Naast Gylve Fenris Nagell (destijds bekend onder de naam Hank Amarillo) en Ted (Arvid) Skjellum, behoren vanaf het begin bassist Dag Nilsen en gitarist Ivar ‘Zephyrous’ Enger tot de line-up. De jongens sturen een livetape naar magazines en deze zorgt eind 1989 voor een contract met Peaceville Records. Beide partijen komen een contract voor vier albums overeen. Voor een behoorlijke gitaarsound roepen de Noren de hulp in van Ulf ‘Uffe’ Cederlund van Entombed, waarmee ze zijn bevriend zijn. Uffe heeft namelijk al de nodige studio-ervaring in tegenstelling tot de anderen en staat bovendien in contact met Tomas Skogsberg. Met de befaamde producer van Sunlight Studios neemt het kwartet het debuut Soulside Journey op.
Daarop komen zowel nieuwe songs als een aantal demotracks terecht, maar dan wel met een veel beter geluid dan op de tapes. De productie is transparant en laat ook de bas naar voren komen. Het geluid van de drums ligt in het verlengde van veel bands die in Sunlight Studios hebben opgenomen. De gitaarsound is typisch death metal met een zwart randje en datzelfde geldt voor de vocalen. Er komt namelijk een blackmetal-galm bij kijken en ook de teksten zijn allesbehalve christelijk. Het geheel ademt een kille sfeer.
Het album opent met Cromlech, direct de sterkste track, waarin het net als in de andere nummers draait om riffs en tempowisselingen. Bovendien duikt er een sfeerbevorderend element op, in de vorm van duistere keyboardpartijen. Het instrumentale Accumulation Of Generalization en The Watchtower zijn van hetzelfde laken een pak. Net als in Cromlech combineert het Noorse gezelschap hier de sterke elementen en zijn de riffs memorabel. De complexe songstructuren (de vele riffs volgen elkaar snel op) en tegendraadse ritmiek zorgen er wel voor dat het wel wat luisterbeurten duurt voordat je het hele album kunt doorgronden.
Je komt niet echt lekker in een ritme. Af en toe lijken de fases los van elkaar te staan, zoals aan het begin van Sunrise Over Locus Mortis, of aan elkaar geplakt, als in het razende Death meets Autopsy-achtige Sempiternal Sepulchrality, dat jammer genoeg eindigt met een niet goed te volgen bassolo. De meeste tracks moeten het dan ook van momenten of korte oplevingen hebben. Een voorbeeld van de wisselvalligheid is Neptune Towers. Fenriz vernoemt overigens de naam van zijn ambientproject naar deze titel. Met name de langzamere passages springen eruit.
Niet alles is even strak ingespeeld, maar dat is juist een van de charmes van dit bijzondere werk, dat dit jaar zijn jubileum viert. Opvallend is dat het volume van de snaredrums tijdens de midtempostukken varieert. Het technische niveau van het slagwerk ligt trouwens aardig hoog, zeker gezien alle variaties. Soms pakt een ritmetwist erg goed uit, zoals in het begin van Eon (waar net als in The Watchtower de keys te hard in de mix staan), maar zoals reeds eerder gemeld: het lijkt op veel momenten op het aaneenplakken van ideeën. Toch zijn die ideeën verre van matig. In elk nummer komen er wel gave (harmonieuze) riffs voorbij. Sempiternal Sepulchrality, Grave With A View en Nor The Silent Whispers beginnen bijvoorbeeld ijzersterk. Het is vooral de complexe structuur die ervoor zorgt dat ze niet optimaal tot hun recht komen.
Soulside Journey is een op zichzelf staande cultklassieker, zowel in de deathmetalscene als in de discografie van Darkthrone. Weliswaar hebben Death, Autopsy en Entombed een belangrijke invloed gehad op de sound, toch heeft dit debuutalbum een unieke sfeer. De onconventionele songwriting zorgt ervoor dat het geheel niet makkelijk te verteren is en meerdere luisterbeurten nodig heeft om alle technische twists te plaatsen. Bassist Dag Nilsen wilde wel verder met deze gecompliceerde benadering, maar de anderen waren uitgekeken op (technische) death metal. Het zorgde voor een breuk, al is Nilsen als sessiemuzikant nog wel te horen op A Blaze In The Northern Sky en op Goatlord, dat bedoeld was als opvolger van het debuut, maar vanwege de veranderde stijl in eerste instantie niet is uitgebracht. Pas eind 1996 verscheen deze rehearsaltape, nadat Fenriz in 1994 de blackmetalvocalen had toegevoegd. Goatlord bevat wel aardige ideeën, maar is slecht geproduceerd en haalt het bij lange na niet bij het bijzondere Soulside Journey, een plaat van momenten, die het vooral vanwege Cromlech waard is om af en toe uit de kast te pakken.
Tracklist:
1. Cromlech
2. Sunrise Over Locus Mortis
3. Soulside Journey
4. Accumulation Of Generalization
5. Neptune Towers
6. Sempiternal Sepulchrality
7. Grave With A View
8. Iconoclasm Sweeps Cappadocia
9. Nor The Silent Whispers
10. The Watchtower
11. Eon
.jpg){kind=small}
