Estrado is een gezellig klein zaaltje in Harderwijk met vriendelijke medewerkers. Op deze avond zijn er ongeveer zo'n dertig bezoekers en er heerst een ontspannen sfeer. Allereerst betreedt Xeno het podium. De progressieve metalformatie uit Zeeland bracht eerder dit jaar het debuutalbum Atlas Construct uit. Het vijftal muzikanten (zanger/toetsenist Ruben Willemsen, gitaristen Tim Schaling en Daniel de Coninck, bassist Joris van Hemert en drummer Damian de Muijnck) combineren elementen van Textures, Meshuggah, Lamb Of God, Gojira, Opeth en soortgenoten. Het kwintet bevindt zich nog volop in zijn ontwikkeling zo blijkt vanavond. Er zijn qua show overtuigende momenten zoals het synchroonheadbangen bij aanvang van het optreden en later de twee gitaristen die op de dansvloer bij elkaar staan, maar als het gaat om consistentie valt er nog veel winst te halen. Bassist Joris mag zich wat meer laten gelden en datzelfde geldt voor frontman Ruben, die regelmatig met de hand op zijn rug staat. Het mag allemaal wat expressiever. Xeno heeft wat pech met het modderige geluid, waardoor het gitaarspel niet optimaal tot zijn recht komt. Dat de screams wat monotoon zijn en vrij snel gaan vervelen helpt ook al niet. De diepere grunts tijdens Atlas zijn dan ook zeer welkom. Ondanks de kritiek zijn er ook wel positieve punten te melden. Zo vormt Atlas met zijn atmosferische benadering een welkom rustpunt tussen de met grotendeels heavy passages gevulde tracks en met name Gift Of God bevat prima riffs en een betere flow in de songwriting. Ook het drumwerk van Damian verdient een compliment. Al met al zijn er nog veel verbeterpunten voor de jonge muzikanten, maar er zijn tevens sterke momenten waarop Xeno kan voortbouwen.

De tweede band van de avond, Mistral, heeft meer geluk met het geluid. Het gitaarspel komt daardoor veel beter tot zijn recht dan bij de openingsact. Mistral bestaat pas sinds 2013 en bracht vorig jaar de ep Tales Of Trephine And Theosophy uit (handgenummerd met voor eenieder een afwijkende coverart), welke vandaag in zijn geheel ten gehore wordt gebracht zonder woorden tussen de tracks door. Het vijftal muzikanten dat naar goed voorbeeld van Leprous verzorgd is gekleed (drummer Sander Alsters, zanger Simon van den Bongaardt, gitaristen Joeri van Riel en Joris van Rooij en bassist Bart van Unen) maakt op technisch vlak een sterke indruk en presenteert zich bovendien overtuigend. De uitvoering van de zeer gevarieerde tracks (van progrock uit de jaren zeventig en tachtig tot modernere progmetal) is strak. De extreme vocalen van Simon zijn krachtiger en deels verstaanbaarder dan die van zijn collega eerder op de avond. Hij doet heel af en toe wat denken aan een wat brutere versie van Aaron Stainthorpe (My Dying Bride). De passages met cleane vocalen komen minder goed uit de verf. De mannen vertellen een verhaal, maar de muziek is zo divers dat je het verhaal live niet meekrijgt. Er zijn veel tempowisselingen waardoor de rode draad verloren raakt. In Enthralled lijken de stukken achter elkaar aan geplakt te zijn. Of Wisdom And Pain is nog het beste gestructureerd en biedt middels enkele hooks het meeste houvast, evenals het eerste deel van Bereft. Mistral maakt veelzijdige muziek met veel tempo- en stijlwisselingen. Het collectief heeft veel goede ideeën en doet er verstandig aan niet té veel daarvan in een nummer te stoppen, maar wat meer elementen terug laat komen in zijn composities, zodat er meer blijft hangen.

Het had weinig gescheeld of Hillsphere was opgeheven, maar Tom de Wit van het label Layered Reality Productions overtuigde Elias Mendel Mayer om toch door te gaan met zijn geesteskind. De gitarist/toetsenist vond na het vertrek van een drietal leden (Eren Özilhan, Tom van Hogen, Jorn van der Wal) samen met zanger Tim Beimer nieuwe krachten in de personen van Robin Waij (gitaar), Kevin van der Reijnst (bas) en de pas zeventienjarige Wouter Macare (drums). Zodoende kan de full-length Florescence van de post-progressive rock/metalband er in 2017 toch komen (overigens met medewerking van de ex-leden). Het is vanavond voor de eerste keer dat Hillsphere in de nieuwe samenstelling op het podium staat. Dat vergt wat onderlinge afstemming en de heren staan elkaar een paar keer vragend aan te kijken. Op wat afstemmingsfoutjes na maakt het vijftal een solide indruk. Tim heeft wat moeite met de hoogste zanglijnen, maar overtuigt juist met zijn beleving. De muziek is gestroomlijnder dan die van de vorige twee bands en dat terwijl er verschillende stijlen in elk nummer zijn verwerkt. Het varieert van symfonische rock tot progmetal, van bluesrock tot AOR. De overgangen verlopen organisch en daardoor ligt de muziek prettig in het gehoor. Aquarius en Ghost Of You komen het beste uit de verf. De solo in Going Home (werktitel van een improvisatiejam) is vermeldenswaardig, evenals het basspel in Ghost Of You. Hillsphere sluit een gezellige avond met progmuziek overtuigend af.

Met dank aan Daphne van Ardenne voor de foto's.