Mja... ik denk dat ik de geschiedenis van Queensrÿche en de split met leadzanger Geoff Tate maar even laat voor wat het is. Ik heb geen zin om modder te gaan gooien en wil me dan ook vooral richten op de muziek die beide acts nu voort brengen. Nou ja... wil? Ik moet toegeven dat ik een grootse interesse had om Operation: Mindcrime en Queensrÿche tegen elkaar af te zetten, maar het uitzitten van The Key is lastig gebleken. Ergens toch interessant, want ik heb zelf hier op Metalfan.nl een erg positieve review van Q2K neergezet en daarmee al aangegeven dat ik het echt niet het meest belangrijke vind dat een band 'metal' is. Zolang het songmateriaal maar goed is, kan ik er wel degelijk van genieten.
Met metal heeft The Key dan ook weinig van doen. Zie het eerder als een combinatie van de Q2K-grunge sound in combinatie met jaren '70/'80 symforock. Toegegeven, het album heeft enkele puntjes die positief naar voren komen. Het aan het oude Queensrÿche herinnerende Re-Inventing The Future heeft een hele fijne solo en een opbouw die overeenkomt met iets wat op Operation: Mindcrime (het album) of Empire had kunnen staan. De gastzang van Mark Daley (The Voodoos) in Life Or Death? is stiekem expressiever en prettiger om aan te horen dan Tate's stem. Ready To Fly heeft daarnaast een kille, aan Rage For Order herinnerende atmosfeer, maar helaas zonder ook maar in de buurt te komen van de genialiteit van dat album.
De minpunten? Ik denk dat het grootste probleem dat ik met The Key ervaar, vooral de absolute saaiheid is. Ik noemde net al enkele pluspunten en zal hiertegenover een absolute draak van een song als The Stranger zetten. Tate goes Kanye West. Het is lastig te bepalen of de tekst "I'm the best, fuck the rest!:" zelfs maar ironisch gezien zou werken, aangezien het door de halfzachte raps niet eens lachwekkend en vooral zwak klinkt. On Queue klinkt daarnaast als Pink Floyd, maar dan wel de uiterst saaie Pink Floyd. Hetzelfde geldt voor Kicking In The Door, dat een zeer dromerig sfeertje heeft dat me echter vooral naar dromenland wil sturen, dan dat het me echt doet wegdromen.
Ik kan vanzelfsprekend proberen het allemaal 'objectief' te bekijken en dingen stellen als 'het album is goed geproduceerd en goed ingespeeld'. Koopt iemand daar echter een cd voor? Helemaal bij een album dat een grootse trilogie aan conceptalbums moet inluiden, verwacht ik ook gegrepen te worden door het concept. Een iets minder zingende Tate dan vroeger kan ik ook wel aan, maar niet als er constant krachteloos gezongen wordt. Of nog erger, vals. Slechts in The Fall komt er iets van de oude glorie een beetje naar boven, maar over het algemeen zijn de zanglijnen en teksten vooral gezapig, braafjes, slap of zelfs nonchalant te noemen. Er is geen immersie op de cd en laat immersie nu juist dat allerbelangrijkste aspect zijn waarom ik zoveel van muziek houd.
Ik vermoed dat Tate hier nog best wel een paar oren mee gespitst zal krijgen, aangezien de beste man nog steeds door een aardige groep op handen gedragen wordt. Hoe groot deze groep na enkele luisterbeurten nog is, zal me echter wel benieuwen. The Fall is oprecht een van de meest futloze en slappe happen die ik het afgelopen jaar voor de kiezen heb gekregen. Heeft iemand wat peper?
Tracklist:
1. Choices
2. Burn
3. Re-Inventing The Future
4. Ready To Fly
5. Discussions In A Smoke Filled Room
6. Life Or Death?
7. The Stranger
8. Hearing Voices
9. On Queue
10. An Ambush Of Sadness
11. Kicking In The Door
12. The Fall
