UK Techfest is de succesformule van Simon Garod waar nu al voor de zesde keer de beste technische metalbands hun noten ten gehore komen brengen. Het festival is uitgegroeid tot een begrip in de scene en met headliners als Northlane en Textures wordt er gegarandeerd weer een grote groep nieuwelingen verliefd op UK Techfest. Net als vorig jaar vindt het festival plaats op Newark Showground in Newark-On-Trent in het noorden van Engeland. De bands spelen hierbij in de hangars van het voormalige vliegveld en het gros van de bezoekers slaat zijn tent op op de bijbehorende grasvelden. Wouter en Constantijn waren erbij en doen verslag.

Donderdag:

Op de preparty haken we aan bij de headliner: Chelsea Grin. De Amerikaanse deathcoreformatie brengt ons een enorm brute sound maar de performance is een beetje ongemakkelijk. Of deze band op een techfestival thuishoort, daar kun je over discussiëren. Maar muzikaal is het steengoed. En dat gaat erin als ketellapper. De moshers kunnen morgen trots hun eerste blauwe plekken tonen. (Wouter)

Het Britse sextet My Bitter Half brengt in de week na Techfest zijn debuut Hell/I Hate uit. Vanavond laat het zestal ons een voorproefje van die plaat horen. De keiharde post-doom is bij vlagen briljant en bij vlagen overbodig. Het vocale front van de band wordt gevormd door zanger William Alex Young en zangeres Megan Elliott. Beide zetten een sterke performance neer die duidelijk bijdraagt aan de sfeer die de band probeert te creëren. (Constantijn)

Vervolgens worden onze oren getrakteerd op het soundproject van Gareth Mason: Musica Masonica, Spaans voor vrijmetselarij-muziek. Samen met drummer Sol Sinclair smeedt hij allerlei loops aaneen. Vrije improvisatie-muziek zonder voorbedachte composities verwart het intussen toch al redelijk dronken publiek. Niet iedereen weet hier raad mee. Zelf genieten ze er duidelijk wel van, en dat is alleen al mooi om te zien. (Wouter)

Dan is het de beurt aan Conjurer. Niet de beste bandnaam om te googlen, maar wel de beste afsluiter voor vandaag. Geen gelul en rammen. Maar dan (gelukkig) geen zoveelste deathcore-kloon. Nee, de heren tappen uit het sludgevaatje. Maar dan wel sludge met een sledgehammer. Compromisloos rammen ze hun complexe composities de hangar in. Geschifte podiumbeesten die feilloos onze vileine oren fileren. (Wouter)