Begin 2012 verschijnt het debuutalbum Hourglass, waarop naast Laura en Ruben zanger Franc Timmerman, gitarist Wabe Wieringa, drummer Christiaan Bruin, toetsenist Laurens Hoppe en bassist Dennis Burgemeester te horen zijn. Een jaar later brengt Layered Reality Productions het debuut opnieuw uit en vervolgens zijn er optredens door het hele land. In 2014 begint het ensemble met de opnamen voor Serenity. Deze verschijnt wat later dan aanvankelijk de bedoeling is in eigen beheer, aangezien de samenwerking met de platenmaatschappij begin 2016 eindigt. Ex-leden Laurens en Dennis zijn nog wel te horen op de tweede full-length, evenals sessie-muzikant Rik van Honk (hoorn).

Serenity is beslist een stap voorwaarts voor Adeia. Waar er op Hourglass (een prettige kennismaking overigens) af en toe sprake is van wat abrupte overgangen, is de opvolger gestroomlijnder en de opbouw is beter. Bepaalde elementen, zoals melodieën of een refrein dat blijft hangen, komen vaker terug. Het relatief toegankelijke Architect (met prima verwerkte ritmetwists) is daar een voorbeeld van. Een ander voorbeeld is het dynamische, duistere Pantheon. Hierin wisselen sfeervolle, rustige stukken met fraai vioolspel en secties met een Opethiaanse en Enslaved-achtige inslag elkaar af. Ook de gorgelscreams doen aan die van Grutle Kjellson denken. In het veelzijdige, avant-gardistische Tempest vallen klassieke muziek en metal (My Dying Bride) mooi samen. Een compliment is dan ook op zijn plaats voor de mix van Wabe Wieringa en de master van Christiaan Bruin, al had het geheel (met name drums) nog wat krachtiger gemogen.

De andere drie tracks duren meer dan tien minuten. Het is direct al raak met Burning Skies. De laatste vier minuten hadden beter als aparte track kunnen fungeren. Het rustige getokkel aan het einde lijkt namelijk wat los te staan van de experimentele aard van de rest. Deze opener bevat een stortvloed aan ideeën, waardoor de richting verloren dreigt te gaan. De omvangrijke track begint met complex en dissonant, Gorguts-achtig gitaarspel, dat afgewisseld wordt met een clean gezongen, melodieus refrein en een experimenteel deel met diverse achtergrondgeluiden.

De twee delen van The Adjudicator zijn beter gestructureerd, al voelen ze wat lang aan. Met name het afsluitende The Adjudicator – Part 1 (inderdaad de volgorde omgedraaid) is aanvankelijk mooi opgebouwd. Het is een van de tracks waarin Franc zijn verbeterde veelzijdige stem laat horen. Grunts, screams en cleane zang wisselen elkaar af en zo draagt hij bij aan de diversiteit op deze plaat. Het is jammer dat de vocalen van Laura veel minder te horen zijn dan op de voorganger. Haar prachtige vioolspel is wel veelvuldig aanwezig.

Serenity is een veelzijdig, donker en intrigerend album. Het smijt je heen en weer tussen verschillende emoties en secties. Van extreme passages die gebaseerd zijn op progressieve death metal tot ingetogen getokkel met fraai vioolspel die deels hun basis vinden in klassieke muziek. Adeia beheerst een ruim scala aan speelstijlen en weet deze te verpakken in boeiende songs. Het album is steviger dan zijn voorganger, dat meer progrock-georiënteerd is. Tegelijkertijd is het heel divers. Geen makkelijke kost, maar beslist de moeite waard om te checken via Bandcamp.

Tracklist:
1. Burning Skies
2. Architect
3. The Adjudicator - Part II
4. Pantheon
5. Tempest
6. The Adjudicator - Part I