Het schrijven van een recensie over een nieuw Cannibal Corpse-album is geen makkelijke opgave. Kan er over Red Before Black nog meer gezegd worden dan dat het meer van hetzelfde is? Toegegeven, datzelfde is en blijft erg lekker. Al bijna dertig jaar lang ploegt de deathmetalbulldozer uit Florida voort, wars van trends, concessies en met kwalitatieve consistentie voorop. Concurrentie en toehoorders werden zowel op het podium als op de platen verpletterd. Deze indrukkende staat van dienst en het groot worden door trouw te blijven aan het eigene, verdient alleen maar erkenning en bewondering. Dat Cannibal Corpse nog voorspelbaarder is dan AC/DC en Motörhead tezamen geeft dan eigenlijk niets.

Want zodra je Only One Will Die hoort, weet je dat je getrakteerd gaat worden op een Cannibal Corpse-album volgens het boekje. Compacte, voortrazende death metal, verpakt in nummers die zich direct in je hoofd nestelen, met indrukwekkend muzikaal vakmanschap en teksten over moord en doodslag, op de kenmerkende, haast rappende manier afgewerkt door de met recht legendarisch te noemen brulboei George ‘Corpsegrinder’ Fisher.

Red Before Black kan dan ook het beste geanalyseerd worden aan de hand van de in kleine aantallen aanwezige verschillen ten opzichte van de meest recente albums. En dan valt op wat een sterke worp dit is. Op het gebied van songwriting blijft Cannibal Corpse namelijk beter worden in het schrijven van pakkende nummers, waarbij het hoofd onmogelijk stil te houden is. Het album kent zeker een paar nummers waarvan ik verwacht dat ze uit zullen groeien tot nieuwe liveklassiekers. Only One Will Die, de titeltrack en Code Of The Slashers zijn even vet als George Fishers nek. Speciale vermelding verdient het geniaal getitelde Heads Shoveled Off; het refrein is een van de meest vermakelijke momenten op het album!

De thrashinvloeden treden meer dan ooit tevoren op de voorgrond. Blastbeats zijn slechts sporadisch aanwezig, tempo’s in jarentachtigstijl voeren de boventoon. Hierdoor krijgt meesterbassist Alex Webster ook minder gelegenheid zijn technisch kunnen te etaleren, maar het komt de kracht van het album zeker ten goede. Want wat klinkt Red Before Black furieus! Behoorlijk indrukwekkend wanneer je je beseft dat dit het veertiende album is! Het enige onderdeel dat wellicht enige slijtage vertoont, is de strot van Corpsegrinder. Zijn grunt is duidelijk wat heser geworden en zijn befaamde, langgerekte screams zijn helemaal absent. Desondanks is en blijft hij echter, de verdiensten van Chris Barnes op de eerste vier legendarische studioalbums ten spijt, de onbetwiste frontman van Cannibal Corpse.

Bij veel moderne deathmetalplaten valt er iets op de productie aan te merken. Ook die is op Red Before Black echter dik in orde. Voor A Skeletal Domain (2014) werkte men met Mark Lewis, maar dit keer werd er net als voor Kill (2006), Evisceration Plague (2009) en Torture (2012) weer bij Erik Rutan aangeklopt, die uitstekend werk geleverd heeft. Het gitaargeluid is vrij lomp en klinkt ouderwets goed. Ook de drums klinken aangenaam organisch. We horen daadwerkelijk een band in plaats van een machine en dat is niet bij alle hedendaagse death metal het geval. Alles bij elkaar opgeteld, is Red Before Black simpelweg het beste album dat Cannibal Corpse in lange tijd, in ieder geval sinds het geweldige Kill, heeft afgeleverd!

Stilstand betekent beslist niet altijd achteruitgang, want de stijlvastheid is en blijft de grootste kracht van Cannibal Corpse. In een tijd waarin deathmetalliefhebbers overspoeld worden door navelstarende techdeath enerzijds en hippe exponenten uit de Dark Descent Records-stal anderzijds, is het eigenlijk heerlijk verfrissend om weer eens een ouderwetse, no-nonsense voortstampende deathmetalplaat te horen van een van de groten der aarde, een album met pakkende nummers en teksten over allerhande gorigheid, dat geen enkel ander doel kent dan de luisteraar vermorzelen en een dikke grijns op het gezicht te toveren. En die grijns, die heb ik zeker na het luisteren van Red Before Black.