Dat voormalig bassist Kristoffer Olivius een uitstekende zanger is voor Naglfar bleek al uit het vorige album Pariah en ook op Harvest klinkt hij buitengewoon overtuigend. Het album bevat geen opzienbarende vernieuwingen ten opzichte van de vorige albums, of het moeten de subtiele effecten zijn, zoals in het nummer The Darkest Road en het afsluitende titelnummer. Er is dan ook geen enkele reden om wijzingen door te voeren. De vorige albums waren fenomenaal en de band heeft de capaciteit om binnen een vast patroon uitstekende, sinistere nummers te schrijven.

Het enige echte verschil met Pariah is gesitueerd in de productie, die ditmaal kristalhelder en minder mechanisch is dan de productie van de voorganger. Dat is ook het enige kleine kritiekpuntje dat ik aan dit album zou kunnen bedenken: de sound is misschien voor sommige black metal-puristen iets té clean. Maar niemand kan om het feit heen dat Harvest van begin tot eind weet te overtuigen met uitstekend gecomponeerde, agressieve, duistere en tegelijkertijd melodieuze nummers.

Het heeft geen zin om hoogtepunten te noemen, want er staat geen enkele vuller op dit album. Ieder nummer is een hoogtepunt op zich. Wie de vorige albums van de band goed te behappen vond, kan gewoon niet om Harvest heen. Wat mij betreft het beste album van het jaar tot op heden en het moet al heel gek lopen als Harvest geen hoge ogen in mijn jaarlijst gaat gooien. Aanschaffen die hap!

Tracklist:
1. Into The Black
2. Breathe Through Me
3. The Mirrors Of My Soul
4. Odium Generis Humani
5. The Darkest Road
6. Way Of The Rope
7. Plutonium Reveries
8. Feeding Moloch
9. Harvest