Vrijdag
De eerste band die ik op deze editie van Eindhoven Metal Meeting zie, is het Finse Baptism. Op plaat heeft men reeds bewezen tot een van de sterkere exponenten van de Finse scene te behoren, getuige V: The Devil's Fire (2016). Hun sfeervolle black is echter weinig energiek en daardoor niet zo geschikt om de festivaldag te openen. Het geluid is ook niet optimaal. Baptism geeft zeker geen slecht optreden, maar was op een later moment beter uit de verf gekomen!
Het Siciliaanse Haunted staat niet op het juiste festival. Hun loodzware, prettig doordreunende doom gaat er bij sommige aanwezigen weliswaar goed in en krijgt een eigen gezicht dankzij de sterke vocalen van fronvrouw Cristina Chimirri. De lauwe publieksreactie wekt echter de indruk dat weinig aanwezigen op dit soort muziek zitten te wachten. Op Roadburn of Into The Void had de band beter gepast.
Pentacle bezigt de slogan 'Ancient Death Metal'. Die omschrijving klopt heel aardig. Met bands als Celtic Frost en Possessed als grote inspiratiebronnen wordt er een solide muur van ouderwetse extreme metal opgetrokken, waarin geen riff of drumpatroon te veel wordt aangeslagen. Bassist/vocalist Wannes Gubbels weet niet goed of hij zich nou in het Engels of het Nederlands tot het publiek moet richten, maar de muziek zegt genoeg.
Endezzma was een van de laatste bands waar de inmiddels overleden Trondr Nefas, bekend van Urgehal en Beastcraft, als gitarist actief mee was. Ook zonder hem heeft Endezzma nog ruimschoots bestaansrecht, blijkt vandaag. Traditionele Noorse black metal wordt gecombineerd met thrashy riffs en een wat epische invalshoek die soms aan Keep Of Kalessin doet denken. Met name de zang van frontman Morten Shax doet aan de zang van Keep Of Kalessins ex-vocalist Thebon denken. Leuke verrassing!
Het Oostenrijkse Disharmonic Orchestra was al vanaf debuut Expositionsprophylaxe (1990) een vreemde eend in de bijt, die death metal vanuit een progressieve invalshoek benaderde. Dit leverde kwaliteit, maar nooit veel naamsbekendheid of succes op. Er wordt strak gespeeld en het is tof om drummer Martin Messner, wiens kit vooraan staat, goed te volgen, maar ook vandaag lijkt de onorthodoxe en ritmisch ingewikkelde muziek te moeilijk voor de gemiddelde luisteraar. Dit festival is wellicht niet het juiste platform voor bands die dit soort 'luistermuziek' maken.
War metal, oftewel het allerruigste bastaardkind van black en death metal, is hip. De afgelopen jaren schieten bands die in deze stijl musiceren als stinkzwammen uit de grond, wat ook weer hernieuwde aandacht oplevert voor de grondleggers van het genre, zoals Conqueror, Revenge en uiteraard Blasphemy. De Canadezen stonden op EMM 2014 nog in de kleine zaal, maar zijn nu gepromoveerd naar het hoofdpodium, waar men voor een goed gevulde zaal de beste nummers van Fallen Angel Of Doom (1990) en Gods Of War (1993) uitstort. In tegenstelling tot de vorige keren dat ik Blasphemy zag, wordt er vrij strak gespeeld, al is dat natuurlijk niet waar het bij deze band om draait: als het maar hard, snel en vuig is, natuurlijk inclusief de bloedserieuze poses van de overdadig met spikes en zonnebrillen behangen muzikanten, is het goed.
Carpathian Forest gaat de boeken is als het onbetwiste dieptepunt van EMM 2017. Hoofdschuldige is vocalist Nattefrost. Zijn op plaat nochtans prima zang klinkt waarlijk lachwekkend en doet vandaag vooral aan Donald Duck met lachgas op denken. Daarnaast worden er tussen de nummers door minutenlange pauzes genomen, waardoor er totaal geen vaart in het optreden zit. Klassenummers als Morbid Fascination Of Death, She's Turning Blue en It's Darker Then You Think en prima spel van de rest van de blackmetalband kan het geheel helaas niet meer redden.
Terwijl Dark Tranquillity in de grote zaal de rol van headliner vervult, verzamelen liefhebbers van black en thrash metal zich een verdieping lager. Deströyer 666 doet aldaar zijn naam eer aan. Furieuze strijdliederen als Hounds At Ya Back, Live And Burn en natuurlijk I Am The Wargod, met hun nekbrekende riffs en herkenbare refreinen, zijn precies wat de gemiddelde metalhead op dit uur horen wil, getuige de waas van haar en de flinke moshpit. Trialed By Fire wordt opgedragen aan Selim Lemouchi van The Devil's Blood. Het optreden staat als een huis en het is dan ook eigenlijke zonde dat men afsluit met een Motörhead-cover (Iron Fist) want men heeft zelf genoeg sterk materiaal in huis.
Afsluiter én hoogtepunt van de dag is tot slot het optreden van Cult Of Fire. Al is het eigenlijk eerder een ritueel te noemen. Muzikaal zitten de Tsjechen ergens tussen Mgla en Batushka in. Wat beleving betreft doet het zeker aan laatstgenoemde denken, het zij met hindoeïstische in plaats van orthodoxe thematiek. Het podium is rijkelijk versierd met kaarsen, schedels en andere ornamenten en de bandleden staan in kappen gehuld te spelen. Muzikaal is men melodieus, meeslepend en genuanceerd. Een prachtige muzikale en visuele eenheid, wat een heel bijzondere sfeer schept.
