Niet één, maar twee umlauten die niets te maken hebben met de uitspraak. Een bandnaam van slechts één woord. Dat moet wel retro metal zijn. Dit is dan ook precies de muziek die Sölicitör maakt. Retro speed metal met hoofdletter R welteverstaan. De muziek kan omschreven worden als een combinatie van elementen van Iron Maiden en Judas Priest, met een thrashmetalsausje eroverheen. De bandleden hebben duidelijk niet de intentie origineel of innovatief te zijn. Het voornaamste doel is het maken van muziek die je laat denken dat de jaren tachtig weer terug zijn. En dat doen ze goed.

Neem om te beginnen de stem van zangeres Amy Lee Carson. Deze heeft erg veel weg van die van Rob Halford, waardoor de vocale bijdragen op het eerste gehoor erg lijken op die van Judas Priest. De twee stemmen lijken dusdanig veel op elkaar, dat het in het begin lastig kan zijn de band serieus te nemen en niet te zien als een Judas Priestkloon. Verder zijn de invloeden van Leather Leone (onder andere Chastain) duidelijk terug te horen. Ook de productiekwaliteit is overgenomen uit de jaren tachtig. Hierdoor klinkt Carsons stem haast hol, waardoor het oude Manowar in de gedachten opkomt.

Instrumentaal wordt uit dezelfde bron van invloeden getapt. In de snelle en gelikte riffs hoor je Judas Priest terug, net als invloeden van Iron Maiden en oude thrashmetalbands. De dreunende gitaarlijnen in Blood Revelations en de riffs in Red Queen zouden niet misstaan op een vroeg album van Metallica of Anthrax. Daarnaast klinkt het gitaarwerk in Leathür Streets alsof het op Killers van Iron Maiden zou kunnen staan. Afsluiter Grip Of The Fist is met afstand het zwaarste nummer van het album. De blackmetalinvloeden in het gitaarspel worden goed ondersteund door Amy Lee, die een stuk rauwer zingt.

Dit alles resulteert in een niet al te origineel album. Maar dat geeft niet. De bandleden hebben duidelijk plezier gehad met het inspelen van de muziek, wat over het hele album hoorbaar blijft. Daarnaast klinkt het geheel erg goed. Het gas wordt amper teruggenomen, zoals het goede speed metal betaamt. Dat Sölicitör af en toe wat rustiger aan doet, zoals in de intro van Night Vision, is niet misplaatst, want er wordt goed opgebouwd en een karakteristieke sfeer neergezet. De muzikanten weten hun invloeden vooral erg goed de combineren. Geen riff, drumpartij of zanglijn misstaat echt en zonder moeite wordt thrash metal vermengd met NWOBHM.

Heb je zin in klassieke speed metal, maar dan anno 2020? Dan is Sölicitör zeker een aanrader. De kans is groot dat je je weer in de jaren tachtig waant door de gelikte gitaarpartijen en de hoge uithalen. Dit is geen album waarop wordt geïnnoveerd of waarop een nieuwe sound wordt uitgevonden. Dit zijn vijf mensen die muziek willen maken zoals hun favoriete bands van vroeger, zonder al te veel poespas. En dat is soms ook fijn.

Tracklist:
1. Blood Revelations
2. Betrayer
3. The Red Queen
4. Leathür Streets
5. Night Vision
6. Terminal Force
7. Spectres Of War
8. Grip Of The Fist