“Meer divers dan zijn voorganger” schreeuwt het promotieblaadje, dat bij het tweede Mental Horror-album gestopt zit, me tegemoet. “Dat zou geen verkeerde ontwikkeling zijn”, dacht ik nog bij mezelf, aangezien voorganger Proclaiming Vengeance zó eentonig was dat ik de nummers niet eens meer uit elkaar hield. Maar nee hoor, ik blijk weer eens voorgelogen te worden, want Abyss of Hypocrisy is alles behalve divers.

Een andere leus die me naar het hoofd werd geslingerd, was “ever-ongoing hyperblast Brazilian death metal”. Die leus klopt wél, maar of we daar zo blij mee moeten zijn, weet ik niet. Dat “ever-ongoing” klopt wel héél erg letterlijk: vanaf de eerste tot en met de laatste seconde beukt deze band zich een weg door de nummers heen, waarbij de gitarist en bassist zich bovendien weinig van de drummer lijken aan te trekken, waardoor de nummers vrijwel iedere vorm van samenhang missen. De drummer is van het type “als het maar snel is, dan vinden mensen het gaaf” en schijnt zich niet zo druk te maken over futiliteiten als strakheid en afwisseling. Wie heeft die zaken nu nodig als je brute death metal maakt? Afwisseling is voor mietjes!

Ik zal me de moeite besparen om op de nummers afzonderlijk in te gaan, om de doodeenvoudige reden dat ze allemaal precies hetzelfde klinken (nou ja, op de drie instrumentale intermezzo’s dan, die weliswaar ook saai zijn, maar wellicht deel uitmaken van de “afwisseling” waar het label zo grootmoedig over spreekt). Wie van een ongestructureerde bak herrie houdt en een stijve lul krijgt van alles dat maar snel en bruut is, vindt misschien nog wel iets van zijn gading hierop, maar ik word er niet warm of koud van.

Tracklist:
1. Purification by Hallowed Flames
2. Destructor of Temple
3. Scourge of Beast
4. Angel of Vengeance
5. Abyss of Hypocrisy
6. Messenger
7. Vae Solis (Armageddon Song)
8. Shurpu Baragal
9. Reborn for Blasphemy
10. Gigim Xul
11. Crucify the Liar (Bonus Track)