Op papier klinkt het veelbelovend, maar bij het tweede album Flies In A Jar slaat de vonk ook na herhaalde luisterbeurten niet echt over. Het gitaarwerk is onopvallend. De viool krijgt geen kans om te schitteren. Federica Badalini tovert weliswaar mooie melodiën uit de piano te voorschijn, maar die lijken los te staan van wat de andere instrumenten spelen. Zanger Dino Brentali heeft een groot bereik en wanneer hij met een lage, ingetogen stem zingt, is hij aangenaam om naar te luisteren. Veelvuldig kiest hij echter voor een hoog, indringend stemgeluid met een flink Italiaans accent, dat licht op de zenuwen werkt.
Behalve dat de fijne afstemming tussen de bandleden ontbreekt, ontberen de composities een eigen gezicht. Alle songs hebben een speelduur van tussen de vier en vijfeneenhalve minuut, met weinig variatie in de opbouw. De uitzondering komt helemaal aan het einde met de ballade Another World, waarop Brentali enkel begeleid wordt door piano, viool en zowaar een saxofoon. De voorafgaande tien songs zijn daarentegen pas na een aantal luisterbeurten van elkaar te onderscheiden. Een uitschieter kan ik daarom moeilijk aanwijzen, al trekt My Subjective Shell de aandacht door sterk pianospel.
Het debuutalbum Tides uit 2005 bevatte meer afwisseling. Flies In A Jar is derhalve ook geen stap vooruit te noemen. Het voldoet als prettig voortkabbelende achtergrondmuziek, maar nodigt niet uit om je geconcentreerd (met de hoofdtelefoon op) in te verdiepen. Toch presenteert Soul Takers een unieke mengeling van klassieke pianomuziek met metal. Als die combinatie je aanspreekt, is het een band om in de gaten te houden. Hopelijk haalt een volgend album wel het maximale uit het interessante concept.
Tracklist:
1. Heaven’s Pillars
2. Icon
3. Belied
4. Staring Eyes
5. The Chasm
6. Thin Walls
7. The Silent Empire
8. My Subjective Shell
9. Floating
10. Chasing Clouds
11. Another World
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
