Het Haagse
De eerste band in de grote zaal wordt aangekondigd als Distillerator, maar heet natuurlijk Distillator. De formatie uit Enschede maakte in zijn korte bestaan (opgericht in 2013) al veel indruk en stond onder meer op 70,000 Tons Of Metal. Bassist/vocalist Frankie Suim, gitarist/vocalist Laurens ‘Desecrator’ Houvast en drummer Marco Prij schotelen het publiek old school thrash voor, maar in vergelijking met Defazer is het tempo een stuk hoger en komt Destruction af en toe in gedachten op bij het beluisteren van het songmateriaal, mede vanwege de hoge uithalen van de frontman, die vanachter een futuristisch figuur optreedt. Net als je denkt dat het niet sneller kan, volgt Shiver In Fear en later Swarm Intelligence. Buitengewoon knap hoe technisch verzorgd het trio, dat bezig is met het derde album, blijft spelen. Het zijn evenwel Saturation Bombing en Megalomania die de meest beklijvende riffs bevatten. Distillator zet een flitsende show neer, waarbij er rookkanonnen worden gebruikt, het publiek goed in beweging komt (wederom een pit) en de Slayer-medley South Of Heaven/Black Magic de meeste bijval krijgt.
Zoals reeds aangegeven speelt Asagraum een cd-releaseshow. Dat gebeurt in de kleine zaal. Dawn Of Infinite Fire is de tweede full-length van de satanistische blackmetalformatie, waarvan de vaste kern bestaat uit gitariste/vocaliste Hanna ‘Obscura’ van den Berg en drumster Amber ‘A.’ de Buijzer. Live krijgt het duo hulp van bassiste Michelle ‘Mortifero’ Bouma en gitariste Veronica ‘V-Kaos’ Setterhall. Het viertal werkt hard (Mortifero en met name V-Kaos mogen evenwel nog wat expressiever zijn). Het geluid staat echter dermate hard, dat een aantal details in het gitaarwerk, die van Dawn Of Infinite Fire een sterke plaat maken, in een muur van geluid opgaan. Dat zorgt ervoor dat sommige bezoekers wat eerder de zaal verlaten. Desondanks komt de intensiteit van The Lightless Inferno goed tot zijn recht. Hetzelfde geldt voor Black Sun Prayer met zijn dissonante tokkels. Ook Abomination’s Altar overtuigt, mede dankzij de afwijkende ritmiek. A. maakt veel indruk door het hoge tempo van de verschillende composities met diverse blasts vast te houden. Bandleidster Obscura, die de show met een ritueel opent, draagt de teksten voor met haar raspende screams. Het enige publiekscontact is de aankondiging van de nummers. Het viertal vertrekt zonder een woord te wisselen van het podium. Asagraum speelt goed, maar had meer indruk gemaakt met een beter afgesteld geluid.
Nog een bijzondere show, want niet alleen is vandaag de cd-presentatie van Dreadlord van Bodyfarm, ook wordt er respectvol stilgestaan bij het overlijden van Thomas Wouters, die samen met Quint Meerbeek de deathmetalband in 2009 oprichtte. Remco Kreft (Graceless, Soulburn) valt tijdelijk in op gitaar en vocalen en doet dat uitstekend. Ook de andere bandleden kwijten zich prima van hun taak en zodoende is Bodyfarm een van de hoogtepunten van deze editie. De nieuwe tracks bevatten hier en daar wat meer blackmetalelementen dan het oudere songmateriaal, dat meer deathgericht is. De death metal rolt krachtig en definieerbaar uit de boxen en zorgt voor veel beweging. The Last Crusade, de favoriet van Remco, is al een hoogtepunt, maar niets gaat boven The Dark Age met Martin van Drunen van Asphyx op gastvocalen. Deze track zorgt voor de grootste pit op de dag tot nu toe met bezoekers die met de armen om elkaars schouders staan te headbangen, terwijl op de achtergrond op een scherm beelden worden getoond van Thomas. Het zorgt voor veel emotie in de zaal en een uitbundige reactie.
De begrafenisstemming van de melodieuze deathdoom van Officium Triste sluit er goed op aan. Eén van de oudste, nog actieve Nederlandse bands viert dit jaar het vijfentwintigjarig jubileum en doet dat met het uitbrengen van The Death Of Gaia op 13 december. Vandaag krijgen we daarvan maar liefst drie tracks te horen: The End Is Nigh, World In Flames en Like A Flower In The Desert. Met name de twee laatstgenoemde tracks komen erg goed uit de verf vanwege het nagenoeg perfect afgestelde geluid. Opvallend is hoe rijk het nieuwe songmateriaal is. Neem het drum- en basspel van Niels Jordaan en Theo Plaisier in World In Flames en de twinleads in Like A Flower In The Desert. Het is evenwel jammer dat de zeer fraaie toetsenpartijen van backingtrack klinken en toetsenist Martin Kwakernaak niet aanwezig is. Dat doet niets af aan de sfeervolle melodieën en harmonieën van keyboards en het gitaristenduo Gerard de Jong en William van Dijk. Zanger Pim Blankenstein staat in zijn kenmerkende houding achter de microfoon en mompelt als een droogkloot (wat enthousiaster mag wel) wat tussen de nummers door (“Het volgende nummer is This Inner Twist … om op te headbangen enzo” en later in de set: “even spieken hoe die heet”). Zijn cleane vocalen in To The Gallows zijn een prettige afwisseling tussen de vele grunts. Officium Triste overtuigt met een prima set en laat met vertrouwen en interesse naar het nieuwe album uitkijken.
Remco Kreft stond eerder vanavond al op het podium met Bodyfarm en draait nog eens een shift met Soulburn. Zijn Graceless-maat Marc Verhaar zit sinds vorig jaar achter het drumstel bij de formatie die sinds 2014 weer actief is. Veel songs op de setlist komen dan ook van de twee meest recente full-lenghts, met de nadruk op The Suffocating Darkness (2014). Er is echter ook ruimte voor Feeding On Angels (1998). Het titelnummer waarmee de set afsluit, is net als Claws Of Tribulation een hoogtepunt van een degelijk optreden. Vanwege het doorgaans lage tempo van de door Bathory, Celtic Frost en Dissection geïnspireerde composities is er niet veel beweging, maar er is wel veel belangstelling en er klinkt een waarderend applaus voor de goede prestatie van de heren.
Vreemde eend in de bijt is Toner Low. Gitarist Daan, drummer Jack en bassiste Miranda brengen een mix van doom, drones en stoner. Dit is niet aan veel bezoekers besteed. Een selecte groep blijft echter belangstellend staan en voelt de smerige, hypnotiserende tonen letterlijk door het lichaam trillen. Het is wel intrigerend om de muzikanten in hun spel te zien opgaan (het geluid staat erg hard). Zo zit Jack voorovergebogen in zijn eigen wereld het tempo te bepalen (tegen de achtergrond van een hypnotiserende projectie. Soms is het songmateriaal repetitief, maar zowel in als tussen de nummers is er wel variatie. Zo is Phase Six de snelste track, bouwt Devilbot steeds verder af aan het einde (en worden de tonen lager), is Phase Nine tergend traag en is Phase Eight hypnotiserend, onder andere door een jarenzeventigorgeltoon. Hoewel het lang niet ieders cup of thee is, brengt het trio het er goed vanaf.
Waar Asphyx optreedt, is feest gegarandeerd. Niet alleen in het oosten des lands, waar de roots van de legendarische deathmetalformatie liggen, maar vandaag ook in het westen. Dat komt voor een groot deel voor de charismatische frontman Martin van Drunen, die het publiek vermaakt met opmerkingen over onder andere Amsterdam (“Ik dacht dat er nooit metal werd gespeeld in die homostad”), over drummer Stefan Hüskens (“Er zijn hier vier Duitsers en hij is er een van”). Ook is er een serieuze noot over Thomas (“Niet alleen een goede maat, maar ook een honderd procent deathmetalfan”).
Buiten de praatjes om is het vooral headbangen, raggen en logge, doomy death metal spelen. Forgotten War is een vroeg hoogtepunt en Deathhammer zorgt ervoor dat de pit groter wordt. Naast klassiekers als Vermin, Death The Brutal Way, (“Losser is) The Wasteland Of Terror” en The Rack is er ruimte op de setlist voor niet zo vaak gespeelde songs, zoals Der Landser, It Came From The Skies en Death: The Only Immortal. Asphyx buldert op oorlogssterkte door de grote zaal en geeft een headlinerwaardig optreden, dat eindigt met de grootste pit van de dag tijdens Last One On Earth.
Metal Experience Fest is vooral een heel gezellig festival. Een weerzien van bekenden onder het genot van een glas bier. Op de trap, beneden en boven bij de merch en zelfs buiten is iedereen dan ook gezellig aan het bijkletsen in een relaxte sfeer. Het festival is goed bezocht en georganiseerd en de line-up is gevarieerd. De derde editie vindt plaats op 26 september 2020, wederom in Gebr. De Nobel te Leiden. De organisatie heeft bekendgemaakt dat Graceless (groovy death metal) en Hallowed Fire (heavy/thrash metal) dan zullen komen spelen.
Setlist Asphyx:
1. The Quest For Absurdity
2. Vermin
3. Brandenburg Division
4. Wardroid
5. Death The Brutal Way
6. Forgotten War
7. Deathhammer
8. Wasteland Of Terror
9. It Came From The Sky
10. Der Landser
11. Scorbutics
12. Forerunners Apocalypse
13. The Rack
14. Death The Only Immortal
15. Last One On Earth
Setlist Toner Low:
1. Devilbot
2. Phase Nine
3. Phase Eight
4. One
5. Phase Six
Setlist Soulburn:
1. Crypts Of The Black
2. Withering Nights
3. Absinthesis
4. Claws Of Tribulation
5. Abyssica
6. I Do Not Bleed From Your Crown Of Thorns
7. Feeding On Angels
Setlist Officium Triste:
1. The End Is Nigh
2. World In Flames
3. This Inner Twist
4. To The Gallows
5. Like A Flower In The Desert
Setlist Bodyfarm:
1. Manhunt
2. Angelreaper
3. Woods Of Dismay
4. The Well Of Decay
5. Vortex Of End
6. The Last Crusade
7. The Dark Age
8. Storming Revolution
9. Unbroken
Setlist Asagraum:
1. They Crawl From The Broken Circle
2. Daar Waar Ik Sterf
3. Abomination’s Altar
4. The Lightless Inferno
5. Dawn Of Infinite Fire
6. Black Sun Prayer
7. Transformation
Setlist Distillator:
1. Guerrilla Insurgency
2. Shiver In Fear
3. Saturation Bombing
4. Swarm Intelligence
5. South Of Heaven/Black Magic (Slayer-medley)
6. Megalomania
Setlist Defazer:
1. Burning Horizon
2. Eneri
3. Execution Day
4. Manipulator
5. The Killer Instinct
6. Behind The Shadows
7. T.I.G.
