Onlangs werd ik gebombardeed tot hipster omdat ik Periphery vooral gaaf vond toen het nog Misha Mansoor's soloproject was, onder de naam Bulb. Nou weet ik niet waar de bewuste persoon de wijsheid vandaan haalde dat ik een hipster was, maar als ik die tracks van weleer nog eens terugluister, heeft Periphery wel heel bewust gekozen voor een swing naar het commerciële. Als het hipster is om een andere voorkeur te hebben, dan val ik daar toevalligerwijze in dit geval onder. Hipster, het is wat.
Hoe het ook zij, de niet-hipsters die de band een warm hart toedragen, hebben in ieder geval, op het niet erg noodzakelijke zoethoudertje Clear uit 2014 na, een lange tijd moeten wachten op de opvolger van het alweer uit 2012 stammende Periphery II. Doorgaans zijn commercieel georiënteerde bands toch sneller met hun releases. Maar het wachten wordt beloond: er wordt gelijk een dubbel-cd geleverd: Alpha en, je raadt het nooit, Omega.
Hoewel Misha zelf aankondigde dat de zeventracks-ep van vorig jaar een apart project was, waarop elk bandlid een eigen nummer schreef, is de diversiteit van die plaat sterk terug te horen op deze nieuweling(en). Van poppy commercieel, tot brute, meer tegen death metal aanhangende djent. Al is djent hier eigenlijk niet meer echt op zijn plaats.
Nee, de zinloze discussie of djent wel een genre is daargelaten, Misha, Bulb en Periphery waren ooit djent, maar dat hebben ze toch echt wel achter zich gelaten. Hier en daar tref je nog wel een staccatoriffje aan en natuurlijk zijn de gitaren voorzien van extra snaren, maar Juggernaut bevat vooral veel niet-metal. Met de diversiteit van Clear in het achterhoofd is dat dan ook wel weer voor de hand liggend als je weet dat dit album (voor het eerst) een samenwerking is tussen de zes bandleden.
Maar ik ben te vroeg gaan mopperen. Te vroeg in de cynische zeikstoel gaan zitten. Want hoe vaker de plaat zijn rondjes maakt, hoe meer ik ontdek hoe goed deze plaat eigenlijk in elkaar zit. Dat wat in eerste instantie gewoon te makkelijk weg lijkt te luisteren, ontvouwt zich tot een modern geproduceerde, gelaagde plaat. Het is misschien even wennen, zeker voor de fans van het eerste uur, maar dit is Periphery op de top van zijn kunnen. Als je een grote aandachtsspanne hebt, en houdt van afwisseling en uitstapjes naar andere genres, dan is deze moderne, progressieve semi-djent zeker weten de moeite waard.
Tracklist CD 1 (Alpha):
1. A Black Minute
2. MK Ultra
3. Heavy Heart
4. The Event
5. The Scourge
6. Alpha
7. 22 Faces
8. Rainbow Gravity
9. Four Lights
10. Psychosphere
Tracklist CD 2 (Omega):
1. Reprise
2. The Bad Thing
3. Priestess
4. Graveless
5. Hell Below
6. Omega
7. Stranger Things
