Het eerder dit jaar verschenen Bloem, de derde full-length van het Nederlandse blackmetalgezelschap Fluisteraars, kan hoogstwaarschijnlijk de boeken in als het doorbraakalbum van deze Gelderse band. De plaat kan – terecht – op wereldwijde lof rekenen voor de manier waarop uitgesponnen, atmosferische black metal (Drudkh, Agalloch) gecombineerd wordt met conceptuele verdieping, aanvullende instrumentatie en originele, avantgardistische invloeden (Laster). Dikke kans dat Bloem aan het eind van 2020 ook hoog in mijn jaarlijst te vinden zal zijn.
De recente release van Bloem biedt ook een mooie kans om eens terug te blikken op de begindagen van Fluisteraars, toen het gezelschap rondom gitarist/bassist en drummer Mink Koops (Galg, Knoest, Nusquama, Solar Temple, Bong Breaker) nog nauwelijks bekendheid genoot. Het debuutalbum Dromers verschijnt in 2014 nog oorspronkelijk op cassette (gelimiteerd tot honderd eenheden) en op vinyl. Een jaar later krijgt het album een verdiende re-release op cd via Eisenwald Records. Met drie zeer uitgesponnen tracks – waarvan de langste zestien minuten klokt – is de sound die Fluisteraars hier ten gehore brengt veel monotoner en primitiever dan op het rijkere, gelaagdere Bloem.
Toch is de kwaliteit al onmiskenbaar aanwezig. Sterker nog: ondanks de minder innovatieve insteek doet de muziek van Fluisteraars op Dromers zeker niet onder voor de laatste full-length. Zo sleept de fantastische opener De Doornen de luisteraar direct mee dankzij de epische, repetitieve openingsriff. Na enkele minuten volgt een fraaie vertraging naar een wat introverter gedeelte, met ruimte voor akoestisch gitaarwerk en sombere, Burzumiaanse melodielijnen. De uitgestrekte, meanderende, instrumentale gedeeltes waar Fluisteraars zich regelmatig op beroept, werken bovendien zeer sfeerverhogend. Een waar pareltje!
Met het tien minuten durende Kuddedier volgt nog zo’n uitgesponnen track. Het nummer is opgebouwd rond slepende, melancholische riffs die in sterke mate aan Drudkh (ten tijde van Forgotten Legends en Autumn Aurora) doen denken. De herhaling lijkt hier op de loer te liggen, want het monotone tempo wordt slechts halverwege kort onderbroken door een klein intermezzo met achtergrondeffecten, maar het knappe aan de track – en aan dit album als geheel – is dat de gitaristen perfect lijken aan te voelen hoe lang ze hun repetitieve riffs moeten laten doorgaan om maximaal effect te sorteren. De riffs en drumtempo’s worden lang genoeg herhaald om de luisteraar te hypnotiseren, maar niet zo lang dat het materiaal eentonig wordt.
Het mag duidelijk zijn: Dromers is nog steeds de moeite van het opsporen waard. De plaat kan zich meten met het eerste werk van Drudkh en dat is toch wel een compliment, want de hierboven genoemde platen verdienen het predicaat ‘klassieker’. Indien Fluisteraars het niveau van De Doornen zou weten door te trekken, zou dat predicaat ook op deze langspeler van toepassing zijn. De twee overige tracks zijn weliswaar iets minder magistraal, maar laten toch ook onmiskenbaar horen wat dit gezelschap in zijn mars heeft.
Tracklist:
1. De Doornen
2. Kuddedier
3. Wortels Van Angst
