Gelukkig is het halverwege het optreden al een stuk drukker. De Groningers nemen wat aardbevingsgeweld mee naar Baroeg, want de zwartgeblakerde lompe sludge wordt loodzwaar ten gehore gebracht. De wellicht iets te langdradige nummers worden vol overgave gespeeld. Gitarist Alex neemt de bij sludge gebruikelijke brullende vocalen op zich.
Het zwartgeblakerde element komt voor rekening van toetsenist Florian. Waar hij voor en na het optreden tamelijk schuchter aanwezig is, krijst hij met de meest venijnige gelaatsuitdrukkingen zijn teksten de zaal in. Dat hij een enkele keer te vroeg inzet komt waarschijnlijk door zijn enthousiasme om de zaal de stuipen op het lijf te jagen. Het publiek beloont een en ander met een voorzichtig applausje, maar de band heeft toch wat zieltjes weten te veroveren blijkt later bij de merchandise.
Een samenwerkingsverband tussen Malta en Nederland, nooit gedacht dat dit mogelijk zou zijn na een bepaalde gebeurtenis op 21 december 1983. Bassist Sean Pollacco besluit na zijn vertrek bij Weeping Silence in 2018 een nieuwe doomband op te richten en heeft contact met gitarist Eric Hazebroek, die na het uiteenvallen van Stream Of Passion met dezelfde plannen rondloopt. Aangevuld met nog drie Maltezers is uiteindelijk Pilgrimage een feit. Anno 2021 is er nog geen debuutalbum uit, dankzij het alsmaar opschuiven van de releasedatum door de platenmaatschappij, want een album kan in deze duistere tijden niet goed gepromoot worden. Het is dan ook pas het vierde optreden van Pilgrimage, want logistiek is invliegen vanuit Malta ook wel een (tevens prijzig) dingetje.
Pilgrimage brengt doom/death met de nodige melodieuze tussenstukken ten gehore, waarbij de diepe zware grunt van zanger Dario Pace Taliana, die tevens nog steeds de zanger is van Weeping Silence, grote indruk weet te maken. Dat kan helaas niet worden gezegd van zijn cleane vocalen, zeker als hij de hoogte in gaat. Daar is nog wat werk aan de winkel. Op een enkel schoonheidsfoutje na zet de band een behoorlijk strakke set neer. Dat is best wel knap als je nog nooit samen hebt kunnen oefenen. Pilgrimage is een band om in de gaten te houden.
Hierna is het tijd voor de trots van Rotterdoom, tevens min of meer de huisband van Baroeg, Officium Triste. Dat verklaart ook een inmiddels lekker gevulde zaal. De melodieuze doom/death staat na 27 jaar nog altijd als een huis. Een belangrijke rol daarin is weggelegd voor gitarist van het eerste uur Gerard de Jong, tegenwoordig voorzien van een grijs coronabaardje. Quasi nonchalant en bijna fluitend levert hij zijn melancholische solopartijen af, die een genot voor het oor zijn. This Inner Twist, toch altijd een headbang-hoogtepuntje, laat de band vandaag achterwege. In plaats daarvan is het oudje Pathway Of Broken Glass weer eens van de partij. Ook leuk.
Enig ongemak is er helaas wel bij dit optreden. Zo gaat bassist Theo Plaisier er op een gegeven moment bij zitten en speelt hij wat ongemakkelijk verder. Zijn band blijkt te zijn losgeschoten van de bas, een euvel dat zich later zal herhalen. De oorzaak blijkt een losschietend knopje te zijn, dat de band op zijn plek moet houden. Als Officium Triste Like A Flower In The Desert in wil zetten, blijkt de geluidsband met de toetsenpartijen er geen zin meer in te hebben. Na wat vruchteloos geklooi wordt er besloten om dan maar zonder te spelen, net zoals het erop volgende Like Atlas. De nummers hebben er gelukkig niet onder te lijden en worden net zo strak gebracht. Bij het sluitende My Charcoal Heart doet de geluidsband het weer, dus voor zover het bij doom mogelijk is, is er sprake van een happy end.
Het op tour zijnde Frayle werd op het laatste moment aangeboden en daardoor is er wat geschoven met het geplande speelschema, hetgeen enkele dagen voorafgaand aan het festival keurig is gecommuniceerd. Deze Amerikaanse band band speelt een kruising tussen post-rock en doom, en doet regelmatig denken aan het Oostenrijkse Jack Frost. Zeker als de Johnny Cash-cover Ring Of Fire wordt gebracht, vakkundig omgebouwd tot een langzame depri versie. Muzikaal is het allemaal dik in orde, maar vocaal is het een kwestie van haat het of hou ervan.
Zangeres Gwyn Strang, die naast de gebruikelijke dikke laag make-up op haar gezicht, vandaag is uitgedost met een soort van sm-maskertje, heeft namelijk een mierzoete, kwelende en krachteloze stem. Die stem heeft dan ook moeite om boven het geluid van de instrumenten uit te komen. Tevens is Gwyn letterlijk gebonden aan de microfoonstandaard, middels een draad die verbinding maakt met de apparatuur die daaraan is bevestigd. Gaandeweg het optreden wordt het al wat rustiger in de zaal, ondanks de aanstekelijke depri muziek die meer dan eens uitnodigt tot een rustig potje headbangen. Het uur speeltijd wordt uiteindelijk met een krappe vijftig minuten gevuld, maar het is wel goed zo. Volgend jaar is de twintigste editie van Dutch Doom Days. Daar kunnen we alvast reikhalzend naar uitkijken.
