Phobos is het derde album van Dictated, de band rond de gitaartandem Sonja Schuringa en Jessica Otten (Bleeding Gods). Met het debuutalbum Summary Of Retribution (2012) wist de band snel naam te maken en trok deze de aandacht van onder andere Henri Sattler (God Dethroned). Samen met Henri als bassist en drummer Michiel van der Plicht werd het tweede album The Deceived (2014) opgenomen. Hoewel Dictated het met die plaat op zak als eerste Europese deathmetalband op de podia in Nepal en India wist te schoppen, valt het resultaat van die fusie met God Dethroned mij wel een beetje tegen. Dat is wel anders bij Phobos. De stijl van Dictated is behoorlijk overhoop gehaald. De ouderwetse death is vakkundig gemengd met andere stijlen. Met een overdosis aan muzikale en vocale agressie worden elf angsten op indrukwekkende wijze onder de aandacht gebracht.
Dictated heeft inmiddels een volledige line-up, met Koen Verstralen (Erebus) als bassist en Frank Schilperoort (ex-Altar, The Monolith Deathcult) als drummer. Overigens hebben Jessica en Koen recent van instrument gewisseld. Live speelt Jessica nu bas en Koen gitaar. De vocalen van Yorick Keijzer waren op The Deceiver al te horen, maar op Phobos hoor je de ervaring die hij heeft opgedaan in de afgelopen jaren. Gastvocalist Julien Truchan (Benighted) domineert in de opener Hypso met zijn pig squeals in diverse toonhoogten, maar Yorick houdt zich goed staande en zet een uitstekende prestatie neer op de plaat als geheel. De vocalen van Sonja en de gesproken passages zorgen voor nog meer variatie in de vocalen. De riffs van Sonja en Jessica zijn strakker, technischer en agressiever. Daardoor komt de muziek soms wat hectisch over, maar het ontspoort nergens. Dat Phobos (angst) soms plaats maakt voor tweelingbroer Deimos (paniek), draagt juist bij aan het luisterplezier. Dat geldt ook voor het duistere, weemoedige sfeertje dat in iedere track overheerst.
Geen enkele track is ondermaats, maar sommige nummers trekken net iets meer de aandacht. Zo tillen de vocalen van Julien de opener Hypso (extreme hoogtevrees) naar een hoger niveau, dwingt de gesproken passage in combinatie met de logge grooves in Taphe (angst om levend begraven te worden) mij keer op keer de volumeknop omhoog te draaien en zijn de heroïsche leads in Apeiro (angst voor oneindigheid) ronduit verslavend. Dat nummer laat ook goed horen dat op Phobos aan de kleinste details aandacht is besteed. In het slagwerk van Frank is dat geen verrassing, maar die aandacht komt eveneens tot uiting in de vocalen, de baslijnen van Koen en in het gitaarspel van Sonja en Jessica. Frank domineert in het instrumentale Glosso (de angst voor spreken in het openbaar), dat zeker niet zou misstaan op een plaat van The Monolith Deathcult. Door het gevarieerde karakter van de nummers valt het nauwelijks op dat de tracks geen solo’s bevatten. Athaza Gora (angst te worden vergeten of genegeerd) is daarop een uitzondering, met een korte gastsolo van Mendel bij de Leij (ex-Aborted).
Phobos is een conceptalbum rond een interessant thema. Het schitterende artwork van Greg ‘AbsuManiac’ Czart past daar uitstekend bij. Hoewel Phobos je meteen bij de strot grijpt en meteen van begin tot eind weet te boeien, is het wel een echte groeiplaat. Pas na meerdere luisterbeurten worden alle details prijsgegeven en komen de nummers volledig tot hun recht. Een compliment aan Double Impact Productions voor de uitstekende sound is eveneens op zijn plaats. Dit album is een aanrader voor iedere liefhebber van extreme metal.
Tracklist:
1. Hypso
2. Thalasso
3. Lysso
4. Taphe
5. Chira
6. Apeiro
7. Eisoptro
8. Glosso
9. Trypo
10. Athaza Gora
11. Atychi
