Kleurrijk, kunstzinnig, experimenteel, contrastrijk; soms is een hoes tekenend voor de muziek die je kunt verwachten. Zo ook die van Mosaic van Lesoir. De artrockformatie van eigen bodem draait al meer dan tien jaar mee, maar is mede vanwege de eigenzinnige muziek die niet in een hokje past, veelal onderbelicht.
Dat is jammer, want het artrockkwintet heeft veel te bieden en verdient positieve aandacht. Met name liefhebbers van Anathema, Riverside, Porcupine Tree, The Gathering, Riverside en Pink Floyd, die nog niet in aanraking zijn gekomen met de muziek van Lesoir, weten wel raad met de composities van deze vijfde full-length.
Grofweg drie stijlen komen daarop bij elkaar: pop, rock en prog. Die combinatie hoor je in vrijwel elk nummer terug. Het zorgt voor dynamische composities die op originaliteit scoren. Is This It is het meest dynamische voorbeeld daarvan. De tweede helft van de plaat is atmosferischer en proggier, met onder meer Measure Of Things, Dystopia en het fraaie It’s Never Quiet (met bijdrage op dwarsfluit).
Het is wel een plaat die zijn draaiuren nodig heeft om goed in te zinken, met name de progressievere tweede helft. Er gebeurt namelijk veel en dat terwijl het songmateriaal over het algemeen wat luchtiger is dan dat van voorganger Latitude (2017). Directer en compacter ook. Dat uit zich met name in het memorabele titelnummer, waarmee het album uitstekend opent, en het zwierige Somebody Like You, dat net als The Geese een minder opvallende track is.
Door de heldere mix zijn alle bijdragen van de muzikanten goed te horen. Zo valt het melodieuze baswerk van Ruben Heijnsbroek op in bijvoorbeeld de eerste twee tracks, de verschillende aspecten van het gitaarspel van Ingo Dassen en Eleen Bartholomeus (van post-rockend, akoestisch tot rauw rockend, met veel diepte-effecten), het diverse drumspel van Bob van Heumen (luister maar eens naar Is This It en de groove van It’s Never Quiet) en de melodieuze, wonderschone zang van Maartje Meessen.
Het grote probleem van deze collectie songs is dat er aanvankelijk weinig van blijft hangen, waardoor ongeduldige luisteraars wellicht afhaken. Positieve uitzonderingen na enkele luisterbeurten zijn het titelnummer, waarmee het album overtuigend van start gaat en het van gesproken tekst voorziene Dystopia, dat een weergaloze climax bevat die nog wat mooier afgerond had mogen worden. Het is evenwel prachtig hoe een interessante riff gezelschap krijgt van andere partijen die elkaar naar grote hoogte stuwen. Ook het gebruik van een orgel is van toegevoegde waarde. Daarnaast behoren It’s Never Quiet en het reflectieve, Floydiaanse Two Faces tot de hoogtepunten.Mosaic is een album dat mede vanwege de prima mastering van Steve Kitch (The Pineapple Thief) prettig in het gehoor ligt. Het is echt een groeialbum. Gun deze plaat zijn draaiuren en je beloont jezelf. De zorgvuldig uitgewerkte collectie songs moet het niet primair hebben van zijn herinneringswaarde, maar van een interessante samenkomst van verschillende stijlen en uiteenlopende bijdragen van de verschillende bandleden. Die samenkomst leidt tot een boeiend en eigenzinnig album.
Tracklist:
1. Mosaic
2. Is This It?
3. Somebody Like You
4. The Geese
5. Measure Of Things
6. Dystopia
7. It's Never Quiet
8. MXI
9. Two Faces
