Periphery is een Amerikaanse band die al langer meeloopt in de metalwereld, maar door zijn eigenzinnigheid nog niet de aandacht heeft opgeëist die het wellicht verdient. De heren combineren progressieve metal met djent en doen dat al vijf albums op een voortreffelijke manier. Een onnavolgbaar aantal wisselingen in de bezetting speelde in het verleden ook niet in het voordeel mee. Anno 2019 heeft Periphery alsnog een stabiele samenstelling gevonden en met Hail Stan is de zesde langspeler een feit.
Om de status van vreemde eend in de bijt hoog te houden, opent Hail Stan met het overweldigende en uitgebalanceerde Reptile, dat meer dan een kwartier klokt! Een gewaagde opgave, maar de mannen van Periphery weten exact hoe ze dat varkentje moeten wassen. De filmische intro bouwt langzaam op en explodeert in technische djent met blastbeatpassages. Daarna horen we subtiele breaks met fluisterzang, catchy gitaarloopjes en progressieve uitstapjes die perfect aansluiten en elkaar versterken. Het vocale bereik van Spencer Sotelo is ontzagwekkend. Van extreem melodieus naar grommend, schreeuwend en alles wat daartussen zit. Het beluisteren van Reptile is een ervaring op zichzelf. Veel tijd om na te genieten van deze luisterervaring is er niet, want Blood Eagle voelt als een brute stoot op de nieren. Genadeloos hard en bovendien goed gestructureerd. Ook hier schitteren alle muzikanten op hun vlak. De zuivere, moddervette productie is een dik pluspunt en vergroot het luisterplezier met verve.
Tijdens CHVRCH BVRNER en Follow Your Ghost horen we de spastische karaktertrekken die Periphery voor ons in petto heeft. Of het nu de opmerkelijke zanglijnen, het hak-op-de-tak drum- en gitaarwerk of de lichte elektronische invloeden zijn: het is een streling voor de oren. Garden In The Bones leidt het begin van enkele melodieuzere nummers in. De excellente zang schiet wederom van zoetsappige pop naar meedogenloos gebrul, maar gaat hand in hand met het gitaargetokkel en groovende slagwerk. Het veelzijdige karakter maakt deze track tot de persoonlijke favoriet van dit album. It’s Only Smiles en Crush laten vervolgens een heel andere kant van Periphery horen die redelijk uit de lucht komt vallen. Door de toevoeging van synthesizers, keyboards en elektronica doen de nummers erg zoetsappig aan, hoewel de progressieve invloeden nog steeds doorschemeren. De liefhebbers van Devin Townsend kunnen met deze experimenten prima uit de voeten. Ik prefereer het hardere werk.
Met het dansbare Sentient Glow en het rustig uitbouwende Satellites voert Periphery je vervolgens richting het einde van deze drieënzestig minuten durende reis. Zoals zo vaak geldt, horen we tijdens deze slotakkoorden alle invloeden nog eenmaal tezamen. De heren nemen voor Satellites, geheel in de trant van het album, tien minuten de tijd. Groot gelijk hebben ze, de boefjes. De muziek verveelt geen seconde en daarmee bevestigt de band zijn vakmanschap andermaal.
Hail Stan bevat een berg aan interessante muzikale invloeden en overrompelt niet door alles op één hoop te gooien, maar brengt zijn porties gedoseerd en bedachtzaam. De grensverleggende, experimentele uitstapjes zullen niet bij iedere luisteraar in goede aarde vallen, maar ontkennen van kwaliteit zou ongeloofwaardig zijn. Periphery laat hier een buitengewoon goede indruk achter. Het zesde album doet in de context denken aan Applause Of A Distant Crowd van VOLA. Het genre is niet gelijk, maar de liefhebbers weten genoeg. En nog een keer omdat de man het verdient: wat een geweldige zanger is Spencer Sotelo!
Tracklist:
1. Reptile
2. Blood Eagle
3. CHVRCH BVRNER
4. Garden In The Bones
5. It's Only Smiles
6. Follow Your Ghost
7. Crush
8. Sentient Glow
9. Satellites
