Onze gitarist en ik zaten eens met een vorige band in de bus richting Oost-Duitsland voor een weekend-tourtje, onze chauffeur vertelde toen een verhaal over Isle of Man. Willem, de gitarist, heeft die naam sindsdien onthouden en opperde het als bandnaam toen we met deze band begonnen.
Isle of Man verwijst niet zo zeer naar het bestaande eiland, bekend van de motorraces, maar eerder naar een idee van ons over de manier waarop de mens (man) omgaat met de aarde. Door de consumptiemaatschappij, de globalisering, de hoge snelheid van zowel de moderne vervoers- en communicatiemiddelen als het leven in de westerse (en tegenwoordig zeker ook de aziatische) wereld lijkt de eens zo grote aardbol steeds verder te krimpen tot slechts een klein eiland. Binnen een mum van tijd zit je aan de andere kant en als we niet oppassen hebben we binnen afzienbare tijd ook te maken met de voorzieningen van een klein eiland, voor een nog steeds groeiende populatie. Met andere woorden: de wereld wordt te klein! Dat leek ons een mooie basisgedachten voor het schrijven van harde, choatische en gefrustreerde muziek.
"Met andere woorden: de wereld wordt te klein!"
Daar ben ik het persoonlijk ontzettend mee eens. Maar wat vind je bijvoorbeeld van de geboortebeperking in China en van het feit dat men in de medische wereld tegenwoordig zover is dat bijna alle ziektes geneesbaar zijn en vrijwel alle mensen daardoor een veel langer leven leiden?
Tja. Over die geboortebeperking in China las ik toevallig vorige week een stukje in de krant. Ik heb het toen uitgescheurd om er nog eens over na te denken, en er eventueel eens iets over te schrijven voor Isle of Man. Het berichtje vertelde over de grote hoeveelheid kinderen (vooral meisjes) die op allerlei manieren worden verstopt, vermoord, afgevoerd etc. Te bizar! Van de ene kant zijn er gewoonweg erg veel mensen op deze aardbol. Van de andere kant is het ook moeilijk om iedereen te beperken tot het hebben van slechts 1 kind. Vooral als je bedenkt dat het hebben van meerdere kinderen in de armere landen gelijkt staat aan een soort van "pensioenregeling", daar zijn de kinderen de garantie voor de oude dag. Het beste zou zijn om te komen tot een bepaald bewust zijn van deze overbevolking zodat de algemene mensheid tot een zelfde besef komt, maar er is niets zo moeilijk als dat. Want dat zou op wel veel meer punten kunnen leiden tot een betere wereld, maar wordt al jaren door bepaalde groeperingen/instellingen deels tevergeefs geprobeerd.
Over de medische wereld kan ik niet veel zeggen. Dat is zo onbereikbaar voor een leek! Ik wil best geloven dat er hard gewerkt wordt aan bepaalde genezingsprocessen, maar ook die inustrie leeft op geld en wordt dus gestuurd door markteconomische regeltjes. Dus is het mij te onduidelijk hoe die medische wereld in elkaar steekt. Wat betreft de verlengde levensduur: tja dat is eigenlijk ook best wel een raar verschijnsel. Fit oud worden willen we allemaal wel. Maar wat moeten we met al die ouwe mensen die niets meer kunnen en vooral willen doen? Normaal waren die eerder gestorven. Verlenging van het lven staat niet altijd garant voor een groter levensgeluk denk ik. En hoe meer ziektes we kunnen controleren maakt niet uit. Er komt wel weer een nieuwe epidemie of ramp. Zoals blijkt, een boeiend maar (voor mij) moeilijk onderwerp.
Oke, nog even terug naar de bandnaam. Je bent je waarschijnlijk ook wel van het feit bewust dat als je "Isle Of Man" uitspreekt, het verbaal heel erg op "I Love Man" gaat lijken. Is dat een bijkomstigheid die voor lief genomen wordt of een bewust verwerkte knipoog (neem de slotwoorden op Breathe Plastic) naar de serieuze kant van de muziekindustrie?
Het zit zo. Toen we de bandnaam gekozen hadden, duurde het een behoorlijke periode totdat we zelf ontdekte dat onze bandnaam een nogal rare bijbetekenis kreeg als je hem wat onnauwkeurig en snel uitspreekt. Toen hebben we besloten de naam te houden en de extra bijbetekenis maar voor lief te nemen. Die sample aan het einde van Breathe Plastic verwijst inderdaad naar deze extra betekenis en maakt inderdaad een grote knipoog naar alles en iedereen die zichzelf te serieus neemt. Naast het feit dat wij complexe muziek maken en serieuze teksten schrijven, hebben we zeker wel het vermogen tot relativering. En er is niets beter dan humor om jezelf en de dingen om je heen in een ander perspectief te plaatsen. We hadden natuurlijk de zoveelste horror-splatter-actie-film-sample kunnen nemen, maar juist deze sample zet alles beter op zijn plaats. Dezelfde knipoog vindt je ook terug in de teksten, zoals bijvoorbeeld de titel "Daddy, I wanna be a Rockstar!", of in de muziek, zoals het samba-breakje in het laatste nummer "Pigroast".
Als we naar de muziek luisteren komen we tot de conclusie dat de herrie die jullie spelen minstens net zo bizar is als de bandnaam. Voor mij is het een frisse mix van grind, hardcore, deathmetal en zelfs een klein beetje nu-metal (bah, ik haat die term). Hoe zijn jullie bij deze mengeling van stijlen aanbeland?
Nu-metal? Fuck. Ik HAAT nu-metal. Je bent de tweede die dat schrijft. Je moet mij toch eens vertellen WAAR je dan nu-metal hoort op onze cd?!
Maar dat terzijde. Bij het formeren van de nieuwe band was het uitgangspunt van Willem en mij om een band te beginnen die compromisloze evil-metal-mosh zou gaan maken, zoals de vroegere Caliban en Heaven Shall Burn. De band werd gevormd, en de eerste twee nummers geschreven. Daarna bleek dat we de metalcore te eentonig en te beperkt vonden. We luisterden allemaal al enige tijd naar bands als Dillinger, Cephalic, The Red Chord en Cryptopsy en vonden het een grotere uitdaging iets te gaan doen in die richting.
Isle of Man bestaat uit vijf leden die zeer actief bezig zijn met muziek, en dat allemaal al zowat hun hele leven doen. Dat brengt met zich mee dat een groot aantal genres gedekt worden in onze gezamenlijke interesse. Naast metal wordt er ook geluisterd naar rock, pop, jazz, fusion etc. Uiteraard proberen we elementen van deze invloeden terug te laten komen in onze eigen muziek. Let wel, metal is de basis, maar die andere invloeden zijn zeg maar de extra kruiden. Om al onze ideeën en invloeden een plaast te geven maken we redelijk complexe en gevarieerde muziek. Wat betreft die onverwachtse wendingen en soms iets chaotische structuren: die passen weer heel goed bij de snelheid en de fragmentatie van de moderne samenleving, waarnaar onze bandnaam verwijst.
Waar ik nu-metal in jullie muziek bespeur? Nou, neem bijvoorbeel het refrein van "Daddy, I Wanna Be A Rockstar". Het is een krachtig, lekker groovend muziekstuk, maar bijvoorbeeld niet "overstuur" genoeg om grind te klinken, niet "emo" of blaffend genoeg om hard/metalcore te zijn en het is ook geen deathmetal. Zo kom ik tot nu-metal. Voor mijn gevoel is dat stukje muziek een goede, gemoderniseerde combinatie van hardcore (muzikaal) en grind (vocaal).En dat maakt het tot iets nieuws.
Ik heb zelf eerlijk gezegd een goede hekel aan de term nu-metal omdat het hedendaags de verkeerde bands onder haar hoede neemt. Nu-metal is voor mij een iets gemoderniseerde versie van een aantal (gedurfde) genrecombinaties. Dus muziek die je pak `m beet 10 jaar geleden niet hoorde en die niet makkelijk onder een andere bestaande genre te scharen is. Dus indien je nu-metal speelt (of verwerkt) ben je voor mijn part niet noodzakelijk een Korn-kloon.
Ik hoop mijn standpunt nu iets verduidelijkt te hebben en ik ben benieuwd in hoeverre je het nu wel/niet met mij eens bent.
Kijk, das nog eens een goed genuanceerd antwoord! Als je het zo bekijkt dan ben ik het volledig met je eens. Maar toch hoor ik die term liever niet, precies omdat ik (en vele anderen met mij denk ik) dan toch te snel aan de Korns, Slipkonten, en LimpBizgays denken.
Ik wist al meteen dat je naar dat riff in "Daddy" zou verwijzen. Ik zal je mijn visie op die riff vertellen. Isle of Man komt uit Eindhoven Rockcity, de thuisstad van Peter Pan Speedrock, The Spades etc. Isle of Man is zeker bekend met deze muziek en dacht met deze riff en titel te verwijzen naar deze Rock-n-Roll-scene. (Weer zo'n knipoog). Dus wij zelf zagen dat refrein eerder als onze versie van Rock-n-Roll dan nu-Metal.
Begin 2004 zijn jullie de studio ingedoken om de eerste LP op te nemen. Met welk gevoel zijn jullie aan deze muzikale loopbaan begonnen? Ik denk dat je goed beseft dat de muziek die Isle Of Man maakt zeker geen hap-slik-weg herrie is.
Het is zoals eerder gezegd nooit onze bedoeling geweest hap-slik-weg muziek te maken. En elke muziek heeft haar eigen publiek, wij moeten alleen wat harder zoeken dan misschien een wat meer standaard metalband. Maar daar zijn er genoeg, dus opent de eigenwijze muziek ook wel weer gemakkelijker de deuren bij die metalheads die net zoals wij opzoek waren naar net iets anders.
Voor de opnamens zijn naast het vele repeteren geen extra voorbereidingen geweest. We maken al een tijdje de muziek die we maken, en voor ons is die muziek al "normaal". Dus ging het erbij de opnamens vooral om een zo goed mogelijk geluid te krijgen en alles er zo strak mogelijk op te zetten.
Kun je ook het eea over de recoring-process vertellen?
We besloten eind 2003 om vier nummers op te nemen. We wilden een promo hebben om op te kunnen sturen naar labels en zalen. In februari 2004 was dat gebeurd. In de maanden daarna hebben we verscheidene reacties gehad van labels. De meeste positief, maar aangezien we nog nauwelijks begonnen waren en nog maar enkele live-shows toen hadden gedaan, was het voor veel labels gewoon nog te vroeg. In juni 2004 hebben we toen een vijfde nummer opgenomen, voor de soundtrack van de zombie-film Horizonica. In augustus besloten we de vijf nummers zelf uit te brengen. Op de val reep kwam Garden of Exile met het voorstel de promotie en distributie te doen. En zo geschiedde. De keuze voor de Excess was makkelijk. We kenden niet zo veel goeie Nederlandse metalstudios en hadden van de mannen van Prostitute Disfigurement goede dingen over ze gehoord.
De onlangs verschenen CD heeft de titel "Breathe Plastic" meegekregen. Verklaar u nader!
Breathe Plastic is niet letterlijk bedoeld. Het geeft volgens ons goed de sfeer van de teksten, de muziek en de artwork weer. Benauwend, vervreemdend, beangstigend, raar, onvoorspelbaar etc. Het is de combinatie van iets heel natuurlijks (het ademen) en iets artificieels (het plastic). Het dubbele thema van de bandnaam Isle of Man (het eiland en de mensheid, de natuur en de consumptie-/industrie) komt dus terug in de titel. Als je de teksten erop naslaat zul je zien dat zulke rare combinaties wel vaker voorkomen in de taal van Isle of Man.
Dat had ik al gemerkt ja! Jouw teksten zijn een ware doolhof waar een hoop sterke actueelheden in verscholen liggen. Maar daar de tekstopbouw van Isle of Man menig lezer/luisteraar geheid ontglipt zou ik je willen vragen ons wat licht te werpen op de verbale kant van Breathe Plastic.
Het eerste nummer "Memphis Tennessee" is geïnspireerd door het werk van de fotograaf William T. Eggleston (http://egglestontrust.com). Veel van zijn foto's laten de zelfkant van de Amerikaanse cultuur zien, maar op een zeer indirecte wijze. Eggleston fotografeert hele normale dagelijkse situaties, maar op zo een manier dat duidelijk een onderhuidse spanning voelbaar is. Het Amerikaanse stedelijke landschap is opgebouwd uit vele cliché beelden die ons dagelijks bereiken via de televisie en de film. Te denken aan de vele neon reclames, de zwarte vetkuiven, de babes, de coca-cola reclame's, de desert-motel, de cabrio's, Las Vegas, Texas en Memphis Tennessee. Het nummer gaat erover dat veel mensen proberen te lijken op iemand anders, op een bepaald modebeeld. "Ik moet er zo en zo uit zien, want anders tel ik niet mee." Het gaat over de nepheid van al die (Amerikaanse) cliché- en modebeelden. Zodat uiteindelijk zelfs het leven zelf (in dit geval de liefde) één grote cliché of leugen blijkt te zijn: "We fell in love in Tennessee, but in the end it appeared to be, the neon re flash light shine that stroked your cheeks all the time." De liefde die je dacht te kunnen lezen op het gezicht van je geliefde bleek uiteindelijk slechts de weerspiegeling te zijn van het rode neonlicht, de echte beleving werd beantwoord door een leeg antwoord dat werd gegeven als gevolg van een opgedrongen beeld.
"She Was A" hebben we geschreven voor de horror-zombie film Horizonica. Het nummer gaat niet letterlijk over zombies en nachtmerries, maar over wat ik ervaar als een nachtmerrie in het dagelijks leven. Het is een aanklacht tegen de vele nieuwe regels die onze huidige regering de afgelopen 2-3 jaar heeft doorgevoerd. Het gaat over de stijgende armoede en de groeiende populatie op straat als gevolg daarvan. Het gaat over de pil die uit het ziekenfonds is gegooid, en al die klachten over het stijgende aantal jonge moeders die ik daardoor de aankomende jaren verwacht. Het gaat over het prediken van normen en waarden, waar ik niets mee kan, en die voor mij slechts lege hulzen lijken. Het gaat over het slecht behandelen van de vluchtelingen, en de elle lange wachttijden tijdens de toelatingsprocedures. Etc. Etc.
Het derde nummer, "Daddy, I wanna be a Rockstar", gaat over het heel hard nastreven van het rocksterren bestaan zonder daar heel hard voor te willen werken, je kunt het zien als reactie op Idols. Niet alleen dit verlangen wordt sarcastisch beschreven, maar ook de keer zijde van dit krampachtige verlangen. Niet geheel onbekend voor mijzelf. Het is hard weken om je band de hoogte in te krijgen, en heel wat keren gaan de dingen niet zoals je ze gehoopt had.
"24 Hour Armed Response" heb ik geschreven naar aanleiding van het werk van een andere fotograaf, waarvan ik nu effe de naam vergeten ben. De foto's lieten talloze huizen zien in Zuid Afrika (als ik het me goed herinner) die overdreven goed beveiligd waren. De tekst "24 hour armed response" stond op een bordje geschreven dat aan de omheining hing. Een bericht dat de indringer bijvoorbaad weg zou moeten jagen. Het nummer gaat over het geweld op de televisie dat elke avond weer zo gemakkelijk de huiskamers binnendringt. Mensen worden bang van hun eigen omgeving terwijl ze steeds meer binnen zitten en dus steeds werledvreemder worden. De angst is in veel gevallen ongegrond en alleen maar aangepraat. Met andere woorden: zet die tv uit en ga naar buiten!
Voor het laatste nummer Pigroast hebben we ook een videoclip gemaakt (te downloaden op www.isleofman.nl). De clip laat redelijk duidelijk zien waar het nummer over gaat. Onderdrukking. Van mens op dier. Van mens op mens. Van baas op werknemer. Van rijk op arm etc. Het nummer schreef ik naar aanleiding van de verschrikkelijke beelden die te zien waren in de media van de massale kippen-, varkens- en koeienslachtingen.
Vaak is de lay-out van een cd voor de hand liggend, en besteed ik daar over het algemeen weinig aandacht aan. De hoes van Breathe Plastic trok mijn aandacht (in combinatie met de titel) echter wel. De hoes lijkt mij aan te geven dat onze mechanische innovatie langzamerhand de wereld "verstikt". Is dat ook een beetje het concept ervan?
Allereerst bedankt voor je compliment. Ik heb de hoes zelf gemaakt en vindt het cool om te horen dat hij je boeit. De hoes is helemaal naar het thema van de bandnaam gemaakt. Toen we bezig waren met het maken van de videoclip voor Pigroast zijn we een dag naar een industriepark in Duitsland geweest. Daar heb ik de foto's gemaakt die te zien zijn in het boekje. Het boekje laat op de eerste pagina's een fabriek zien die gehuld is in rookwolken. Op de middelste pagina's staat een foto van een strand in de avondzon met een bootje in het water. Die foto heb ik genomen in Venezuela. Dat strand symboliseert de Isle of Man. Het bootje zou je kunnen zien als laatste redmiddel om van het eiland te kunnen ontsnappen. Op de laatste pagina's staat dan weer een fabriek. Zo is het eiland tussen twee fabrieken in gevangen genomen. Dat strandzicht zou dan het laatste plekje op het eiland zijn waar nog uitzicht op de natuur is.
Zo te lezen ben je redelijk geboeid (en enigzins verbitterd?) door de verindustrialisering van "planet earth" en de overbevolking ervan. Stel dat een hoger wezen jou op het matje roept en je vertelt dat jij (in zijn optiek) de wereld kan "redden". Indien je akkoord gaat zal de gehele wereldbevolking "gewist" worden (inclusief jijzelf, uiteraard) en al hun daden worden ongedaan verklaard. Er zal wel een nieuwe evolutie plaatsvinden op den duur en mensen zullen wederom bestaan op deze planeet, echter met een "schone lij" en alle toekomstkeuzes nog voor zich. Indien je niet akkoord gaat blijft alles zoals het vandaag de dag is. Wat wordt je keuze?
Tja. Ik zou nooit de verantwoording van de hele mensheid op mijn schouders kunnen dragen. De verantwoording van slechts één enkele persoon vindt ik soms al zwaar genoeg. Het is denk ik ook redelijk onrelevant uit te gaan van een 'carte blanche'. Er is namelijk al een hele geschiedenis geschreven. Wat wel relevant is, is om na te gaan hoe ik zelf om ga met al deze sociaalmaatschappijle issues. De hele mensheid en zijn geschiedenis (de evolutie), dat zijn te grote begrippen voor mij. Het omvat te veel verschillende dingen. Vandaar dat mijn teksten ook altijd redelijk onderwerp gebonden zijn, en dus nooit 'algemene filosofieen' verkondigen. Ik pretendeer in mijn teksten ook nooit de oplossing te weten, er is geen wijzend of corrigerend vingertje. Er is een constatering, een beschrijving en hooguit een persoonlijke reactie daarop.
Je vraag doet me denken aan de 'generic city'. Dat is een stad die ongeacht de ondergrond (het landschap) volgens een bepaald grid groeid, of zelfs verplaatst. Duidelijk is dat te zien bij Amerikaanse steden zoals bijvoorbeeld Los Angeles. De mens (de stad) trekt zich niets aan van het landschap en de geschiedenis van dat landschap maar bouwt stug door volgens het zelf bedachte lijnensysteem. De Amerikaanse steden hebben geen oude kernen zoals de Europese steden, aangezien de geschiedenis van de meeste Amerikaanse steden nog maar zeer beperkt is. Door het onbreken van die geschiedenis en een redelijk onverschillige houding ten op zichte van het bestaande, stellen zij zich in staat oude delen van de stad vrij gemakkelijk te verwaarlozen en elders met het zelfde gemak vrolijk opnieuw te beginnen. Over de verwaarlozen van de aarde gesproken. Dus dat zou een mogelijk resultaat zijn van een soortgelijk experiment als dat jij voorstelt in je vraag. Als je de moderne mens vrijspel geeft, hoe ziet er de maatschappij dan uit? Niet vrolijk, als je het mij vraagt.
Nu Breathe Plastic uit is gaan jullie vooral veel optreden. Geef de lezers (en vooral de lezers die de band nog niet kennen) een goede reden om naar een optreden van Isle of Man te komen kijken.
Optredens van Isle of Man zijn een gestructureerde chaos. Net zoals de muziek eigenlijk. Verwacht geen langharige tuig dat de haren staat te zwiepen. Maar rare kereltjes, waarvan het lijkt alsof ze alle 5 prettig gestoord zijn ;-) Aangezien de meeste van ons een verleden hebben in de hardcore-scene is onze show redelijk interactief en dus erg gericht op het publiek. Wij denken alsvolgt: de shows zijn er om een show te bouwen, de cd is er om de muziek te horen. Dus.
Als de band zelf een tour mocht samenstellen bestaand uit 8 landen en 3 medebands, waar zouden de keuzes op vallen?
Drie bands: tja… ik zou nou eigenlijk het liefst Cephalic Carnage, The Dillinger Escape Plan en The Red Chord noemen. Maar ik kan natuurlijk ook kiezen voor Judas Priest, Mr. Bungle of The Locust. De 8 landen: Zimbabwe, Tibet, Peru, Rusland, Groenland, Tasmanie, China en Marokko, dan kunnen we in ieder geval zeggen dat we zowat overal ter wereld geweest zijn. Met andere woorden, moeilijke vraag. We zien wel wat ons pad komt!
Een band maakt per album grof gezegd 2 periodes mee. Een periode van het schrijven/componeren, opnemen en uitbrengen van een album en de promotieperiode waarin de band vooral optreedt en zo nu en dan een interviewtje doet ;). Tijdens welke van de 2 periodes ben jij het meest in je element met de band?
Weet ik niet. Er is niets zo vet als het werken aan een nieuw nummer! Je heb van die momenten tijdens de repetities dat alles klikt en je hele vette stukken schrijft samen. Dat zijn mooie momenten. En het is leuk om te zien dat vaak het nieuwe nummer toch net weer iets vetter is als die daarvoor. Maar het is ook een feit dat ik de regelneef van de band ben, en ook daar me redelijk goed op mijn plaats voel. Het regelen van shows is goed werk. Het moment dat een show bevestigd wordt waar ik al lang mee bezig ben geweest is ook een zeer mooi moment. En hoe zuur is het als die shows daarna dan weer gecancelled worden! En dat als al eigenlijk te vaak voorgekomen! Je wil niet weten hoe vaak er iets afgelast is bij Isle of Man. En dat zijn dan niet de lokale shows, nee, het zijn altijd de vette shows die niet doorgaan. Zo konden we al meerdere shows met grote acts gedaan hebben, maar ja. Maar we blijven positief. Hard werk werpt op den duur heus wel zijn vruchten af!
Om nog even op het touren terug te komen: heb jij/de band nog een leuke tourervaring die je met de lezers zou willen delen?
Echt veel getourd hebben we nog niet. Veel losse shows zijn gedaan, de eerste tour komt in april/mei als we voor 8 shows naar de UK/Schotland gaan. Rare dingen gebeuren er altijd onderweg, zoals de wegkwijt raken, bezinestations onveilig maken, en nog meer rare dingen, maar die houden we voor onszelf ;-)
En dan natuurlijk ook een blik in de toekomst. Breathe Plastic is uit nu. Wat kunnen we naast een tour de komende tijd van Isle of Man verwachten?
Zoals gezegd gaan we eind april/ begin mei naar de UK en Schotland voor 8 show, samen met de Schotse band Zillah (www.zillah666.co.uk). Daarvoor zijn we momenteel druk zoekende naar geschikte zalen en shows, dus als iemand ons kan tippen: GRAAG! Als dat tourtje bevalt hebben we ook nog de ambitie om in de zomer naar Duitsland / Polen te gaan, of wie weet wel richting Frankrijk / Spanje. Wat betreft de Benelux ben ik nu druk bezig onze plaat zo goed mogelijk te promoten en willen we graag steeds vaker support spelen van internationaal bekendere bands, om ook onze band naar een volgend niveau te tillen!
Klinkt goed allemaal. Daar wij het einde van dit interview genaderd zijn rest mij een dankwoord voor jouw enthousiasme. Ik wens de band veel succes de komende tijd! De slotwoorden zijn voor jou.
Zou leuk zijn om iedereen die dit interview leest eens te kunnen ontmoeten tijdens één van onze shows! Voor verdere info kun je checken www.isleofman.nl. Volgens mij is er hiermee wel genoeg gezegd. En wil ik jou (en de rest van de metalfan-crew) nog bedanken voor dit interview! Bedankt!
