Ondanks dat The Hellfreaks al een tijdje bestaat, hadden veel metalheads tot voor kort nog niets van de band gehoord.

Dat verhaal hoor ik vaak. Nu we onder contract staan bij Napalm Records krijgen we toegang tot een veel groter publiek en ontdekken velen The Hellfreaks pas recent dankzij onze singles. Het heeft ons veel nieuwe fans opgeleverd waar we enorm dankbaar voor zijn. Ik merk het ook aan het aantal aanvragen voor interviews. Ik heb er nu veertig achter de rug. Gekkenwerk, maar ik ben heel blij dat we zo veel nieuwe mensen bereiken met onze muziek.

Die muziek is diverser dan voorheen. In eerste instantie zijn jullie begonnen als psychobillyband en daarna was het vooral punkrock wat de klok sloeg. Inmiddels horen we ook pop en moderne metal terug in de nieuwe composities. Was het een flinke uitdaging om alle stijlen op het nieuwe album te combineren?

Dat viel wel mee. Voor ons was het een heel natuurlijk proces. Een album is altijd een momentopname van een bepaalde periode in je leven. Het was niet gecompliceerd, al waren er net als bij het schrijven van de andere albums wel uitdagingen.

Een van die uitdagingen is jouw zang.

Daar heb ik de laatste jaren inderdaad serieus aan gewerkt. Sinds 2015/2016 werk ik met zangdocenten. De laatste paar jaar werk ik bijna wekelijks met twee vrouwelijke coaches, die gespecialiseerd zijn in screaming-technieken. Ik ben wellicht niet heel erg getalenteerd, maar ik kan net als iedereen veel bereiken door veel te oefenen. Het duurde een paar jaar voordat ik de technieken in nummers durfde toe te passen. Tijdens het vorige album was ik er wel mee bezig, maar Pitch Black Sunset was het juiste moment, mede doordat de instrumentatie een stuk agressiever is en de extreme vocalen daar beter bij passen. Het is bovendien erg leuk om te schreeuwen, haha. Ik werk momenteel samen met Rónai Orsolya (Phoenix Vocal) die in meer dan een decennium de extreme technieken in Londen onder de knie heeft weten te krijgen.

De muziek gaat nu meer richting moderne metal. Jouw levenspartner, bassist Gabi, is nog altijd een belangrijke songwriter, maar gitarist Jozzy is er zich in toenemende mate in gaan mengen.

Ik noem mijn man altijd “the musical director” van de band. Hij is nog altijd de man achter de structuren van de nummers, de bas, de zang en de drums. Maar Jozzy is nu nadrukkelijker betrokken bij de songwriting. Hij heeft meer tijd en de capaciteiten. We zijn er heel blij mee, want hij heeft een unieke stijl. Daar hou ik van, maar net als bij mij en Gabi kan hij soms wel uit de bocht vliegen met zijn ideeën. Gabi is degene die bepaalt wat uiteindelijk in de definitieve versies wordt toegepast, ook ten aanzien van mijn vocalen. We hebben daar wel eens discussie over. Ik denk weleens een goed idee te hebben en dan zie je hem kijken: Nee, Sue, dit gaan we niet doen, haha. We vertrouwen hem dat hij de juiste beslissingen neemt.

Kom jij met de teksten en zanglijnen nadat de muziek is geschreven?

Normaal gesproken beginnen we met de instrumentatie. Ik kom dan met zanglijnen en die nemen we dan op. Dat is wel grappig, want we hebben dan nog helemaal geen teksten, dus ik simuleer maar wat. Jozzy en Gabi werken dan verder aan het nummer en tegelijkertijd schrijf ik de teksten. Daarna nemen we het nummer goed op en komt er iemand uit de VS die de post-productie en de mix doet. Dat heeft hij voor God On The Run en Pitch Black Sunset gedaan en ik denk dat we met hem blijven samenwerken. De enige uitzondering is Weeping Willow. Bij dat nummer begon ik met de teksten, want ik wist wat ik wilde gaan zingen.

Je noemt zojuist mijn favoriete track. Deze springt er echt uit.

Het is ook mijn favoriet, haha. Het is een nummer over mentale gezondheid, over depressie. Veel mensen maken hetzelfde mee. De inspiratie komt bij mij uit donkere tijden, uit tegenslagen, maar ik schrijf op een manier dat er aan het einde van de tunnel toch weer licht is, iets dat kracht kan geven. Het is een heel eerlijke tekst en ik wil geen advies geven, want ik ben niet goed in advies geven, maar ik wil iedereen laten weten dat ze niet alleen zijn, dat er veel mensen zijn die meemaken wat zij meemaken. Het is geen vreemd onderwerp om over te praten, want iedereen maakt wel eens donkere tijden mee. Ik vind kunst belangrijk, dat je iets kunt vinden waarmee je je verbonden voelt.

Is er een reden dat het nummer centraal is geplaatst?

Nee, hoewel het tekstueel het meest belangrijke nummer is, hebben we geen conceptverhaal. We hebben verschillende volgordes geprobeerd en dit werkte het best. We wisten al wel snel dat het voor of na Chaos moest komen te staan vanwege het contrast.

In de outro van het album komt de melodie van het voorlaatste nummer PBSS terug. Wat is de connectie tussen die twee?

PBSS is de afkorting van Pitch Black Sunset, vandaar dat er een verbinding is met de outro. Het album als geheel is verbonden. We beginnen met Sunrise en eindigen met Sunset. Het is niet de dag als concept, maar we wilden dat het album eindigt zoals het begint. Voor ons is de songvolgorde heel belangrijk. Niet vanwege een concept, maar zodat het album een prettige flow heeft.

Het hele album staat vol met contrasten. In je teksten werk je ermee en instrumentaal vliegt het van pop via moderne metal en punkrock. Met name de tweede helft is experimenteel. Nummers als Bodybag en Ruthless Soul Riot bevatten zeker in het laatste deel flinke transities.

Wat ik het meest waardeer aan de metalscene, is dat men zo openstaat voor verschillende genres, meer dan binnen andere muziekscenes. Binnen de metal zijn er mede daarom zoveel subgenres. Soms hebben ze helemaal niets met elkaar te maken, maar werkt de combinatie. Het klinkt misschien egoïstisch, maar wij willen gewoon doen waar wij zin in hebben. Als we dat niet zouden doen, zouden we als sell-outs omschreven kunnen worden.

Jullie hebben ook al wat akoestische dingen gedaan. Kunnen we daarvan bijvoorbeeld een ep verwachten?

Er staat momenteel niets gepland. Het enige dat we hebben gepland, is dat de laatste twee akoestische nummers rond kerstmis zijn verschenen. Het is leuk om te doen. Het is iets kalms dat wel bij de tijd van het jaar past. Rond die tijd hebben we altijd iets meer tijd voor dit soort dingen. Ook dit jaar zijn we van plan een akoestisch nummer uit te brengen, maar we weten nog niet welke. We houden ervan om extremen op te zoeken. Enerzijds lekker uit ons dak gaan en schreeuwen en anderzijds onze rustige kant laten horen. Het is riskant om te doen, maar we houden van risico’s nemen.

Al op het vorige album experimenteren jullie met elektronische elementen, maar nu horen we ze nog vaker terugkomen. Is dat ook Gabi die daarvoor verantwoordelijk is?

Ja, maar we hebben ook iemand die weliswaar geen lid van de band is, maar wel een goede vriend van ons is die ons helpt met de elektronische elementen.

Hoe ga je die dingen live reproduceren? Met een sessielid of backingtracks?

We hebben nog nooit met backingtracks gewerkt tijdens optredens. Zelfs de elektronische elementen op ons vorige album hebben we live met andere instrumenten opgelost. Nu zijn we echter op het punt beland dat we wel backingtracks gaan gebruiken, want de elektronische elementen vormen een belangrijk element in een aantal nieuwe tracks. Het is afwachten hoe het live gaat uitpakken.

Ik zag enkele shows op jullie website staan. Wanneer komen jullie naar Nederland?

We gaan inderdaad een aantal shows in Tsjechië en Duitsland spelen. We werken aan meer shows, maar ik kan helaas nog niets verklappen. Bezoek onze socials, want daarop komt het nieuws te staan. We hopen jullie daar te ontmoeten.