Dit jaar debuteert Infernaeon met A Symphony Of Suffering, een heus conceptalbum waarop Freek de Jonge inderdaad zijn zin krijgt. Er is leven na de dood. Rooskleurig is het echter niet, want in het verhaal dat A Symphony Of Suffering vertelt komen de doden zich wreken en hullen ze de wereld van de levenden in hun nevelen. Gezellig!
Van thema rollen we door naar de muzikale uitvoering. Geen alledaagse, dat kan ik u meteen vertellen. Als u aan deathmetal denkt, is dit niet de meest gangbare variant. Deze uitvoering kruist de paden van bands als Bal Sagoth, Emperor, Monstrosity en Morbid Angel. Kortom, de donkere, technische klanken die tevens verwoesting ademen worden verweefd met bombastische, melo-black-achtige noten en thrashy riffs. Infernaeon is in dat opzicht van alle markten thuis wat A Symphony Of Suffering tot een rijke hutspot der metaal maakt.
Wie niet weet dat A Symphony Of Suffering een conceptalbum is, zou dat alsnog aan de muziek kunnen horen. De nummers op deze cd vertellen duidelijk een verhaal, ze rammen niet blind om zich heen, maar concentreren zich op het concept, met alles wat er bij komt kijken. Snelle stukken, onderbrekingen, vocale dialogen en op hol geslagen gitaren gevolgd door duistere sferen. A Symphony Of Suffering is een zeer doordacht album waarop niets aan het toeval wordt overgelaten.
In die zin enkel lof voor de band. Het idee is goed uitgewerkt en de technische aspecten zijn eveneens prima in orde. Toch weet A Symphony Of Suffering mij niet uit te wringen, want die "suffering" wil ik dan zo graag horen en kan ik maar niet ontdekken. Bovendien zegt mijn persoonlijke voorkeur dat een soberdere aanpak wellicht doeltreffender was geweest, maar vooruit, symfonische death is natuurlijk niet symfonisch meer zonder de symfonieën...
Tracklist:
1. Shades Of Obscurity
2. Embodiment Of Sin
3. Sleeping God
4. Oracle Of Armageddon
5. March Of Death
6. AIDS (Annihilating The Inner Decay Of Species)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
