Tot om de een of andere reden Shakra op het podium staat. Net als op cd is de Zwitserse band geen uitzondering op de honderden melodieuze rockbands die over de hele wereld kroegjes, podia en stadions vullen. Waar Shakra ook hoort, 013 is het niet. Daar is de band te statisch, de zanger te eentonig, en de muziek te oninteressant voor. Na een half uur mengen van oud materiaal en nummers van de nieuwe cd “Fall” (“She’s My Exctacy”, “Chains Of Templation” en “Take Me Now”) mag de band gelukkig het veld ruimen voor de opbouw van het Hammerfall-podium. Gordijntje dicht.
Gordijntje open. 013 is veranderd in een sneeuwlandschap. Terwijl de dreigende openingstonen van “Secret” de zaal vullen dwarrelen sneeuwvlokjes naar beneden, lijken de monitoren veranderd te zijn in ijsblokken en nemen de bandleden langzaamaan hun positie in. Boem, de hamer valt weer. Hammerfall speelt buitengewoon goed, brengt daarbij meer oud dan nieuw ten gehore. Dat wil dus zeggen; onder andere “Heeding The Call”, “Let The Hammer Fall”, “Hammerfall” en “Templars Of Steel”. Vlak voor “Renegade” kunnen we dankzij een fictieve motorkoplamp vaststellen dat ook de zaalverlichting in orde is, we zien nu nog steeds een blinde vlek.
Uniek; een tweeduizend koppen tellende menigte die “Altijd is kortjakje ziek” zingt, aangevoerd door drummer Anders Johansson. Het is een opvallend moment in een show die verder van clichés aan elkaar hangt. Het maakt niet uit, het is Hammerfall!
Binnen Stratovarius is alles weer koek en ei. Dat kunnen we zien op de twee videoschermen die na de break op het podium staan. Terwijl backstage-beelden de revue passeren zwelt bombastische muziek aan, tot een mobiele telefoon de opgebouwde spanning verknalt. Fout. Het is de intro van “Maniac Dance”, samen met “Fight” en “United” de nieuwe nummers die gespeeld worden. Verder is Stratovarius op Monster Metal Madness een opeenvolging van hits en legendarische livesongs: “Speed Of light”, “Kiss of Judas”, “Eagleheart”, “Against the wind”, “Twilight Symphony”, “Father Time”, “Hunting High and low”, “Forever”, “Destiny”, “Black Diamond”.
Dat is inderdaad een erg makkelijke setlist. Er vanuit gaande dat Stratovarius deze tour aangrijpt om de wereld te laten zien dat het weer helemaal goed gaat met de band (zie voor meer informatie over de Stratosoap het interview dat René onlangs met Kotipelto en Johansson had), is dat meer dan acceptabel. Ook is dit een goede kans geweest om de nieuwe bassist Lauri Porri, die overigens een erg leuke bass-solo neerzet, voor te stellen. Allemaal goed, allemaal leuk, maar volgende keer net zo verrassend als op het album, ok?
