Net op het moment dat je dacht dat alle gitaarbandjes uit de jaren negentig al een comeback hadden gemaakt, kondigden de hard-/funkrockers van Ugly Kid Joe hun reünie aan in 2010. Wie de nineties op muzikaal gebied een beetje bewust heeft meegemaakt, koppelt deze band waarschijnlijk in eerste instantie aan de hits Everything About You en Cats In The Cradle. Hoewel de groep uit Zuid-Californië door deze hits flink aan naamsbekendheid won, is er van een echte doorbraak nooit sprake geweest. Ugly Kid Joe werd een van de vele slachtoffers van de grunge-invasie begin jaren negentig en na drie albums en een ep hield de band het in 1997 voor gezien. Nu zijn de heren terug en rest dezelfde vraag zoals bij alle reünies. Zit er überhaupt nog wel iemand op deze band te wachten?

Na in 2012 al een ep, getiteld Stairway To Hell, te hebben uitgebracht, komt Ugly Kid Joe nu met haar eerste full-length sinds negentien jaar, Uglier Than They Used Ta Be. Deze titel is uiteraard een wat flauwe verwijzing naar de doorbraak-ep As Ugly As They Wanna Be uit 1991. Doordat de hoes (ook een verwijzing naar de ep) ook behoorlijk puberaal overkomt, was ik nogal sceptisch over deze release. Deze twijfel is na een aantal luisterbeurten gauw verdwenen. Uglier Than They Used Ta Be is namelijk een uiterst volwassen album. Vooral op tekstueel gebied worden er serieuze zaken bezongen en laten de heren horen goede songwriters te zijn. De nummers zijn over het algemeen wat steviger dan het oude werk, maar er staan met Nothing Ever Changes, Enemy en The Mirror Man ook enkele akoestische tracks op die erg goed werken.

She’s Already Gone, Bad Seed en Hell Ain’t Hard To Find behoren ook tot de betere songs van dit album. De cover van Motörheads Ace Of Spades voegt daarentegen weer weinig toe, ook al neemt Phil Campell zelf hier de gitaren voor zijn rekening. Een eerdere duik in de discografie zorgde al voor de constatering dat Ugly Kid Joe niet de beroerdste band was in de jaren negentig. Waar de eerdere platen toch wat wisselvallig waren, is Uglier Than They Used Ta Be een zeer degelijk en volwassen werkje. Desondanks denk ik dat enkel de mensen die met enige vorm van nostalgie aan deze band terugdenken deze plaat nog een kans zullen geven. Een doorbraak zal het de heren niet opleveren. De plaat straalt echter veel speelplezier uit en dat is wellicht nog wel belangrijker.